เช้าวันต่อมา...
ที่บริษัทดูเหมือนจะค่อนข้างเงียบ พนักงานบริษัททุกคนล้วนแล้วแต่สวมเครื่องแต่งกายไว้ทุกข์ท่านประธานใหญ่ด้วยเสื้อผ้าโทนสีดำ รวมไปถึงพี่กวินด้วยเช่นกัน
"เมื่อวานพี่เสียใจด้วยเรื่องมื้อค่ำของคุณน้า"
"ไม่เป็นไรค่ะ...ไม่มีใครอยากให้เหตุการณ์น่าเศร้าแบบนี้เกิดขึ้นหรอก"
"..."
สีหน้าเศร้าสร้อยของพี่กวิน ทำฉันอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถามออกไปอีกครั้ง
"สรุปจับตัวฆาตกรได้หรือยังคะ?"
"อัญชันก็เห็นๆ กันอยู่ มันจะมีใครไปได้นอกจากไอ้ภู!!" เขาตะคอกเสียงดังท่าทางเจ็บแค้น และถ้ามองไม่ผิดท่าทางเขาเหมือนคนจะร้องไห้เสียด้วย "พี่ไม่อยากเชื่อเลยว่าไอ้ภูจะกล้าฆ่าพ่อของตัวเองแบบนี้มันทำลงไปได้ยังไง!!!"
คำพูดที่ปนไปด้วยความเจ็บแค้นและเจ็บใจทำให้ฉันไม่กล้าพูดอะไรต่อ แต่กลับเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องเพื่อเลี่ยงบทสนทนาเศร้าๆ แทน
"เดี๋ยวฉันออกไปชงกาแฟให้นะคะ"
ฉันรีบสาวเท้าออกจากห้องทำงานของพี่กวินตรงไปย
