ใครจะรู้
1299 คำ
สองอาทิตย์ผ่านไป
ตั้งแต่เขาช่วยเธอในครั้งนั้น โนร่าก็ไม่ได้ข่าวอีกคนเลย แม้กระทั่งชื่อหรือหน้าตาเขาก็ไม่ให้รู้ ในตลาดก็ไม่มีใครพูดถึงเรื่องคืนนั้นซึ่งมันแปลกมาก ปกติเวลาเกิดเรื่องคนต้องฮือฮากันแล้ว ทว่าทำไมข่าวถึงได้เงียบขาดนี้กันนะ เขาเป็นใครกันแน่..
และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอต้องมาจ่ายตลาดเองกับโดยไร้แม่บ้านมาด้วย มันคือคำสั่งของแม่เลี้ยงที่ห้ามให้ใครช่วย ซึ่งเธอก็เริ่มชินกับมันไปแล้ว มันเป็นปกติทุกวันของเธอ
"วันนี้เอาอะไรดีหนูนางฟ้า" ป้าร้านอาหารทะเลเอ่ยถามหญิงสาวน้ำเสียงใจดี โนร่ามาซื้อที่ร้านประจำ เธอเอ็นดูหญิงสาวมากแล้วก็สงสารในคราเดียว
"นี่ค่ะ" เธอยื่นกระดาษรายการของที่ต้องการไปให้
"เดินดูอย่างอื่นก่อนได้เลยลูก ป้าเตรียมก่อน" เพราะของที่เธอสั่งมันค่อนข้างเยอะพอสมควร เนื่องจากคืนนี้น้องสาวต่างแม่ของเธอจะจัดปาร์ตี้กับเพื่อน ๆ ทำให้เธอต้องมาซื้อของเพื่อไปทำอาหารให้ในค่ำคืนนี้ แล้วของที่พวกเขาต้องการมันช่างเยอะจนเธอไม่รู้จะขนไปยังไง จะเรียกรถก็ไม่ได้ เพราะเขาสั่งห้ามให้เธอนั่งรถกลับนอกจากเดินเท่านั้น เธอไม่อยากถูกทำโทษโดยการขังอยู่ในห้องมืด ๆ คนเดียว
"วันนี้เหมือนฝนจะตกอีกแล้ว จะกลับทันไหมเรา" พอเงยมองท้องฟ้าก็เห็นว่าบรรยากาศครึ้มฝนมาแล้ว ซึ่งในระหว่างนั้นเอง..
ผลั่ก!
"ขะ ขอโทษค่ะ" โนร่ารีบขอโทษคนที่เดินมาชนเธอทันที ทั้งที่เธอไม่ได้ผิดอะไร
"ถ้าง่วงก็ไปนอน ไม่ใช่มาเดินหลับกลางตลาดแบบนี้"
"ขอโทษจริง ๆ ค่ะหนูไม่ได้ตั้งใจ"
"...."
"อย่าเอาเรื่องหนูเลยนะคะ" เธอยังคงพร่ำเพ้อโดยไม่เงยหน้าขึ้นไปมองว่าคนที่มาชนตัวเองเป็นใคร
"เงยหน้าขึ้นมา" เขาออกคำสั่งกับหญิงสาว
"ค่ะ" โนร่าทำตามอย่างว่าง่าย หญิงสาวเงยหน้าสบตาพร้อมกระพริบตาปริบ ๆ
"มาซื้ออะไร" เขาหลุบมองถุงผักที่อยู่ในมือหญิงสาวสลับมองหน้าเธอ
"คะ?" คนตัวเล็กทำหน้างุนงงไม่เข้าใจ เธอและคนตรงหน้าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ทำไมเขาถึงเข้ามาทักราวกับว่าคนเคยเจอกัน ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วไม่รู้จัก
"ทำหน้างงทำไม"
"เรารู้จักกันมาก่อนเหรอคะ" เธอนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอคนตัวสูงตรงหน้า หรืออาจจะเห็นผ่าน ๆ แล้วเธอจำไม่ได้
"เธอคงจำฉันไม่ได้" แต่เขาจำเธอได้ขึ้นใจ
"นั่นสินะ"
"สรุปมาซื้ออะไร"
"ฉันมาซื้อของไปทำอาหารคืนนี้ค่ะ"
"มากับใคร" เขามองหาคนที่มากับเธอ ก่อนหน้านั้นเขาเห็นเธอไปสั่งของสด คิดว่าคงต้องมีคนมาด้วยเพราะของเยอะ
"ฉันมาคนเดียวค่ะ"
"อืม" จากนั้นเขาก็หมุนตัวจะออกไป
"เดี๋ยวค่ะ" โนร่าเรียกอีกคนเอาไว้ ไซลอนหันกลับมาสบตากับเธอ
"คุณชื่ออะไรเหรอคะ"
"..ไซลอน" เขามองลึกเข้าไปนัยน์ตาคู่นั้นก่อนจะยอมบอกชื่อตัวเองไป แววตาของหญิงสาวมันเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยว อ้างว้าง เศร้า เสียใจ เหมือนเธอใช้ชีวิตให้พ้นไปในแต่ละวันอย่างไม่มีจุดมุ่งหมาย
"ฉันชื่อโนร่าค่ะ"
"อืม รู้แล้ว"
"คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง"
"ฉันมีธุระต้องไปทำต่อ"
"อ่า.. งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"
"อืม" ไซลอนมองแผ่นหลังคนตัวเล็กที่เริ่มห่างออกไปเรื่อย ๆ ก่อนที่เขาจะหมุนเดินไปอีกทาง
ไม่นานโนร่าก็ซื้อของครบทุกอย่าง เธอแบกของพะลุงพะลังเดินไปตามทางเรื่อย ๆ มีหยุดพักบ้างเพราะของที่ซื้อมามันหนักและเยอะเกินไป ซึ่งในขณะนั่นเอง
เอี๊ยด!
ปัง
พรึ่บ ถุงผักและของสดถูกกระชากไปจากมือโดยใครบางคน โนร่าตกใจรีบหันขวับไปมองทันที เธอกลัวจะเป็นพวกคนสติไม่ดีมาแย่งไป
"คะ คุณ" เป็นไซลอนที่เข้ามาดึงเอาของไปยัดใส่รถตัวเองจนหมด โนร่ายืนทำหน้าอึ้งเพราะกำลังตกใจกับสถานการณ์ตอนนี้มาก
"ขึ้นรถ"
"คุณมาแย่งของฉันไปทำไม"
"ขึ้นรถจะไปส่ง"
"คุณรู้จักบ้านฉันด้วยเหรอ"
"จะให้เล่าประวัติเลยไหมจะได้ดับรถแล้วมานั่งคุยกัน"
"ฉันแค่ถามเอง"
"เธอก็ดูเป็นไบโพล่าร์เหมือนกันนะ เดี๋ยวหนูเดี๋ยวฉัน"
"...." พอเขาพูดมาแบบนั้นเธอยิ่งทำหน้างงเข้าไปกันใหญ่หรือจริงแล้วเธอกับเขาเคยเจอกันมากก่อนจริง ๆ
"ไปขึ้นรถ ช้ากว่านี้เธอได้โดนด่าอีกแน่นอน"
"มะ ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ"
"งั้นก็เดินตามมาก็แล้วกัน" ไซลอนสาวเท้ารีบขึ้นไปนั่งบนรถพร้อมกับสตาร์ทรถกำลังจะขับออกไป ทว่า..
"เดี๋ยวสิ"
"อะไร"
"ของฉันล่ะ"
"เดี๋ยวกองไว้หน้าบ้าน"
"คุณจะบ้าเหรอ"
"เออ"
"...." โนร่าทำหน้ายู่ใส่ก่อนจะยอมขึ้นไปนั่ง ทว่าสายตากลับมองหาที่นั่งด้านหลัง
"ฉันไม่ใช่คนขับรถ" นั่นหมายความว่าเธอต้องนั่งข้างคนขับเท่านั้น
"แต่ว่า.."
"สักที"
"ก็ได้ค่ะ"
ระหว่างที่นั่งรถไปกระทั่งจะถึงบ้าน โนร่าเหลือบมองเสี้ยวหน้าอีกคน มองไปมองมาเขาก็หล่อใช้ได้เหมือนกันนะ ต้องบอกว่าหล่อมาก ๆ เลยต่างหาก สันจมูกโด่ง ริมฝีปากที่น่าดึงดูดนั้นอีก ผู้หญิงคนไหนเห็นเป็นต้องหวั่นไหวบ้างแหละ รวมถึงเธอเองก็ด้วย เจอครั้งแรกที่ตลาดยอมรับว่าตะลึงกับความหล่อหน้านิ่งของเขามาก ติดอย่างเดียวคือปากหมาไปหน่อย
"จะนินทาก็ช่วยเก็บสายตาหน่อย"
"เป็นปีศาจหรือไง"
"ไม่เชิง" เขาได้ยินที่เธอพึมพำเมื่อครู่
"ทำไมคุณถึงรู้จักบ้านฉัน" ถามเมื่อรถขับมาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่
"โดนบ่อยไหม" สายตาไซลอนไปสะดุดเข้าที่บริเวณแขนเล็ก มันมีรอยเหมือนโดนฟาดจาง ๆ
"^^" โนร่ามองตามสายตาอีกคนก็รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ไม่แปลกที่เขาจะดูออก เพราะมันไม่ได้มีที่เดียว เธอพยายามใส่เสื้อปกปิดแล้วแต่เขาก็ยังเห็นมัน
"... " กลายเป็นว่าต่างคนต่างเงียบใส่กัน
"หนูไม่เป็นไรหรอกหน่า" ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ แววตาเธอจะฉายแววเศร้าออกมา เหมือนว่าโนร่าจะลืมตัวเผลแทนตัวเองว่าหนูกับเขาอีกครั้ง
"ทำไมไม่เอาตัวเองออกมาจากนรก"
"ทำไมหนูจะไม่อยากล่ะ คิดทุกวันนั่นแหละแต่ว่า.."
"*****，*******”
"..." คนตัวเล็กสบตาอีกคนนิ่ง เธอมีความรู้สึกคุ้นดวงตาของเขาอย่างบอกไม่ถูก เหมือนว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน
"ให้ฉันช่วยไหม"
"คุณช่วยไม่ได้หรอก" พ่อเธอคงไม่ปล่อยให้เขาได้ทำมันแน่นอน
"ใครจะรู้"
"ขอบคุณนะคะ"
"อืม" เมื่อเห็นประตูบ้านเปิดไซลอนจึงขับรถเข้าไปในบ้านโดยไม่สนเสียงห้ามปรามของหญิงสาว เขาไม่สนว่าพ่อเธอเป็นใคร แม่เลี้ยงจะเก่งมากจากไหน แค่อยากเห็นหน้าให้ชัดแค่นั้นเอง..
พ่อไม่โครเวฟปากปีจอ
Thanks for following me?❤️
*****，*******” = แค่ลองเป็นตัวของตัวเองแล้วคุณจะพบความสุข
- ผู้เขียน
