อืม…
ร่างบางลากเสียงครางต่ำจากในลำคอ พยายามออกแรงเคลื่อนไหวกายหนักอึ้งอย่างช้าทีแล้วจึงค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นรับแสงสว่างจากภายนอกก่อนจะพบว่าตัวเองไม่ได้กำลังนอนบนที่นอนในห้อง
แต่เป็นหลังรถพยาบาล
“อุ๊ย!” เมื่อยกแขนข้างซ้ายขึ้นก็พบสายน้ำเกลือโยงติดอยู่บนหลังมือบาง ส่วนโทรศัพท์และกระเป๋าสะพายวอยู่ทางด้านขวามือของเตียงผู้ป่วย วาเลนไทน์ค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง แต่พอก้มดูเวลาก็พบสิ่งที่น่าแปลกใจยิ่งกว่า
เวลาสองทุ่มตรง
เธอหลับไปแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นเอง แม้จักรวาลคู่ขนานที่เพิ่งไปมาจะผ่านไปหลายอาทิตย์แล้ว จนเริ่มสับสนว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า หากเล่าให้ศาสตรจารย์ถงฟังเขาจะหาว่าเธอแค่ฝันไปหรือไม่
“คนไข้รู้สึกตัวแล้วค่ะ” เจ้าหน้าที่ฉุกเฉินเปิดประตูมาเห็นพอดีหันไปแจ้งใครสักคนข้างนอกตัวรถ คนที่รอถามอาการอยู่ก็ชะโงกหน้ามา
“กอบัว…” วาเลนไทน์เรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“คุณตื่
