05 - นักเขียนกับตำรวจ
844 คำ
"อยู่นิ่ง ๆ นะจ๊ะที่รัก พี่ขอเวลาแป๊บเดียว" คริสขยับเลนส์ซูมเข้าหาเป้าหมายอย่างแผ่วเบา ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีมือหนึ่งเกาะหมับที่บ่าเขา
"ถ้ำมองหรือไง? ผิดกฎหมายนะพวก หันมาคุยกันหน่อยสิ" เสียงดุดังจากเจ้าของมือที่จับบ่าคริส และอีกมือหนึ่งก็มาดึงกล้องเขาออกไปจากมือ
"ผมเปล่านะครับคุณตำรวจ ผมไม่ได้ถ้ำมองนะ" คริสรีบบอก
สายตาคมดุของนายตำรวจมองมาอย่างไม่เชื่อ เขาหรี่ตามองชายหนุ่มผมสีบลอนด์ ตาสีเขียว รูปร่างบางตรงหน้า
"ที่คุณส่องกล้องไปน่ะ มันเป็นบ้านของคุณนายเมดิสัน และเธอก็มีลูกสาวถึง 3 คน ถ้าคุณไม่ได้ส่องพวกเธอแล้วส่องอะไร?"
"ผมตามถ่ายแมวครับ และคุณก็ทำให้นายแบบผมหนีไปหมดเลย" คริสตัดพ้อคุณตำรวจผิวสีแทนร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาและสายตาคมเข้ม เขามองหน้าหล่อนั้นด้วยใจวาบหวิวแปลก ๆ หล่อแบบผู้หญิงน้ำลายหก ถ้าไม่บอกว่าเป็นตำรวจนี่ยังคิดว่าเป็นนักแสดงซะอีก
"แมว? มาตามถ่ายแมวอะไรแถวนี้? อยากได้รูปแมวทำไมไม่ไปถ่ายที่สถานสงเคราะห์สัตว์หลง หารูปในเน็ตก็ได้นี่ มีเป็นล้าน ๆ รูป" ตำรวจหน้าดุไม่เชื่อท่าเดียว แต่ก่อนที่คริสจะอธิบายต่อ บัดดี้ของเขาก็แทรกขึ้นมา
"เฮ้ยคาร์เตอร์ หมอนี่พูดจริงว่ะ ในกล้องมีแต่รูปแมวเต็มไปหมดเลย" ตำรวจอีกนายเปิดรูปภาพในกล้องดิจิตอลของคริสให้เพื่อนดู
"หา? หมอนี่ถ่ายแมวจริงดิ?" คาร์เตอร์รับกล้องมาเปิดดูภาพ
"ผมบอกแล้วว่าถ่ายแมว คุณตำรวจก็ไม่เชื่อ" คริสเถียง
"คุณถ่ายรูปแมวไปทำไม?" คาร์เตอร์เลิกคิ้วถามด้วยความแปลกใจแล้วยื่นกล้องคืนเจ้าตัว
"ผมจะเขียนบทความ 'ตามติดชีวิตแมวจรจัด' ลงนิตยสารรายเดือนน่ะสิครับ แล้วคุณก็ทำให้นายแบบผมกระโดดหนีไปแล้ว อุตส่าห์ตามมาตั้งหลายวัน" คริสหน้างอใส่เมื่อตำรวจยอมรับว่าเขาถ่ายแมวจริง ๆ
"โอเค ผมขอโทษละกัน" คาร์เตอร์ยกมือยอมแพ้
"บทความในนิตยสารรายเดือนนั่นเหรอ? ผมก็อ่านนะ แฟนผมซื้อมาทุกเดือน ผมเลยได้อ่านด้วย แล้วคุณชื่ออะไรล่ะ? เขียนบทความในคอลัมน์ไหน?" บัดดี้ของคาร์เตอร์บอกด้วยความสนใจ
"ผมชื่อคริส เจ้าของคอลัมน์ชีวิตนอกเมือง" คริสยังไม่หายงอน
"อ๊ะ! ผมเคยอ่านคอลัมน์นี้นะ ผมชอบตอนรีสอร์ทกลางภูเขามากเลย ที่คุณเล่าเรื่องรีสอร์ททางภาคเหนือของประเทศไทยน่ะ"
"นั่นรีสอร์ทของเพื่อนผมครับ เวลาได้วันหยุดพักร้อน ผมก็จะไปนอนเล่นที่นั่นทุกครั้ง" คริสยิ้มออกมา เมื่อตำรวจบัดดี้ของตำรวจหน้าดุชอบอ่านบทความของเขา ทั้งสองคนคุยกันอย่างถูกคอและหัวเราะ
"ถ้าไม่มีอะไรก็แล้วไปเถอะ กลับกันได้ละเฮนรี่" คาร์เตอร์ตบบ่าเพื่อน
"โอเค แล้วผมจะรออ่านบทความเดือนหน้าของคุณนะ" เฮนรี่ยิ้ม
"ก็ถ้าผมจะตามถ่ายนายแบบตัวเดิมได้นะครับ" คริสช้อนตามองไปที่ตำรวจหน้าเข้ม
"ผมขอโทษน่า แมวมันกระโดดหนีไปแล้ว จะให้ผมเรียกมันกลับมาได้ยังไง" คาร์เตอร์อ่อนใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังเคืองเขา
"ช่างเถอะ ไว้ผมหาของกินมาล่อมันใหม่ก็ได้" คริสสะบัดหน้าเดินหันหลังกลับไปที่รถ เขาส่งสายตาเคืองใส่คาร์เตอร์อีกทีแล้วขับรถจากไป
"นักเขียนอะไรวะ งอนยังกะผู้หญิง" คาร์เตอร์ส่ายหัว
"อารมณ์ศิลปินไง" เฮนรี่หัวเราะแล้วเดินกลับไปที่รถสายตรวจ
"หมอนั่นเขียนบทความลงนิตยสารอะไรนะ?" คาร์เตอร์ถามเมื่อเข้ามานั่งในรถ และเฮนรี่ก็ขับออกไป
"นิตยสารรายเดือนเล่มที่ขายดีนั่นไง คอลัมน์ 'ชีวิตนอกเมือง' บทความเป็นตอนน่ะ เขียนดีมากเลย นายลองไปหาอ่านดูสิ"
"อือ แล้วจะลองไปหามาอ่าน" คาร์เตอร์พยักหน้าแบบไม่ค่อยใส่ใจ
------
"เฮ้คริส งานไปถึงไหนแล้ว?" ชายหนุ่มคนหนึ่งวางมือเท้าโต๊ะที่คริสกำลังตั้งใจมองภาพในจอคอมพิวเตอร์เบื้องหน้า
"ยังไม่ถึงไหนเลยว่ะแพท" คริสเงยหน้าตอบเพื่อนร่วมงาน
"อ้าว? ทำไมล่ะ?"
"พอดีเมื่อเช้ามีคนมาขัดจังหวะก่อน นายแบบสุดหล่อเลยกระโดดหายไปเลย" คริสถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"ใครมาขัดจังหวะได้ล่ะนั่น? แล้วนายไม่อาละวาดจนเขารีบวิ่งหนีไปเลยเหรอ?"
"อาละวาดไม่ได้ว่ะ หมอนั่นเป็นตำรวจ" คริสตอบแลัวหันไปสนใจหน้าจอคอมพิวเตอร์ต่อ
"งั้นก็พยายามตามนายแบบของนายต่อไปก็แล้วกัน" แพทหัวเราะ
"ไม่มีธุระอะไรก็รีบไปไกล ๆ เลยป่ะ รบกวนฉัน จะเริ่มเขียนบทความแล้ว เดี๋ยวส่งไม่ทัน" คริสโบกมือไล่เพื่อน
"โอเค พยายามเข้าพวก" แพทเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเองและนั่งลงทำงานส่วนของเขา
- ผู้เขียน
