ปัง ปัง ปัง!!!
กรี๊ดดดด!
“รดาก้มหัวลงเร็ว”
เสียงกระสุนสามนัดวิ่งผ่านอากาศเฉียดกระจกรถด้านข้างของพ่อเลี้ยงเหมไปอย่างหวุดหวิด เม็ดกระสุนนั้นกระทบดินฟุ้งกระจาย เหมราชรีบยื่นมือดันร่างบางให้ก้มศีรษะลงต่ำกว่าเดิม ส่วนมืออีกข้างของเขาบังคับพวงมาลัยอย่างมั่นคง เร่งเหยียบคันเร่งรถยนต์ด้วยความเร็วสูง
สีหน้าหล่อเหลาเครียดขรึม เขาประมาทจนเกินไป ที่ไม่ทันคิดถึงเรื่องความปลอดภัยระหว่างการขับรถขึ้นเหนือด้วยตัวเอง
ไม่แน่ใจมันเป็นโจรดักปล้นธรรมดา หรือถูกใครส่งมาเพื่อดักทำร้ายเขากันแน่
“บ้าฉิบ!” พ่อเลี้ยงสบถเสียงกร้าว นึกโมโหตัวเองนักที่ดันประมาทจนเกิดเรื่องขึ้นจนได้
รุ่งรดาเองรีบหลับตาปี๋ เอามือปิดหูทั้งสองข้างด้วยเป็นคนไม่ชอบเสียงดังเป็นทุนเดิม ร่างน้อยนั้นสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด เพราะนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้ ที่เจอเหตุการณ์ลุ่นระทึกด้วยตัวเอง
เหมราชรู้สึกสงสารจับใจ อยากดึงเจ้าห
