หนึ่งปีต่อมา...
เวลาผ่านไปเติมใจยืนมองตัวเองในกระจกหมุนไปมาดูความเรียบร้อยของตัวเองก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี นี่เป็นวันแรกที่เธอจะได้ฝึกงานที่บริษัทของตัวเอง โชคดีที่สาขากรุงเทพไม่มีใครรู้จักเธอจึงสามารถเข้าไปแอบฝึกงานได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาเอาอกเอาใจ
ดาหวันเดินเข้ามาหาลูกสาวมองเธอที่ยืนอยู่หน้ากระจกถือกำไรข้อแขนติดมือมาด้วยก่อนจะสวมใส่ให้ลูกสาวอย่างเบามือ
"ตั้งใจทำงานนะคะ ปะป๊าและเฮียมาร์ชของหนูเค้าคาดหวังในตัวของหนูมากนะรู้มั้ย"
"รู้ค่ะมามี้ เติมใจจะตั้งใจทำงานค่ะ"
"เก่งมากเลยค่ะ ให้คนที่บ้านไปส่งทำงาน ไม่ต้องใช้แบรนด์เนมเริ่ดหรูทำตัวติดดินกินข้าวเหมือนคนอื่นนะลูก"
"ค่ะมามี้"
เธอสวมกอดคนเป็นแม่ไว้แน่นก่อนจะผละออกและหยิบกระเป๋าถุงผ้าที่แม่เตรียมให้ใส่ของใช้จำเป็น จากนั้นก็ถือติดมือมาก่อนจะเดินไปสวมกอดปะป๊าสุดที่รักของเธอ
"ปะป๊าเติมใจจะไปฝึกงานวันแรกค่ะ ขอกำลังหน่อยสิคะ"
