ได้โปรดช่วยหนูที
1382 คำ
"คุณเป็นคนเดียวที่ช่วยยัยหนูได้"
"ทำไมถึงคิดว่าผมช่วยเธอได้"
"มีแค่คุณ"
"เห้อ..." ไซลอนถอนหายใจออกมาเบา ๆ เพราะสิ่งที่ได้รับมามันไม่ง่ายเลยสักนิด เขามองออกไปนอกหน้าต่าง แววตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึก ไม่เคยรับงานไหนแล้วลำบากใจเท่านี้มาก่อน
"เป็นอะไร"
"เปล่า"
"แล้วถอนหายใจทำไม"
"มีงานใหม่มาให้ทำ"
"ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ"
"มันก็ดีแต่..."
"ทำไม" ไซลอนเล่าถึงเรื่องที่ตัวเองกำลังเครียดอยู่ตอนนี้ให้น้องสาวในนามฟัง ทว่าครั้งนี้มันไม่เหมือนกับทุกครั้ง
"ขอดูหน้าเธอได้ไหม" ควีนขอดูหน้าคนที่ทำให้พี่ชายเธอเครียดได้ขนาดนี้ ไซลอนนำภาพถ่ายมาให้หญิงสาวดู
"สวยใช้ได้นะเนี่ย"
"งั้น ๆ"
"ระวังตกหลุมรักเด็กมันก็แล้วกัน"
"ไม่มีทาง"
"หึ"
"จะไปไหน"
"โตแล้ว" นั่นหมายความว่าไม่ต้องมาอยากรู้ว่าเขาจะไปไหน
"กับฉันพี่ดูเย็นชานะ ทีกับสาวพร้อมบอกทุกเรื่อง"
"อย่ามารู้ดี"
"จะเอาเธอไปไว้ไหนล่ะ ในใจหรือบ้านหลังนั้น"
"ในป่า" พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไปทันที ไม่ปล่อยให้หญิงสาวอีกคนได้พูดต่อ ไซลอนพาตัวเองขึ้นมานั่งบนรถก่อนจะต่อสายหาใครบางคนที่เขากำลังจะไปเจอ
ตู๊ด ตู๊ด
(สวัสดีค่ะ)
"ทำอะไรอยู่"
(ใครคะ)
"ว่างไหม"
(ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ)
"ลืมกันซะแล้ว" เขาว่าให้คนในสาย เพิ่งแยกกันเมื่อวานนี่เอง ทว่าวันนี้หญิงสาวกลับลืมเขาไปซะแล้ว
(หนูไม่รู้จักขอวางนะคะ)
"อะไรกันเด็กคนนี้" ปลายสายที่กำลังจะวางสายเป็นต้องชะงักมือเมื่อไซลอนแทรกขึ้น โนร่านิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
(คุณ!) ก็ว่าทำไมเธอคุ้นเสียงเขาจัง พยายามนึกเท่าไหร่แต่ก็นึกไม่ออก ว่าแต่เขาได้เบอร์มือถือเธอมาได้ยังไง
"นึกว่าจำไม่ได้"
(คุณเอาเบอร์ฉันมาจากไหน)
"ก็บอกว่าให้แทนตัวเองว่าหนู"
(ก็ฉันตกใจ)
"สรุปว่างไหม"
(มีอะไรหรือเปล่าคะ)
"ตอบ"
(หนูกำลังจะไปข้างนอกค่ะ) แม่เลี้ยงสั่งให้เธอไปช่วยน้องสาวถือของที่ห้าง เธอไม่สามารถปฏิเสธได้จำต้องไปเดินเป็นคนรับใช้ให้กับน้องสาวต่างแม่
"โอเค เจอกัน"
(เดี๋ยวสิคุณ!) สายถูกตัดไปก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร เขารู้หรือไงว่าเธอจะไปที่ไหน โนร่าเลิกสนใจ เธอเก็บมือถือใส่กระเป๋าก่อนจะออกไปหาน้องสาวต่างแม่ที่รออยู่ข้างนอก
ตึก
ตึก
"กว่าจะโผล่หัวมาได้นะย๊ะ" เมื่อมาถึงผู้เป็นน้องก็แว้ดใส่เธอทันที
"ไปกันเลยไหม"
"รอให้ใครมาตัดริบบิ้นล่ะ"
"พี่พูดดี ๆ พะแพง"
"แล้วไง?" โนร่าถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ เธอเลิกเถียงแล้วเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบ้าน ทว่า...
"แกจะทำอะไร"
"ก็ขึ้นรถไง"
"ฉันไม่นั่งรถกับขี้ข้า"
"แล้วจะให้พี่ไปยังไง"
"นั่นมันเรื่องของแก" พะแพงทำหน้าตารังเกียจโนร่า เธอเอาสเปรย์ฆ่าเชื้อมาฉีดใส่ตัวโนร่าก่อนจะเบะปากใส่แล้วขึ้นไปนั่งบนรถ โนร่ามองรถยนต์ขับออกจากบ้านไป ได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่ตัวเองจะหลุดพันไปจากตรงนี้สักที มีอีกเหตุผลหนึ่งที่รั้งเธอไว้ไม่ให้ไปไหน...นั่นก็คือแม่นมของเธอ ท่านดูแลเธอและคุณหญิงคนเก่าตั้งแต่ยังเป็นสาว หากท่านจะทิ้งไปโดยที่คุณหนูยังคงถูกกระทำอยู่แบบนี้ก็ขออยู่เคียงข้างหญิงสาวดีกว่า สุดท้ายโนร่าก็ต้องเดินไปขึ้นรถโดยสารที่หน้าหมู่บ้านของเธอ ร้อนก็ร้อนทั้งยังต้องรีบไปให้ทันอีก ไม่งั้นเธออาจโดนเหมือนครั้งที่แล้ว
ณ ห้างสรรพสินค้า
ตึกตึก ๆ
โนร่าวิ่งเข้าห้างมาด้วยอาการเหนื่อยหอบ รถจอดอยู่อีกฟากของถนนทำให้เธอต้องขึ้นสะพานลอยข้ามมาอีกฝั่ง ดวงตากลมโตกวาดมองหาคนที่นำหน้ามาก่อนหน้านี้ ในที่สุดเธอก็เจอพะแพง เท้าเล็กรีบสาวยาว ๆ ไปหาอีกคนทันที
"พะแพง"
"มาช้า! มัวแต่อ่อยผู้ชายอยู่หรือไง" เมื่อมาถึงพะแพงก็ต่อว่าเธอทันที ทั้งที่ตัวเธอเองก็เพิ่งมาถึงเช่นกัน...
"จะซื้อเสื้อผ้าอีกแล้วเหรอ" เมื่อวานเธอก็เพิ่งซื้อไปเอง ห้องเธอตอนนี้แทบจะไม่มีที่ให้เก็บแล้ว
"อย่าเสือกได้ป่ะ"
"...." โนร่าเลือกจะไม่โต้ตอบ เพราะรู้จักนิสัยอีกคนดี หากเธอเถียงกลับไปคงได้กลายเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน แต่ในขณะนั้นเอง...
พรึ่บ ซ่า!!
"กรี๊ดด!!" เสียงกรีดร้องเรียกความสนใจจากผู้คนให้หันมามอง พะแพงก้มดูชุดเกาะอกสีขาวที่เปื้อนน้ำแดงจากเด็กน้อยที่วิ่งเข้ามาชนเธอจนทำให้เนื้อตัวเปียกไปหมด
"พะแพงใจเย็นก่อนนะ"
"ใจเย็นกับป้าแกน่ะสิอีบ้า!" ผู้คนเริ่มให้ความสนใจมากขึ้น
"เดี๋ยวพี่ไปหาชุดให้รอก่อน"
"ไม่ต้อง!" โนร่าทำหน้าไม่เข้าใจ พะแพงจะห้ามเธอทำไมในเมื่อชุดเธอตอนนี้มันแดงไปหมด แต่ใครจะคิดว่าน้องสาวต่างแม่เธอจะกล้าทำเรื่องต่อจากนี้
"เอาของแกมาให้ฉัน" พะแพงเข้าไปกระชากดึงเอาเสื้อที่โนร่าสวมใส่อยู่โดยไม่แคร์สายตาผู้คนที่กำลังมองมาที่ทั้งสอง
"ไม่ได้นะพะแพง" ถ้าพะแพงเอาไปแล้วเธอล่ะ เธอจะใส่อะไร
"เอาของแกมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ"
"พะแพงพี่ขอล่ะ" โนร่าเอ่ยเสียงสั่นพร้อมจับเสื้อตัวเองเอาไว้ ทว่า...
แคว่ก!!
พรึ่บ ตัวโนร่าถูกดึงให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดด้วยฝีมือของใครบางคน ใบหน้าของเธอซบเข้าที่อกแกร่ง น้ำตารินไหลอาบแก้มอย่างอัดอั้นไม่อยู่อีกต่อไป กี่ครั้งแล้วที่อีกคนทำแบบนี้กับเธอต่อหน้าคนนับร้อย พะแพงเป็นต้องตกใจเมื่อสบตาเข้ากับร่างสูงตรงหน้า หล่อคำเดียวเท่านั้นที่อยู่ในหัวเธอตอนนี้
"เอ่อ.." เธอมีท่าทีเขินอายเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังมองเธอเช่นเดียวกัน
"อยากให้ฉันช่วยไหม" เขาเอ่ยขึ้นเสียงนิ่งเรียบ พะแพงยิ้มหวานพร้อมกับอ้าปากกำลังจะพูด
"ได้สะ.." ทว่า...
"ไม่ใช่เธอ...ว่าไงโนร่า" เขาตอกหน้าอีกคนทำเธอหุบยิ้มแทบไม่ทัน ก่อนที่ใบหน้าดูดีนั้นจะก้มมองถามคนในอ้อมกอดที่เอาแต่สะอื้นไห้ไม่มีเสียง
"ฮึก~" เธอเหนื่อยเหลือเกิน ทำไมแม่ถึงไม่เอาเธอไปอยู่ด้วยให้มันจบ ๆ ไปเลย
"ฉันจะถามเธออีกครั้ง"
"...."
"อยากไปจากที่นี่ไหม"
"หนูไม่มีเงินพอที่จะไปเริ่มต้นใหม่หรอกค่ะ..ฮึก!"
"แค่ตอบโนร่า" แค่เธอตอบมาเขาก็พร้อมที่จะพาเดินออกไปได้อย่างสวย ๆ
"ฉัน..."
"อ้อ...คงเป็นผัวแกสินะอีโนร่า อีร่าน" พะแพงต่อว่าโนร่าน้ำเสียงเย้ยหยัน สายตาดูถูกเหยียดหยาม
"แม่ไม่เคยสอนเรื่องมารยาทเหรอ?" ไซลอนเลิกคิ้วถามพะแพงที่ยืนมองโนร่าด้วยความอิจฉา ไม่คิดว่าพี่สาวต่างแม่จะมีผู้ชายหล่อเหลามาพัวพัน แต่เสียดายที่ผู้ชายตรงหน้าเธอโง่เขลาไปหน่อยที่มาคว้าเอาพี่สาวไร้แม่ของเธออย่างโนร่าไปควง
"อยากให้ใครไปด้วยชี้มาเลย" ไซลอนรู้ว่าที่เธอไม่ยอมหนีไปเพราะอะไร
"คุณจะช่วยหนูจริง ๆ ใช่ไหม" เขาจะไม่โกหกเธอใช่ไหม
"ตอบมาสิ"
"...ได้โปรดช่วยหนูที ฮึก!"
"หึหึ ได้สิเด็กดี"
- ผู้เขียน
