“อ่า หิวน้ำจัง...”
“...” นิ่ง
“อ่า หิวข้าวจัง...” เงียบ
“โอ๊ยยยย~เจ็บแผลจังเลยอ่า~~”
“....” ยังคงเฉยชา
“คุณเรนนี่ครับบบ ผมปวดหัวไม่รู้ว่าเป็นอะไร โอ๊ยยย” เฮ้ออออ
“ถ้าเจ็บแผลก็เรียบหมอค่ะ ปุ่มอยู่ข้าง ๆ ฉันไม่ใช่หมอสักหน่อย” ฉันบอกกลับไปแบบนั้น
“ใจร้ายจัง...นี่ผมกำลังเจ็บแผลอย่างทรมานอยู่นะครับคุณจะไม่สนใจกันจริง ๆ เหรอ?” เขามองหน้าและถาม
“เพราะคุณกำลังโกหกไงคะ...เพื่อเรียกร้องความสนใจ!” พรึ่บ! ฉันพูดจบก็หยิบนิตยสารมาอ่านทั้งที่ไม่ได้อ่านหรอกแค่ทำท่าไปอย่างนั้นเองแหละ ไม่อยากคุยกับคนขี้โกหก
“ก็แล้วทำไมคุณไม่สนใจผมละครับ?”
“...”
“โถ่~เรนนี่หายงอนเถอะนะ ๆ ผมขอโทษที่แกล้งแบบนั้นสัญญาต่อไปนี้ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีก”
“....” ฉันเงียบเพื่อคิด...คิดว่าควรยกโทษให้เลยดีไหมหรือว่าจะเล่นตัวไปก่อน แต่ฉันก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะไปงอนอะไรได้มากมายด้วย
“เรนนี่...ผมขอโทษค้าบบบ”
“จะไม่ทำแล้วค้าบบบบ
