“โมนา”
เสียงเข้มต่ำดุดันดังขึ้นข้างใบหูจนฉันสะดุ้งตกใจ แล้วกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเงยหน้ามองเอริคที่ยืนใส่ชุดคาวบอยเท่ๆ อยู่ข้างๆ ให้ตายสิ นี่มันการแสดงอะไรของออสตินไม่ทราบยะ! ทำไมมันถึงดูติดเรท แถมยังมีแส้อะไรก็ไม่รู้ให้ฉันแสดงโชว์ให้ลูกค้าวีไอพีในผับของเขาดูอีกต่างหาก ว่าแต่… ทำไมเอริคใส่ชุดนี้แล้วยังดูเท่ได้อีกล่ะเนี่ย
“เอ่อ… คุณเรียกฉันงั้นเหรอ?”
ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่าน จากนั้นก็ขยับเข้าไปใกล้ร่างสูงเพื่อถามเขาด้วยความสงสัย เสียงดนตรีภายในผับก็ดังจนฉันคุยกับเอริคแทบจะไม่รู้เรื่องอยู่แล้วเนี่ย
“เธอเป็นอะไร กลัวฉันทำพลาดรึไง”
“ฉันไม่กลัวหรอกค่ะ ตอนซ้อมคุณที่ไม่ได้ทำพลาดอะไรหนิ”
เอริคเลิกคิ้วเข้มถามเสียงเข้มต่ำอย่างกวนประสาท ฉันมองสบกับสายตาคมวาววับนิ่งๆ แล้วเบ้ปากส่งไปให้เขาอย่างหมั่นใส้ ก่อนจะยักไหล่และทำท่าทางสบายอกสบายใจ เหมือนไม่ได้กลัวอย่างที่เขาคิด แต่หัวใจฉันตอนนี้มัน
