SENIORS23:น้อยใจได้ไหม
1902 คำ
SENIORS 23
***************************
วันต่อมา
ฉันเปิดอ่านข้อความไลน์ที่พี่อาร์ส่งมาหาฉันตั้งแต่ตีสามว่าวันนี้เขาไม่ได้มารับฉันเพราะเขาต้องไปทำธุระ
เมื่อคืนฉันนอนไปแล้วก็เลยไม่ได้เปิดอ่าน เขาจะมารับหรือไม่มาก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ปกติฉันก็ไปเรียนเองตลอดอยู่แล้ว
ฉันเดินมาเรียกแท็กซี่ไปเรียนเอง ปกติฉันก็ไปเรียนเองอยู่แล้วไงและฉันก็สะดวกที่จะไปไหนมาไหนเองด้วย
การที่ไม่มีพี่อาร์ในวันนี้มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกเหงาหรือรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ อย่างที่บอกว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาอยู่แล้ว
ฉันให้แท็กซี่มาจอดที่หน้ามหาลัยแล้วฉันจะเดินเข้าไปเอง พอเดินมาด้านหลังคณะตรงลานจอดรถฉันก็เห็นรถของพี่อาร์เข้ามาจอดพอดี
ที่ฉันต้องเดินมาทางนี้เพราะมันเป็นทางลัดที่ทำให้ถึงคณะเร็ว ฉันเห็นว่าเขาเดินไปเปิดประตูรถให้พี่มิหวาที่นั่งมาด้วยและเขาก็เข้าไปถือของช่วยเธอ
นี่สินะธุระของเขา ฉันส่ายหน้าก่อนจะเดินเข้ามาในคณะก็เจอหวานกับพี่แทนนั่งอยู่ด้วยกัน นี่ถึงกลับมาเฝ้าเลยเหรอเนี่ย
“เหมยมาพอดีเลยงั้นหวานไปเรียนก่อนนะคะ”
หวานโบกมือลาพี่แทน พี่แทนเองก็ยิ้มให้หวานก่อนจะเบนสายตามามองฉันแล้วหุบยิ้มทันทีเหมือนว่าฉันเป็นศัตรูของเขา
แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจหรอกนะเพราะพี่แทนไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉันอยู่แล้ว
ไอ้ที่เขาทำเหมือนไม่ชอบฉันเพราะฉันชอบบอกให้หวานเลิกกับเขาบ่อยๆ ไง เขาก็เลยกลัวว่าฉันอาจจะบอกให้หวานเลิกกับเขาอีกก็ได้
“วันนี้มาเองเหรอแล้วพี่อาร์ไปไหนอ่ะ?”
“เกี่ยวอะไรกับพี่อาร์ด้วย ปกติฉันก็มาเองอยู่แล้วนี่”
หวานนี่ก็อีกคนที่ชอบพูดถึงเรื่องพี่อาร์ พอกลับหอก็จะเป็นไข่มุกที่พูดถึง หวานยิ้มแบบมีเลศนัยแต่ฉันก็ไม่สนใจหรอกใครจะคิดยังไงก็ปล่อยให้คิดไป เพราะฉันคงไปห้ามความคิดของใครไม่ได้อยู่แล้ว
“อ้าวก็พักนี้เห็นไปไหนมาไหนด้วยกันไงก็เลยนึกจะมากับพี่อาร์”
“เลิกพูดถึงเรื่องพี่อาร์ได้ป่ะ เบื่อมากเลยอ่ะตอนอยู่ที่หอก็ไข่มุกมามหาลัยก็เป็นแกอ่ะหวาน เฮ้อ”
“โอเค ไม่พูดแล้วก็ได้”
ฉันกับหวานกำลังจะเดินไปเรียนก็บังเอิญเจอเข้ากับพี่อาร์ที่เดินถือของมากับพี่มิหวาพอดี นี่โลกมันจะกลมเกินไปหรือเปล่า ฉันยิ่งไม่อยากจะเจอแต่ดันต้องมาเจอจนได้
“สวัสดีค่ะพี่อาร์ นี่พี่อาร์ไม่ได้มากับเหมยหรอกเหรอคะ?”
หวานถามด้วยใบหน้าที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยทำให้ฉันดึงแขนหวานเพื่อให้เธอรู้ว่าไม่ควรพูดเรื่องนี้
พี่อาร์มองหน้าฉันแล้วทำหน้าไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่เหมือนเขาไม่อยากให้ฉันมาเห็นว่าเขาอยู่กับคนอื่น
เพราะเขาบอกเองว่าไปทำธุระ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะดีซะอีกฉันจะได้เป็นอิสระมากขึ้นไม่ต้องให้เขามาตามจนเพื่อนฉันเข้าใจผิดคิดว่าเราสองคนคบกัน
ทั้งที่จริงแล้วเราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย พอหวานถามแบบนั้นพี่มิหวาก็ควงแขนพี่อาร์ต่อหน้าพวกเราทันทีเลยเหมือนเธอจะบอกว่าพี่อาร์มากับเธอไม่ใช่ฉัน
เอาเถอะจะทำอะไรก็ทำเพราะฉันไม่ได้รู้สึกอะไรอยู่แล้ว ดีซะอีกให้เธออ้อนพี่อาร์มากๆ ให้เขาหลงเธอไปเลยเขาจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน
“เปล่าหรอกจ๊ะ อาร์เขามากับพี่น่ะทำไมเหรอ?”
“จะพากันเข้าเรียนแล้วเหรอครับ”
พี่อาร์หันมาถามฉันแต่ฉันก็เมินหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากคุยกับเขาเลยทำให้หวานหันไปตอบแทนฉัน
ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันก็คงตอบตามปกตินั่นแหละ ตอนนี้กับตอนนั้นไม่เหมือนกันแล้วไง
“ใช่ค่ะ”
“ขึ้นเรียนเหอะหวาน” ฉันลากหวานขึ้นเรียนทันที
เมื่อกี้ฉันสังเกตเห็นนะว่าพี่อาร์เองก็มองตามเรามาเหมือนกัน และสายตาที่เขามองฉันเหมือนเขารู้สึกผิดที่โกหกฉันว่าตัวเองไปทำธุระแต่ดันไปรับผู้หญิงมาด้วยกัน
ถ้าเขารู้สึกผิดที่ไม่ได้มารับฉันบอกเลยว่าฉันไม่ได้โกรธเขาเลย ทำไมฉันจะต้องโกรธเขาด้วยล่ะในเมื่อนั่นมันรถของเขาและเขาก็มีสิทธิ์ที่จะไปรับใครก็ได้ ไม่เห็นต้องมาแคร์ฉันเลย
“นี่มันอะไรกันอ่ะทำไมพี่อาร์ไม่ได้มากับแก แล้วผู้หญิงคนนั้นทำไมโผล่มาพี่อาร์เขานอกใจแกเหรอเหมย?”
พอเราอยู่ด้วยกันสองคนหวานก็ถามฉันทันที อะไรเนี่ยฉันยังไม่ได้บอกเลยนะว่าฉันกับพี่อาร์เป็นอะไรกันทำไมเพื่อนฉันสองคนถึงคิดว่าฉันกับพี่อาร์เราคบกันแล้ว
นี่ก็ไม่รู้ว่าจะบอกกี่รอบว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาและเขาเองก็ไม่ได้เป็นอะไรกับฉันด้วย แต่พูดไปก็เหมือนแก้ตัวเดี๋ยวจะหาว่าไม่กล้าเปิดตัวอีก
ฉันเลือกที่จะไม่ตอบพอไม่ตอบหวานก็จ้องหน้าฉันเขม็งเลย ฉันถอนหายใจก่อนจะตอบคำถามของเพื่อน
“เขาจะมากับใครมันก็เป็นสิทธิ์ของเขานั่นมันรถเขาไม่ใช่รถฉัน ปกติฉันก็มาเองตลอด ทำไมต้องถามด้วย”
“ก็นั่นมันเมื่อก่อนแต่ตอนนี้แกคบกับพี่อาร์แล้วนี่”
“เฮ้อ”
“ถอนหายใจทำไมทะเลาะกันเหรอ ให้ฉันไปเคลียร์ให้มั้ย?”
“ฟังนะหวานฉันกับพี่อาร์เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เลิกคิดว่าฉันกับเขาเป็นแฟนกันได้แล้ว อีกอย่างเขาจะไปไหนกับใครมันก็เรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับฉันเลย ทีนี้ก็เลิกถามได้แล้วนะ”
ฉันถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายที่ต้องมาตอบคำถามอะไรแบบนี้อีก หวานทำหน้าเหมือนไม่เชื่อว่าฉันกับพี่อาร์ไม่ได้เป็นอะไรกัน
โอเค ที่จริงมันก็ไม่แปลกหรอกที่เพื่อนฉันจะคิดแบบนั้น เพราะส่วนใหญ่แล้วฉันมักจะไปไหนมาไหนกับพี่อาร์บ่อยๆ เพราะต้องทำงานกับเขา
และคนที่ทำให้ฉันต้องอยู่กับเขาก็คือหวานไง ฉันไม่อยากให้เพื่อนต้องมีปัญหากับแฟนก็เลยอาสาที่จะไปทำเอง
“แต่สายตาที่พี่อาร์มองแกมันไม่ใช่อย่างที่แกพูดเลยนะเหมย”
อ้าว แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าสายตาของเขาเป็นแบบไหน ฉันรู้แค่ว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาแค่นั้น
และไม่ว่าเขาจะไปไหนกับใครยังไงมันก็เป็นเรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับฉันเลย และที่หวานพูดเมื่อกี้ฉันไม่รู้หรอกว่าพี่อาร์คิดยังไงกับฉัน เพราะฉันเองก็อ่านใจเขาไม่ออกเหมือนกัน
“พี่อาร์มาโน้นแล้ว”
“...”
ฉันหันไปมองข้างหลังก็เห็นว่าพี่อาร์เดิมตามมาจริงๆ ด้วย ใบหน้าของพี่อาร์ดูเครียดมากขณะที่เดินตรงมาหาฉัน
ฉันกำลังจะเดินหนีเพราะไม่อยากคุยกับเขาแต่หวานก็เข้ามาขวางเอาไว้ไม่ยอมให้ฉันหนีหน้าพี่อาร์จนกระทั่งเขาคว้ามือฉันได้ทันและตอนนี้หวานก็เดินเข้าห้องไปแล้ว
เธอคงจะอยากให้ฉันได้เคลียร์กับพี่อาร์ทั้งที่มันไม่จำเป็นต้องเคลียร์อะไรเลย พออยู่กับเขาสองคนฉันก็เลยต้องหันไปมองหน้าอีกฝ่ายที่มองหน้าฉันอยู่ก่อนแล้ว
“พอดีมิหวาเธอของเยอะน่ะก็เลยให้พี่ไปรับ”
พี่อาร์คงกลัวว่าฉันจะโกรธล่ะมั้งก็เลยรีบพูดขึ้นมา ฉันน่ะไม่คิดที่จะโกรธเขาอยู่แล้ว แต่ถ้าเขาเป็นแฟนฉันก็ว่าไปอย่าง
แต่นี่ฉันไม่ได้มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาเลยไง พี่อาร์จับมือฉันกุมเอาไว้เหมือนเขารู้สึกผิดมากที่ไม่ได้ไปรับฉันวันนี้
“พี่ขอโทษนะครับ”
“เหมยไม่โกรธค่ะ”
“แต่ยังไงพี่ก็โกหกเราไง พี่ไม่ควรทิ้งเราแบบนั้น”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเหมยไม่ได้โกรธพี่อาร์”
พอฉันพูดแบบนั้นพี่อาร์ก็เงยหน้าขึ้นมามองฉันทันทีแล้วก็ทำหน้าน้อยใจใส่ฉันเฉยเลย
อ้าว ฉันพูดอะไรผิดเหรอ เขาน่าจะดีใจนะที่ฉันไม่โกรธเขาอ่ะ ไม่ใช่มาทำหน้าน้อยใจใส่ฉันแบบนี้ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้พูดอะให้เขาน้อยใจเลยด้วย
“ไม่คิดจะหวงพี่เลย?”
ฉันดึงมือตัวเองออกจากมือของพี่อาร์ก่อนจะเดินหนีเพราะฉันไม่อยากจะคุยเรื่องนี้ เมื่อวานที่เขาโกรธฉันก็เรื่องนี้เพราะงั้นเราไม่ควรที่จะพูดเรื่องนี้กัน
แต่พอฉันจะเดินหนีเขาก็ไม่ยอมให้ฉันไป เขาเดินเข้ามาขวางเอาไว้แล้วทำหน้าเหมือนไม่พอใจใส่ฉัน
น้อยครั้งมากเลยนะที่พี่อาร์จะทำหน้าแบบนี้หรือจะพูดง่ายๆ เลยก็คือเขาไม่เคยทำมากกว่า เวลาที่เจอฉันเขามักจะยิ้มให้ตลอดเวลาไม่ว่าตอนนั้นเขาจะกำลังยุ่งอยู่หรือไม่ก็ตาม
“พี่น้อยใจได้มั้ยครับ?”
“...”
น้ำเสียงที่ดูไม่ร่าเริงเหมือนทุกครั้งทำให้ฉันเองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน ก็ไม่รู้ว่าพี่อาร์จะมาไม้ไหนอีก
คนอย่างเขาเปลี่ยนอารมณ์ได้ทุกสถานการณ์ ฉันเลือกที่จะไม่พูดอะไรเหมือนเดิม เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาแสดงออกมาตอนนี้คือเขาน้อยใจจริงหรือเปล่า
อีกอย่างนะถ้าเขาน้อยใจจริงๆ ฉันเองก็ช่วยเขาไม่ได้เพราะความจริงมันก็คือความจริงที่ว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลย
“พี่แค่อยากให้เราหวงพี่เท่านั้นเอง อย่างน้อยพี่ก็จะได้ดีใจที่เรามีความรู้สึกให้พี่อยู่”
“เหมยก็อยากจะบอกพี่อาร์เหมือนกันว่าเหมยเองก็น้อยจะ…”
ฉันกำลังจะพูดกับพี่อาร์แต่ยังไม่ทันจะได้พูดก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาขัดจังหวะซะก่อน ทำให้สิ่งที่ฉันจะพูดหยุดชะงักไปทันทีและไม่คิดที่จะพูดมันอีกแล้ว
“อยู่นี่นี่เองเราตามหาอาร์ตั้งนาน”
- ผู้เขียน
