นี่คือเสียงจากจิตวิญญาณส่วนที่ลึกและไม่อาจควบคุมได้ของเขา ทั้งๆ ที่ตั้งใจว่าจะแค่จูบเดียว จะทำแค่นั้น แต่พอได้สัมผัสกับความหวานราวกับน้ำผึ้งป่าจากอุ้งปากของนวลลออ เขากลับไม่อาจทำตามความตั้งใจของตัวเองได้ ตอนนี้สติไม่หลงเหลืออยู่แล้ว มีแต่ความปรารถนาแสนบ้าคลั่งเท่านั้นที่ควบคุมร่างกายเอาไว้
เขาถอนจุมพิตดูดดื่ม ลากลิ้นสากลงมายังลำคอระหง เจ้าหล่อนอ่อนระทดระทวย เกาะตรึงเขาเอาไว้แน่น ดวงตากลมโตหลับพริ้ม เสียงครางแผ่วเบาดังออกจากลำคอระหงตลอดเวลา และเขาก็กำลังจะดูดงับยอดถันที่นิ้วแกร่งถูไถจนคัดเคร่งบวมเป่งเข้ามาในอุ้งปาก แต่เจ้าหล่อนร้องห้ามเสียก่อน
“ยะ อย่าค่ะ...ปล่อย...นวล...”
เสียงครางคัดค้านแม้จะแผ่วเบา แต่ทำให้เขาได้สติ เขารีบผละออกห่างทันทีและตีหน้ายักษ์ใส่
“ผู้หญิงบ้า...ยั่วฉันแต่เช้าเชียวนะ”
นวลลออที่เป็นฝ่ายถูกกระทำน้ำตาไหล หล่อนทั้งอับอายทั้งเสียใจกับคำว่าร้ายของโดมินิก
“นวล...ขอต
