“แล้วอาเกียวออกไปได้ยังไง กฎของที่นี่ห้ามทุกคนออกนอกบ้านในตอนดึกไม่ใช่เหรอ อาหนิว” จางหลงขัดขึ้น
“ฉันขอโทษค่ะ ฉันเป็นคนขออนุญาตยามให้เปิดประตูด้านหลังให้อาเกียวออกไปค่ะ” อาหนิวน้ำตาไหลพราก เมื่อเห็นหลี่ไท่หยางตวัดสายตามองจ้องนางด้วยแววตาวาวโรจน์ เขาผลุดลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“ไม่มีอะไรแล้ว อาหนิวไปดูแลเจนนี่เถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง” จางหลงจับมือแม่บ้านใหญ่มาบีบให้กำลังใจ ก่อนจะเดินตามนายออกไป
เมื่อเขาเดินลงมาพบว่าหลี่ไท่หยางกำลังตบหน้ายามรักษาความปลอดภัยคนหนึ่งด้วยด้ามปืนจนล้มลงไปกองกับพื้น
“คุณหลี่...” จางหลงเอ่ยห้ามเสียงพร่า เมื่อผู้เป็นนายหันกระบอกปืนไปยังร่างของคนบนพื้น
เปรี้ยง!
“โอ๊ย!!!”
กระสุนปืนเจาะขาของอีกฝ่ายจนเลือดกระจาย เจ้าตัวร้องลั่น ขณะที่เพื่อนคนอื่นเบือนหน้าหนี สีหน้าหวาดหวั่นไม่แพ้กัน จางหลงถอนหายใจเมื่อหลี่ไท่หยางเดินจากไป เขาพยักหน้าให้พาคนเจ
