บทที่11
1540 คำ
"สงสัยคืนนี้คุณเหนือคงไม่กลับเข้าบ้านแล้วล่ะค่ะ ป้าว่าคุณฟ้าขึ้นไปพักก่อนดีกว่าไหมคะ"ปลายฟ้าเงยหน้ามองนาฬิกาซึ่งแขวนไว้อยู่บนฝาผนัง
เที่ยงคืนแล้วแต่เธอยังไม่เห็นรถของทิศเหนือขับเข้ามาเธอก้มหน้ามองจานอาหารซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ อาหารที่เธอตั้งใจทำเพื่อรอให้เขากลับมาทาน
"คุณฟ้าคะ"
"เอาอาหารพวกนี้เก็บเข้าใส่กล่องไว้ดีกว่าค่ะ ถ้าคุณเหนือกลับมาจะได้มีอะไรทาน"
"โถ คุณฟ้า"ป้าจารีมองปลายฟ้าด้วยความเห็นใจ เธอเก็บจานที่ยังว่างเปล่าของตัวเองและทิศเหนือไปเก็บไว้ในครัว
หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จหญิงสาวก็รีบขึ้นมาบนห้องนอน ความหนาวเหน็บเริ่มเกาะกัดกินหัวใจของเธอทีละน้อย ปลายฟ้าเอนกายนอนลงบนเตียงเธอพยายามข่มตาให้หลับพยายามไม่นึกถึงชายหนุ่มซึ่งไม่รู้ว่าตอนนี้เขาทำอะไรอยู่ที่ไหน
รุ่งเช้าของวันใหม่อันแสนสดใส หญิงสาวผิวขาวอมชมพูรู้สึกตัวตื่นจากการหลับใหลร่างกายของเธอได้สัมผัสถึงความอ่อนแรง ตรงจุดกลางกายของความเป็นหญิงรับรู้ได้ถึงความเจ็บเพียงแค่เธอขยับตัว
"ทำไม"ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ากระทบไหล่ขาวจากทางด้านหลัง มินนี่ดึงผ้าห่มคลุมร่างเปลือยเปล่าของตัวเองเอาไว้ก่อนจะเอียงศีรษะหันกลับไปมองคนที่นอนกอดเธออยู่ทางด้านหลัง
"พี่เหนือ"เปลือกตาหนาของทิศเหนือเปิดขึ้นราวกับว่าเสียงหวานของเธอทำให้เขารู้สึกตัวตื่น ทิศเหนือมองหน้าเด็กสาวในอ้อมกอดของเขาเธอมีสีหน้าและอาการตื่นตระหนกได้อย่างชัดเจน
"มินนี่"
"มันเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมเราสองคนถึงได้"เด็กสาวในอ้อมแขนชายหนุ่มเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เธอจำได้ว่าตนเองตามทิศเหนือเข้ามาในห้องพักของเขา เราทั้งสองคนดูหนังและดื่มไวน์ด้วยกันและหลังจากนั้นเธอก็จำไม่ได้ว่ามันเกิดอะไร
"มินนี่"ชายหนุ่มวางฝ่ามือสากลงบนแก้มขาวของหญิงสาว แววตาอ่อนโยนของเขายามเมื่อมองเธอยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกอ่อนไหว
"ไม่ต้องร้องไห้นะครับ เรื่องทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นพี่จะเป็นคนรับผิดชอบมินนี่เอง"
"พี่เหนือจะรับผิดชอบยังไงคะ"
"พี่จะบอกเรื่องของเราให้ไอ้..."
"ไม่ได้นะคะ"มินนี่โวยวายเสียงดังลั่น เธอพยายามดันกายลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบากแต่สุดท้ายเธอก็สามารถลุกขึ้นนั่งได้เพราะมีชายหนุ่มคอยช่วยประคอง ร่างของเธอซึ่งเต็มไปด้วยรอยแดงจากการตีตราจองนั้นประจักษ์ต่อสายตาชายหนุ่มจนมินนี่แทบจะคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างของตัวเองเอาไว้ไม่ทัน
"พี่เหนืออย่าพึ่งบอกเรื่องของเราให้พี่ชายของมินนี่รู้ได้ไหมคะ"
"ทำไมล่ะ หรือว่ามินนี่ไม่ได้รักพี่แล้วอย่างนั้นเหรอ"
"เปล่านะคะ มินนี่ยังรักพี่ยังรักเหมือนเดิมรักไม่เคยเปลี่ยนเพียงแต่ว่า"หญิงสาวรู้สึกหนักใจอยู่ไม่น้อยกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะตระกูลของเธอกับตระกูลของทิศเหนือดันไม่ลงรอยกันสักเท่าไหร่แต่ความบาดหมางของทั้งสองตระกูลก็ไม่สามารถหักห้ามความรักของเธอที่มีต่อชายหนุ่มได้
"มินนี่ขอเวลาอีกสักหน่อยได้ไหมคะ ตอนนี้มินนี่ยังไม่พร้อมที่จะบอกเรื่องของเราให้ใครได้รู้"เธอเงยหน้าช้อนดวงตากลมโตมองหน้าชายหนุ่มอย่างต้องการขอร้องให้เขาใจอ่อนยอมทำตามคำขอร้องของเธอ
"นะคะพี่เหนือ อย่าพึ่งบอกเรื่องของเราให้ใครรู้ได้ไหมคะ ถ้าหากพี่เหนือยอมมินนี่จะยอมทำตามคำสั่งของพี่ทุกอย่าง"
"ได้สิถ้าหากมินนี่ต้องการแบบนั้นพี่ก็จะไม่บอกเรื่องของเราให้ใครรู้"
"ขอบคุณนะคะ"สาวน้อยร่างบางเธอมีแววตาใสซื่อยิ้มออกมาได้เมื่อเธอได้ยินชายหนุ่มพูดแบบนั้นออกมา
"แต่มินนี่สัญญากับพี่ได้ไหมว่าถ้าหากวันไหนพี่คิดถึงมินนี่"ฝ่ามือใหญ่เอื้อมไปวางบนไหล่ขาวของหญิงสาว แววตาของเขาสื่อถึงความหมายเป็นนัยน์ให้เธอได้รู้
"มินนี่จะรีบออกมาหาพี่ที่นี่ทันที สัญญากับพี่ได้ไหมคะ"
"ค่ะ มินนี่สัญญา"มินนี่ให้คำมั่นสัญญากับชายหนุ่มด้วยความมุ่งมั่นก่อนเธอนั้นจะเอนตัวเข้าไปกอดชายหนุ่มด้วยความรัก
"มินนี่รักพี่เหนือนะคะ"
"ครับ"ชายหนุ่มโอบร่างสวยของเด็กสาวตอบพลางก้มมองผลงานตามร่างกายซึ่งเต็มไปด้วยรอยตีตราแดงเต็มแผ่นหลังและร่างกายด้านหน้า
บ่ายคล้อยของวันเดียวกัน รถตู้คันหรูของทิศเหนือเคลื่อนตัวเข้ามาจอดยังบ้านหลังใหญ่ เหล่าสาวใช้ต่างพากันเดินออกมาต้อนรับซึ่งหนึ่งในนั้นมีปลายฟ้ายืนเรียกแถวต่อจากสาวใช้ เธอรู้สึกดีใจที่เห็นชายหนุ่มก้าวขาลงมาจากรถตู้คันหรูด้วยท่าทีสง่างามเหมือนเช่นทุกครั้ง
"มายืนต้อนรับฉันทำไม มีอะไรก็ไปทำเถอะ"
"ค่ะ"เหล่าสาวใช้ต่างพากันทยอยเดินกันออกไปตามคำสั่งของเจ้านาย ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ก้าวขาเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของปลายฟ้าเพราะยังคงมีเพียงเธอคนเดียวที่ยังคงยืนรอเขาอยู่ตรงนี้
การพบครั้งแรกหลังจากเขาหายตัวออกไปจากบ้านตั้งแต่เมื่อวานในช่วงเช้าทำให้ปลายฟ้าไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำตัวอย่างไร เธอได้แต่ยืนกุมมือไม่กล้าจะเอ่ยปากทักทายจนชายหนุ่มต้องเป็นฝ่ายทักทายเธอเอง
"เป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนนอนหลับสบายไหม"ทิศเหนือถามเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนเขาจะยื่นมือไปจัดเส้นผมที่ปรกลงมาเกี่ยวทัดหูของเธอ
"ฟ้าหลับสบายดีค่ะ"เธอพูดปดออกไป เมื่อคืนเธอไม่สามารถข่มตาให้นอนหลับอย่างสบายใจได้คงเป็นเพราะไร้ความอบอุ่นจากคนด้านข้างที่คอยนอนกอดเธอตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา
"หายโกรธฉันหรือยังเรื่องเมื่อวาน"
"คะ"ปลายฟ้าเงยหน้ามองชายหนุ่ม
"เรื่องเมื่อวานที่ฉันพูดไม่ดีใส่เธอ เธอหายโกรธฉันแล้วหรือยัง"ชายหนุ่มเดินเข้ามาประชิด เขาใช้ท่อนแขนโอบร่างสวยออกแรงดันให้ร่างของเขาและเธอประชิดจนเนื้อสัมผัสกันจะมีก็เพียงเสื้อผ้าของทั้งสองที่ขวางกันเอาไว้
"เรื่องเมื่อวานฟ้าไม่ได้โกรธคุณเหนือเลยค่ะ"
"ทำไมเธอถึงไม่โกรธฉันล่ะ ทั้งที่ฉันเองก็พูดไม่ดีใส่เธอ"
"เพราะคุณเหนือคือผู้มีพระคุณของฟ้า"เรื่องเมื่อวานมันเป็นแค่เพียงอารมณ์แห่งความน้อยใจที่เผลอหลุดออกมาหาใช่ความโกรธเคืองเลยสักนิด ปลายฟ้าไม่คิดจะโกรธทิศเหนือไม่ใช่เพียงเพราะว่าเขาคือผู้มีพระคุณแต่เป็นเพราะว่าเขาคือคนสำคัญที่เธออยู่ด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัย
"เธอไม่ได้โกรธฉันจริง ๆ ใช่ไหม"
"ค่ะ ฟ้าไม่ได้โกรธคุณเหนือเลยสักนิด"
"แต่ฉันอยากให้เธอโกรธฉันนะ"
"ทำไมล่ะคะ"ปลายฟ้ามองหน้าชายหนุ่มด้วยความไม่เข้าใจ
"เพราะฉันอยากง้อเธอให้หายโกรธยังไงล่ะ"
"หมายความว่า ว้าย คุณเหนือ"ปลายฟ้าร้องเรียกชื่อชายหนุ่มเมื่อเขาตวัดแขนอุ้มร่างของเธอในท่าเจ้าสาวก่อนฝ่าเท้าแกร่งของเขาจะนำทางไปยังบันไดซึ่งทำให้ปลายฟ้ารู้ได้ทันทีว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ
"คุณเหนือ ฟ้าไม่ได้โกรธคุณเหนือจริง ๆ นะคะเรื่องนั้น"
"แต่ฉันรู้ว่าเธอคงน้อยใจที่เมื่อคืนฉันไม่กลับมานอนกอดเธอใช่ไหมล่ะ"ปลายฟ้าเบิกตากว้างในระหว่างที่ชายหนุ่มอุ้มร่างของเธอเดินขึ้นบันไดมา
"คุณเหนือฟ้าไม่ได้"
"เธอไม่ต้องปฏิเสธหรอกฉันรู้ฉันเห็นทุกอย่าง"
ปึง
ฝ่าเท้าถีบประตูบานใหญ่ก่อนชายหนุ่มจะอุ้มร่างสวยของปลายฟ้าเข้ามาด้านใน เขาวางร่างสวยในชุดเดรสไว้บนเตียงนอน
"เอาล่ะ เรามาเริ่มปฏิบัติการง้อเธอกันดีกว่านะ"
"แต่คุณเหนือคะ นี่มันยังสว่าง อื้อ อยู่เลยนะคะ"
"สว่างแบบนี้แหละดี จุ๊บ ฉันอยากเห็นสีหน้าของเธอตอนที่ฉันกระแทกแรง ๆ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"เมื่อคืนเขาเองก็ไม่สามารถข่มตาให้นอนหลับลงได้ กลิ่นกายหอม ๆ และไหนจะเสียงครางหวาน ๆ ของปลายฟ้ายังคงตามหลอกหลอนดังอยู่ในหู
"อื้อ คุณเหนือขา"
"อ๊าส์ ปลายฟ้าฉันคิดถึงเธอจัง"
- ผู้เขียน
