“หนูนวล...ไปแต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วมาคุยกัน”
มาเรียมารดาของโดมินิกพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่เต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม
“เอ่อ...”
“คุณแม่สั่ง เธอก็ไปทำตามสิ อย่ามาโอ้เอ้น่ารำคาญให้มากนัก!”
โดมินิกตวัดตามองหล่อนอย่างชิงชัง
นี่หล่อน...ทำอะไรผิดอีกแล้วใช่ไหม
หล่อนน้ำตาซึม ตาแดงก่ำ ก่อนจะเดินตัวลีบหายเข้าไปในห้องแต่งตัวที่อยู่ถัดออกไป
ใช้เวลาไม่นานหล่อนก็ก้าวออกมาด้วยแข้งขาที่สั่นเทา หล่อนยืนตัวสั่น มองมาเรียด้วยความหวาดหวั่นเหลือคณานับ
“เอ่อ...มีอะไรหรือ...เปล่าคะ”
มาเรียละสายตาจากหน้าของโดมินิกมาจับจ้องที่หน้าซีดเผือดของหล่อนแทน
“ฉันรู้แล้วนะว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
หล่อนรีบหันหน้าไปหาโดมินิกอย่างตกใจ และก็ได้เห็นสายตาเดือดดาลของเขาที่มองมา
“คือ...ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกค่ะ...หนูกำลังจะกลับบ้าน”
“ฉันเข้ามาตอนที่พวกเธอสองคนอยู่ในห้องน้ำด้วยกัน และก็คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าฉันได้
