หลังออกมาจากห้องน้ำแล้วหล่อนก็ไม่พบโดมินิกในห้องนอนอีก ซึ่งมันเป็นสิ่งที่หล่อนต้องการ เพราะหากพบเขาอีก หล่อนก็ยังไม่รู้เลยว่าจะต้องเผชิญหน้ากับอารมณ์อะไรของเขา
หญิงสาวที่อยู่ในชุดนอนคว้าเสื้อคลุมมาสวมใส่ ก่อนจะก้าวออกไปจากห้องนอน เดินออกไปนั่งร้องไห้เงียบๆ นอกตัวตึกใหญ่ ดวงดาวบนท้องฟ้าคือเพื่อนที่ดีสำหรับหล่อน เพราะไม่ว่าหล่อนจะร้องไห้ให้เห็นยังไง ดวงดาวเหล่านั้นก็ไม่เคยซ้ำเติมอะไรหล่อนเลย นอกจากมองดูหล่อนร้องไห้อยู่เงียบๆ
“ดาวจ๋า...เมื่อไหร่พี่ทิพย์จะกลับมาสักที...”
“หนูนวลมานั่งทำอะไรตรงนี้ล่ะ”
หล่อนยังไม่ทันได้คำตอบจากดวงดาวเพื่อนรักเลย ก็มีเสียงของมาเรียดังขึ้นข้างหลังเสียก่อน
“คุณแม่...”
มาเรียระบายยิ้ม มองดวงหน้าเศร้าๆ ของลูกสะใภ้อย่างสงสาร
“ไม่มีความสุขเลยเหรอ หนูนวล”
“เอ่อ เปล่าค่ะ นวลมีความสุขดีค่ะ”
“คนมีความสุขไม่มานั่งคุยกับดวงดาวตามลำพังหรอกจ้ะ”
หล่อนทำได้แค่ก้มหน้าห
