บทที่ 9
1514 คำ
"น้องอัญคะ! รอพี่ภูด้วยค่ะที่รัก T^T" พี่ภูผารีบวิ่งเหยาะๆ ตรงมาทางฉัน ก่อนจะดึงแขนฉันให้เดินตามไปอีกทาง เพื่อตรงไปยังสถานที่ที่เป็นเป้าหมาย
AK2020
ห้องพักสุดหรูของโรงแรม AKTower หมายเลขห้องที่ 20 ของชั้น 20 คือสถานที่ที่พี่ภูผาพาฉันมา
ห้องพักสไตล์ยุโรปถูกตกแต่งด้วยข้าวของและเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง ทำให้ฉันรู้สึกตื่นตาที่ได้พบเห็น จะว่าไปโรงแรม AK ก็ไม่ธรรมดาแบบที่พี่ภูผาบอกจริงๆ นั่นแหละ
"ที่นี่เป็นห้องพักของพี่เอง ส่วนมากพี่ชอบมาสิงอยู่ที่นี่ ติดเสียยิ่งกว่าที่บ้านอีก" เขาเอ่ยปากแนะนำขณะที่ฉันเดินสำรวจไปรอบๆ ห้องเพื่อชมข้าวของภายใน
"แล้วที่บ้านพี่ล่ะ?"
"มันวุ่นวายไหนจะเรื่องลุง เรื่องป้า เรื่องธุรกิจของที่บ้าน หลบมาอยู่ที่นี่คนเดียวมันดูสงบสุขกว่า"
ฉันพยักหน้ารับคำเล็กน้อย ก่อนเดินผ่านห้องกว้างที่ภายในเป็นเตียงนอนตรงไปยังหน้าต่างกระจกบานใหญ่สุดผนัง ก่อนจะต้องรู้สึกประหลาดใจเมื่อภาพบรรยากาศภายนอกหน้าต่างกระจก แทบจะทำให้ฉันเห็นเมืองทั้งเมืองที่ฉันอาศัยอยู่
"วิวตรงนี้สวยจัง…" ฉันพึมพำอย่างสนอกสนใจ ก่อนต้องรู้สึกตกใจเล็กน้อยเมื่ออยู่ๆ กลับมีมือหนาพุ่งเข้าสวมกอดฉันจากทางด้านหลังอย่างอ่อนโยนสุดๆ
"ถ้าชอบ... น้องอัญก็ย้ายมาอยู่กับพี่ที่นี่สิคะ"
"ปล่อยฉันนะ!"
"ขอพี่อยู่แบบนี้สักพักได้ไหมคะ สัก 5 นาทีก็พอ..."
“…”
"น้องอัญรู้ไหมคะ ว่าวิวตอนกลางคืนถ้ามองจากตรงนี้มันจะสวยมากเลยนะ"
เขาจะพูดอะไร...
"ยิ่งถ้าได้ยืนดูแบบนี้ ตรงนี้ กับแฟนล่ะก็...พี่คงจะมีความสุขมาก น้องอัญคิดเหมือนกันไหมคะ?"
"ฉะ…ฉันไม่รู้"
"แต่พี่อยากให้น้องอัญรู้นะคะ ว่าที่ตรงนี้ที่พี่พูดถึง พี่อยากให้เป็นน้องอัญ"
ตึก ตัก ตึก ตัก... ตึก ตัก ตึก ตัก...
พี่ภูผาจงใจกอดฉันให้แน่นขึ้นไปอีก ก่อนจะซบหน้าลงมาที่ไหล่ของฉันช้าๆ พร้อมด้วยคำพูดสั้นๆ
"อยู่กับพี่นะคะ...น้องอัญ"
ตึก ตัก ตึก ตัก... ตึก ตัก ตึก ตัก...
หัวใจของฉันมันเริ่มเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างกายและความคิดทุกส่วนมันกลับหยุดนิ่งจนแยกไม่ออกว่าเป็นเพราะคำพูดของเขา หรือเพราะฉันไม่เคยโดนมนุษย์เพศชายกระทำเรื่องแบบนี้ใส่มาก่อน
กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของผู้ชาย กับความอบอุ่นแปลกๆ ที่พี่ภูผามอบให้ฉันในตอนนี้ มันกำลังทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ มันแปลกมากเสียจนไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้
ฟึบบ!!
"อยากโดนเตะไข่อีกหรือไง!!?"
ฉันรีบสะบัดตัวให้หลุดจากอ้อมกอดของเขาในทันที เพราะไม่อยากแบบรับความรู้สึกแปลกๆ ที่หาคำตอบไม่ได้แบบนี้เอาไว้นานๆ
พี่ภูผาหัวเราะออกมาเบาๆ จ้องหน้าฉันยิ้มๆ
"เขินเหรอคะ?"
เขิน? เขิน? เขิน? ฉันเนี่ยนะเขิน?????
"น้องอัญชันเขินเหรอคะ?" เป็นอีกครั้งที่พี่ภูผาย้ำคำถามเดิมๆ จนฉันต้องย่นคิ้วแสดงความไม่พอใจใส่
"ฉันจะเขินทำไมไม่ทราบ? ไหนว่าจะกินข้าว? สรุปจะไม่กินใช่ไหมฉันจะได้นั่งรถกลับมหา’ลัย!"
เขาไม่ตอบ แต่กลับหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังและยอมถอยห่างออกไปในที่สุด คล้ายกับรู้ว่าฉันพยายามพูดเปลี่ยนเรื่อง
"ตามพี่มาทางนี้สิคะ"
คำเชิญชวนของเขาเผลอทำฉันกลืนน้ำลายลงคอด้วยความโล่งอก ค่อยๆ เดินตามหลังเขาไปช้าๆ ไปยังห้องเล็กๆ ที่อยู่ติดกับห้องโถงใหญ่
ห้องอาหารขนาดไม่กว้างมากถูกตกแต่งสไตล์ยุโรปเหมือนๆ กับห้องอื่นๆ โต๊ะอาหารกระจกใสมีอาหารจานหรูถูกจัดรอไว้สำหรับสองที่ พร้อมด้วยแจกันสีขาวที่ถูกจัดแต่งดอกคาร์เนชันสีชมพูจนสวยงาม
พี่ภูผารีบเดินนำตรงไปยังที่นั่งของตัวเอง โดยไม่ลืมที่จะหันมาเรียกฉันที่มองบรรยากาศภายในห้องอาหารแบบอึ้งๆ
"มาทานด้วยกันสิคะน้องอัญ..."
"ฉะ ฉันยังไม่หิว…"
"อย่าดื้อได้ไหมคะ?" พี่ภูผาบ่นแบบเอือมๆ ก่อนจะปรบมือแปะๆ สองที
และในวินาทีนั้นเอง กลับมีชายแปลกหน้าสองคนโผล่มากจากทางข้างหลัง คนหนึ่งรีบวิ่งนำไปที่เก้าอี้เพื่อเคลียร์ที่เคลียร์ทางให้ ส่วนอีกคนหนึ่งล็อคตัวฉันเอาไว้แน่น พร้อมออกแรงลากตัวฉันไปนั่งที่เก้าอี้
"ขอบใจมาก" พี่ภูหันไปขอบใจชายหนุ่มสองคนที่ดูจะทำหน้าที่ได้ดี จนเขาทั้งคู่ก้มหัวรับคำกันอย่างพร้อมเพรียง
"ฉันบอกว่าฉันไม่หิวไงล่ะ" ฉันโวยวาย
"น้องอัญชันอยากดื่มอะไรไหม? แชมเปญ หรือว่าไวน์ดี?" พี่ภูผาเอ่ยปากขัดคล้ายไม่สนใจ
"ฉันไม่อยากดื่ม -_-"
"ทำแบบเนี้ยพี่จะเสียน้ำใจนะคะ"
เขาทำหน้างอมองฉันค้อนๆ ท่าทางเหมือนเด็ก ขัดจากสิ่งที่เขาทำใส่ฉันบริเวณหน้าต่างห้องพักโดยสิ้นเชิง
เหอะ! ฉันไม่ใช่คนเสียมารยาทอะไรขนาดนั้นสักหน่อย!
"งั้นเอานมมาแก้วนึงก็ได้ค่ะ -_-"
สิ้นเสียงสั่ง ชายหนุ่มสองคนที่ยืนเฝ้าเราทั้งคู่อยู่ ต่างรีบวิ่งวุ่นจัดแจงหานมตามที่ฉันร้องขอ ต่างจากพี่ภูที่เอาแต่นั่งมองหน้าฉันตาละห้อยคล้ายกับผิดหวัง
"มากับพี่ทั้งที ดื่มแต่นมมันเสียมารยาทนะคะน้องอัญ T^T"
"ถ้าฉันดื่มเหล้า พอฉันเมา ฉันก็โดนพี่เคลมเอาง่ายๆ น่ะสิ ยิ่งห้องนอนอยู่แค่ห้องถัดไปด้วยแล้วล่ะก็ เหอะ! ฉันไม่โง่นะคะ"
"นมมันอร่อยขนาดนั้นเลยรึไงคะ?"
"อยากรู้ก็ลองสั่งมาดื่มเองสิคะ!"
"พี่ไม่อยากดื่ม พี่อยากดูด" เขาเงียบเสียงลงเล็กน้อยด้วยท่าทางจริงจัง ก่อนจะเริ่มพูดต่อ "พี่อยากดูดนมน้องอัญค่ะ ขอดูดทีได้ไหมคะ?"
แก้วนมที่ฉันสั่งถูกวางขัดบทสนทนา ทำให้พี่ภูรีบเบี่ยงสายตาจากที่หน้าฉันไปยังชายหนุ่มสองคนทันทีพร้อมออกคำสั่ง
"ออกไปก่อน"
"ครับคุณภูผา"
ยะ...แย่แล้วอัญชัน อิพี่ภูผามันกะเคลมเราอยู่จริงๆ ด้วยสินะ!
ชายหนุ่มสองคนรีบก้มหัวตามมารยาทแล้วเดินออกจากห้องอาหารตามคำสั่งที่ได้รับ เหลือทิ้งไว้เพียงแค่ฉันกับพี่ภูผาตามลำพัง
"ว่าไงคะ? เรื่องนมให้พี่ดูดได้หรือเปล่า?"
"นมในแก้วมีค่ะ ดื่มในแก้วไปก่อน" ฉันพยายามปรับสีหน้าให้ดูเป็นปกติที่สุด เพื่อพร้อมรับมือกับสิ่งที่คนเจ้าเล่ห์ตรงหน้าคิดจะทำ และคงรอยยิ้มเอาไว้เพื่อไม่ให้ดูมีพิรุธ โดยที่ในหัวน่ะเหรอ หึ! มันพร้อมหนีออกจากสถานการณ์ฉุกเฉินไปเรียบร้อยแล้วล่ะ!
"แต่พี่อยากดื่มจากเต้านี่คะ"
"ดื่มจากเต้าคงไม่อร่อย ลองดื่มแบบนี้ดูไหมคะ?" ฉันคว้าแก้วนมตรงหน้าสาดใส่หน้าพี่ภูผาแบบเต็มๆ ข้อหาที่พูดจารุ่มร่ามใส่ฉันไม่หยุดหย่อน และมองดูผลงานของตัวเองด้วยความสะใจ โดยไม่ลืมจะเอ่ยปากถามออกไปอีกครั้งสั้นๆ "นมจากฉัน อร่อยดีไหมคะ?"
พี่ภูผาหรี่ตาจ้องฉันเล็กน้อย ปล่อยให้น้ำนมสีขาวที่เปียกชุ่มทั้งตัวไหลลู่มาตามเส้นผมสีดำสนิท เขากระตุกยิ้มเล็กน้อยด้วยท่าทางทะเล้นๆ
"นมน้องอัญอร่อยมากเลยค่ะ"
เขายิ้มกริ่ม สภาพของเขาตอนนี้ทำเอาฉันอดขำในใจไม่ได้
"ฉันดีใจนะคะที่พี่ชอบ ^^"
"ไหนว่าอยากดื่มนมไงคะ?"
เป็นอีกครั้งที่เขาพูดเสียงเรียบจ้องหน้าฉันเขม็ง ก่อนจะทำเรื่องไม่คาดฝันเมื่อเขาผละตัวลุกออกจากเก้าอี้ทั้งๆ ที่ตัวเปียกนมโชก พี่ภูพุ่งมือเข้าคว้าแขนฉันที่ไม่ทันตั้งตัวแน่น พร้อมด้วยคำพูดประโยคสั้นๆ
"มาสิคะน้องอัญ มาเลียนมบนตัวพี่ให้หมดก่อนที่มันจะแห้ง"
!!!
ช่วงเวลากระอักกระอ่วนทำให้ฉันไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่า ผู้ชายตรงหน้ากำลังคิดจะทำอะไร โดยเฉพาะกับพี่ภูผาที่ดูจะลื่นไหลเฉไฉไปเรื่องอื่นๆ ได้ตลอดเวลา โดยเฉพาะกับเรื่องใต้สะดือ
"ปล่อยฉัน!"
เสี้ยววินาทีหนึ่งที่ฉันบังเอิญเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ร้ายกาจข้างมุมปากของคนตรงหน้า ก่อนที่เขาจะออกแรงฉุดกระชากตัวฉันให้ลุกออกจากโต๊ะ โดยปราศจากความอ่อนโยนเหมือนทุกที
"พี่จะทำอะไร!!" ฉันพยายามรั้งตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้โดนลากไปตามแรง และมันก็เหมือนๆ ทุกทีที่ฉันไม่สามารถต้านทานเรี่ยวแรงมหาศาลของพี่ภูผาได้เลย
พรึ่บ!!!
- ผู้เขียน
