นั่งทำงานไปสักพัก ตื๊ดๆ ตื๊ดๆ เสียงสัญญาณสั่นของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แสดงว่ามีสายเรียกเข้าเพราะว่าไหมฟ้าตั้งปิดเสียงเอาไว้ เบอร์แปลกที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ ทำให้หญิงสาวชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก่อนจะกดรับสาย
“สวัสดีค่ะ”
“ไหม” คำเดียวสั้นๆ ไหมฟ้าจำไม่ได้ว่าเสียงของใคร
“ขอโทษค่ะ ใครพูดคะ”
“ก็คนที่นอนกอดเธอเมื่อคืนที่ผ่านมายังไง” คำตอบของเขาทำเอาคนฟังแทบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง เสียงของนคินทร์ในโทรศัพท์กับเสียงจริงมันแตกต่างกันเธอจึงจำไม่ได้
“พี่คินไปเอาเบอร์ไหมมาจากไหนคะ” จำได้ว่าเธอไม่เคยให้ เขาก็เช่นกันไม่เคยขอ
“พี่ขอกับป้าไพลิน” เขาตอบเหมือนไม่พอใจ แปลกตรงไหนที่เขาจะโทรหาเมียเก็บของตัวเอง ทำไมไหมฟ้าต้องถามราวกับเขาไปปล้นเบอร์โทรศัพท์มาแบบนี้ด้วย
“เหรอคะ” ไหมฟ้าก็เสียงแข็งไม่ต่างจากปลายสาย
“ทำไม! พี่ขอเบอร์
