“ขอบคุณมากค่ะลุง แต่ไม่ต้องรอนวลหรอกค่ะ”
หล่อนเอ่ยกับคนขับรถเมื่อรถแล่นมาจอดที่หน้าบริษัทของโรมิโอเรียบร้อยแล้ว
“ไม่ได้หรอกครับคุณนวล คุณผู้หญิงสั่งให้ผมรอรับครับ”
“แต่นวลเกรงใจ...”
“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของผมครับ”
เมื่อคนขับรถยืนกรานเช่นนั้น หล่อนก็ทำได้แค่เพียงยกมือไหว้และกล่าวขอบคุณอีกครั้ง
“ขอบคุณมากนะคะ”
“ด้วยความยินดีครับ คุณนวลเข้าไปทำธุระเถอะนะครับ เดี๋ยวผมรออยู่แถวนี้”
หล่อนระบายยิ้มให้กับผู้ที่อาวุโสกว่า ก่อนจะหมุนตัวเดินหายเข้าไปในบริษัทของโรมิโอ
“มาพบใครเหรอคะ” พนักงานต้อนรับเอ่ยถามหล่อนด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร หล่อนระบายยิ้มให้และก้าวเข้าไปหา
“เอ่อ ดิฉันมาขอพบคุณโรม...เอ่อ คุณโรมิโอน่ะค่ะ”
“นัดไว้หรือเปล่าคะ”
หล่อนยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่ได้นัดค่ะ แต่รบกวนถามคุณโรมิโอให้หน่อยนะคะว่าพอมีเวลาว่างสักสองสามนาทีไหม คือดิฉันมีเรื่องสำคัญจริงๆ น่ะค่ะ”
“งั้นร
