ตอนที่3
1314 คำ
ตอนที่3 นางในฝัน
หลายวันผ่านไป
ร่างบางอรชรในชุดนักศึกษาเดินอยู่ข้างทางหลังจากที่ในวันนี้เธอไม่มีเรียนแล้ว ขวัญพิชชายังคงคิดเรื่องที่พี่สาวเธอทำงานหนักไม่หยุดหย่อน เธออยากทำงานแบ่งเบาภาระแต่งานที่ทำที่ร้านขวัญฤทัยไม่ยอมแน่นอน เพราะแบบนี้หญิงสาวจึงพยายามหาข้อมูลว่าจะทำอะไรดี ก่อนหน้านี้เธอเห็นว่าการวาดรูปปกนิยายขายก็ได้เงินดี ขวัญพิชชาเองก็พอมีฝีมืออยู่บ้างจึงอยากว่าจะลองดู
อีกด้านของพยัคฆ์
คนตัวสูงเดินออกมาจากลิฟท์ด้วยท่าทางเกรงขาม พยัคฆ์ในตอนนี้เป็นรองประธานบริษัท เขาเข้ามาดูงานตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ จนกระทั่งในตอนนี้ชายหนุ่มเรียนจบมาได้สองสามปีแล้ว ในความเก่งของเขาเป็นที่ยอมรับของบอร์ดบริหารจนเห็นดีเห็นงามที่จะให้ชายหนุ่มเป็นรองประธานในอนาคตตำแหน่งต่อจากท่านพงศ์ภาณุก็คงไม่ใช่ของใครนอกจากพยัคฆ์ทายาทเพียงคนเดียว
ในวันนี้พยัคฆ์มีคุยกับลูกค้านอกสถานที่ เขาจึงเดินทางมาที่ภัตตาคารอาหารแห่งหนึ่ง แต่ในขณะที่เดินทางสายตาที่มองอะไรไปรอบๆ ก็ปะทะเข้ากับผู้หญิงอีกคน เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจและปนดีใจในเวลาเดียวกัน ในวันนี้เขาได้บังเอิญเจอเธออีกแล้ว ดูจากชุดที่คนตัวเล็กสวมใส่บ่งบอกว่าเธอยังเป็นนักศึกษาอยู่นั่นแปลว่าเธออายุน้อยกว่าเขาแน่นอน
ชายหนุ่มมองนาฬิกาที่ข้อมืออย่างน่าเสียดายเขาไม่มีเวลาที่จะลงไปทำความรู้จักเธอ ไม่รู้ว่าครั้งหน้าจะได้เจอกันอีกรึเปล่า
สิ้นความคิดชายหนุ่มก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปคนตัวเล็กหลายต่อหลายรูป ในขณะที่เธอกำลังนั่งรอรถเมล์อยู่ข้างทาง ใบหน้าสวยแต่แฝงไปด้วยความวิตกกังวล รูปร่างของเธอจัดว่าผอมลงกว่าเมื่อเดือนก่อนที่เขาได้บังเอิญเห็นเธอ แถมวันนี้หญิงสาวไม่ได้ยิ้มแย้มเลยสักนิด ไม่รู้ทำไมเพียงแค่คิดว่าเธอกำลังมีเรื่องทุกข์ใจอะไรรึเปล่า พยัคฆ์ก็ดูเป็นห่วงเป็นใยขึ้นมา เขายิ้มเยาะให้กับตัวเองที่ไม่ได้รู้จักผู้หญิงคนนี้เลยแต่สนใจเธอมากขนาดนี้เป็นเพราะอะไรกัน
หลายวันผ่านไป
ในตอนนี้ดูเหมือนว่าขวัญฤทัยจะเริ่มเปิดใจให้กับหนุ่มใหญ่อย่างท่านพงศ์ภาณุ ในตอนแรกเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้ชายคนนี้แต่พอเขาไปมาหาสู่เธอบ่อยครั้ง มันก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกดีที่มีคนคอยอยู่ข้างกาย ในบางครั้งเธอเองก็แค่ต้องการใครสักคนที่ดูแลและปกป้องเธอได้ ซึ่งชายวัยกลางคนคนนี้ไม่แย่เลย
“ร้านนี้อร่อยนะ ฉันมาทานบ่อย เธอเองก็ทานเยอะๆ รู้ไหมทำงานหนักแบบนี้เหนื่อยรึเปล่า”
คำพูดเป็นห่วงเป็นใยจากชายวัยกลางคน มันทำให้ขวัญฤทัยอดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มออกมา
“ก็พอสมควรค่ะ แต่ฤทัยก็เริ่มชินแล้ว ชีวิตไม่ได้มีทางเลือกมากหนิคะ มีงานทำก็ดีแล้ว”
นับว่าหลายวันมานี้ ท่านพงศ์ภาณุรู้สึกสนใจผู้หญิงคนนี้มากขึ้นๆ จนก่อเกิดเป็นความรู้สึกดีๆ ต่อหญิงสาวตรงหน้านี้ในสายตาของเขาขวัญฤทัยแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่พยายามเข้ามาในชีวิตของเขา เธอไม่เคยเรียกร้องอยากได้อย่างนั้นอย่างนี้ เธอไม่ติดหรู ใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย คนแบบนี้แหละที่เขาต้องการจะอยู่ด้วยในบั้นปลายชีวิต ถ้าหากเธอไม่รังเกียจเขาละก็เขาก็อยากแต่งงานกับเธอ ใช้ชีวิตกับเธอดั่งคู่สามีภรรยา
“ฤทัย ฉันก็อายุมากแล้วคงไม่อยากเสียเวลาพูดหรือมาคอยเขินอายเหมือนวัยรุ่น ฉันถูกใจเธอ ถ้าหากเธอไม่รังเกียจคนอย่างฉัน เธอจะแต่งงานกับฉันไหม?”
ขวัญฤทัยชะงักไม่น้อย ที่ได้ยินคำพูดของชายวัยกลางคนตรงหน้า ซึ่งแน่นอนนอกจากความตกใจมันก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกใจเต้นแรงไม่ต่างกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอถูกขอแต่งงาน ถึงแม้คำพูดของชายวัยกลางคนตรงหน้าไม่ได้มีคำสวยหรูอะไรมากมาย แต่คำพูดที่จริงจังบวกกับสายตาที่เขามองมาที่เธอมันก็ทำให้เธอรับรู้ได้ในทันทีว่าสิ่งที่เขาพูด เขาจริงจังมากแค่ไหน
“คุณรักฤทัยหรือคะ?”
คำนี้ที่เธอต้องการได้ยินจากเขา
“แน่นอนสิ ถึงแม้เราจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ทุกครั้งที่เราคุยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันมันทำให้ฉันมีความสุขมากๆ ถ้าฉันไม่มั่นใจฉันก็คงไม่พูดแบบนี้ออกมา ให้ฉันได้ดูแลเธอได้ไหม ชีวิตเธอจากนี้ให้ฉันเป็นที่พักพิง ให้ฉันเป็นที่พึ่งของเธอนะ”
เธอรู้ว่าผู้ชายคนตรงหน้านี้ร่ำรวยแค่ไหน เธอรู้ดี จนในบางครั้งเธอก็คิดว่าไม่คู่ควรกับผู้ชายคนนี้เลย
“ถ้าคุณมั่นใจในตัวของฤทัยว่าคู่ควรกับคุณ ฤทัยก็ตกลงค่ะ ในชีวิตนี้การที่ได้รู้จักคุณมันเหมือนฝันไม่มีผิด ฤทัยพูดตามตรง ไม่ใช่เพราะคุณร่ำรวยฤทัยถึงพูดแบบนี้ แต่การที่คุณปฏิบัติต่อฤทัยนี่ต่างหากที่ทำให้ฤทัยมีความสุข คุณเป็นสุภาพบุรุษและเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดที่ฤทัยพบเจอมา”
ใบหน้าของหนุ่มใหญ่เผยความพอใจออกมา ยิ่งเห็นใบหน้าสวยหวานตรงหน้าเผยความเขินอายมันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกหลงใหลกับความสวยงามของผู้หญิงคนตรงหน้าไม่น้อย
“อะไรนะคะพี่ฤทัย พี่ฤทัยจะแต่งงานงั้นเหรอคะ?” ขวัญพิชชาเบิกตาโตกว้างด้วยความตกใจ เมื่อไม่กี่วันก่อน เธอเพิ่งได้รู้จักกับท่านพงศ์ภาณุที่เข้ามาจีบพี่สาวเธอ สำหรับเธอผู้ชายคนนี้ก็ไม่แย่ ถึงแม้จะอายุห่างจากพี่สาวเธอมากถึงยี่สิบห้าปีก็ตาม ความรักมันไม่เกี่ยวกับอายุเธอเข้าใจแต่มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ มันเร็วจนเธอตกใจ เร็วจนตั้งตัวไม่ทัน
“ใช่พิช พี่ตอบตกลงคุณพงศ์ไปแล้ว อีกอย่างนะพิช พี่อยากให้เราสองพี่น้องมีชีวิตที่ดีขึ้น สำหรับพี่คุณพงศ์เป็นคนดี ไม่แย่เลย แล้วที่สำคัญเขารักพี่”
ใบหน้ามีความสุขของขวัญฤทัยเผยออกมา พอคนเป็นน้องเห็นอย่างนั้นก็พ่นลมหายใจออกมา เอาเข้าจริงๆ เธอก็ไม่มีสิทธิ์พูดหรือห้ามอะไร เห็นพี่สาวมีความสุขเธอเองก็มีความสุขแล้ว
“เอ่อ แล้วถ้าแต่งงานพี่ต้องไปอยู่ที่นั้นใช่ไหมคะ”
เธอหมายถึงบ้านของอีกฝ่าย
“เราจ๊ะ พืชก็ต้องไปอยู่ที่นั่นด้วย พี่ไม่มีทางปล่อยพิชให้อยู่ตามลำพังแน่นอน พี่รักพิชนะ พิชคือน้องสาวคนเดียวของพี่ คือครอบครัวที่พี่เหลืออยู่”
ขวัญพิชชาได้ยินอย่างนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมาก่อนจะเข้าไปกอดพี่สาวของตนเองเอาไว้แน่น
“พิชก็รักพี่ฤทัยค่ะ ถ้าพี่ฤทัยมีความสุขพิชก็ยินดีด้วย พี่สาวของพิชควรมีชีวิตคู่ที่ดีสักที พิชดีใจด้วยนะคะ”
ขวัญฤทัยพยักหน้าก่อนจะยกแขนขึ้นมากอดน้องสาวเอาไว้แน่น ขวัญฤทัยคิดไตร่ตรองดีแล้วถึงตอบตกลงไป ต่อจากนี้เธอกับน้องสาวจะไม่ลำบากอีกแล้ว ที่สำคัญเธอเองก็มีความสุขเหมือนกัน
- ผู้เขียน
