เสน่หานารี

บทที่1

'อีลูกเมียน้อย'

'นังเด็กเหลือขอ'

'แม่ของมันเป็นเมียน้อยพ่อหนู'

'แม่ของแกเป็นชู้กับพ่อฉัน นังปลายฟ้า'

เฮือก

คำด่าทอตั้งแต่อดีตตั้งแต่เธอจำความได้คอยตามหลอกหลอน'ปลายฟ้า'อย่างไม่จบสิ้น หญิงสาวในวัยยี่สิบห้าปีดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงขนาดสามฟุตครึ่งภายในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ซึ่งมีเครื่องช่วยทำความเย็นเพียงแค่พัดลมตัวเก่า ๆ เท่านั้น ร่างสวยมีทรวดทรงเต็มไม้เต็มมือเปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อเมื่อเธอฝันเรื่องพวกนั้นอีกครั้ง

'ลูกเมียน้อย ลูกชู้'สิ่งมันเป็นคำครหาที่เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เมื่อคำกล่าวหาพวกนั้นมันเป็นเรื่องจริง

'นังปลายฟ้า นังลูกเมียน้อย'

'แม่ของแกเป็นเมียน้อยพ่อของฉัน นังลูกชู้'วาจาเสียดสีเธอมักจะได้ยินตั้งแต่จำความได้ คนพวกนั้นเกลียดเธอจำฝังใจคงอยากจะให้เธอตายตามแม่ของเธอไปให้พ้น ๆ

'แกน่าจะตายตามแม่ของแกไป นังลูกเมียน้อย'

"แม่คะ"ใบหน้าสวยหันไปมองรูปถ่ายรูปสุดท้ายของมารดาซึ่งถูกวางไว้อยู่ข้างหิ้งพระใกล้หัวนอน

"ฟ้าจะทำยังไงดีคะ"

"..."

"ตอนนี้ฟ้าเหนื่อยเหลือเกิน"เธอบอกมารดาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเมื่อนึกถึงความเจ็บปวดที่เธอมักจะได้รับตั้งแต่เด็ก

เด็กผู้หญิงตัวคนเดียวต้องสูญเสียผู้เป็นแม่ตั้งแต่เธอคลอดออกมา ปลายฟ้าไม่เคยได้เห็นหน้าไม่เคยได้รับรู้ถึงความรักจากมารดาเลยสักนิด จะมีก็เพียงแต่เศษเสี้ยวความรักจากบิดาที่แบ่งปันมาให้เธอ

"คุณแม่คะ วันมะรืนหนูไม่ไปร่วมงานกุศลบ้าบออะไรนั่นกับคุณแม่แล้วนะคะ"นับดาว บุตรสาวเพียงคนเดียวของคุณหญิงวิมาลากับคุณธารธรรมเจ้าของโรงแรมระดับห้าดาวซึ่งมีหลายแห่งทั่วประเทศดังขึ้น

"ทำไมล่ะนับดาวลูก งานนี้มีแต่คนมีชื่อเสียงทั้งนั้นเลยนะแม่อยากจะให้หนูไปร่วมงานด้วยเผื่อว่า"

"ไม่เผื่อว่าอะไรทั้งนั้นค่ะ หนูติดธุระไม่ว่างไปด้วยหรอกค่ะ"คุณหนูเอาแต่ใจตอบปัดมารดาเพราะเธอมีนัดสำคัญไปปาร์ตี้ล่องเรือกับแฟนหนุ่มและกลุ่มเพื่อน

"ติดธุระสำคัญอะไร เลื่อนไปก่อนไม่ได้เหรอลูก"

"ไม่ได้ค่ะ หนูนัดกับแทนเอาไว้แล้ว"

"จะไปเที่ยวที่ไหนกันอีกล่ะ"คุณธารธรรมซึ่งนั่งฟังบทสนทนาอยู่นานเอ่ยขึ้น ชายวัยกลางคนวางช้อนลงก่อนจะเงยขึ้นมามองหน้าลูกสาวกับภรรยา

"ไปล่องเรือค่ะที่ภูเก็ต คุณพ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ"

"เปล่า"นับดาวยิ้มออกมาด้วยความดีใจ แต่เมื่อได้ยินประโยคถัดไปจากผู้เป็นพ่อก็ทำให้รอยยิ้มในเมื่อครู่จางหายไป

"แต่ถ้าลูกจะไปก็ต้องพาพี่ปลายฟ้าไปด้วย"บุคคลที่สามได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงมุมห้อง ปลายฟ้าเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเธอก้มหน้าไม่กล้าสบตาเมื่อเจอสายตาไม่พอใจทั้งสองของสองแม่ลูกมองมาราวกับว่าจะกินเลือดกินเนื้อเธอ

"ทำไมหนูต้องพามันไปด้วยคะ คุณพ่อจะไปให้ความสนใจกับมันทำไมมันก็แค่นั่งลูกเมีย..."

"นับดาว"บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเกิดความตึงเครียด ลูกสาวของภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายและได้รับการยกย่องจากสังคมมองผู้เป็นพ่อด้วยความน้อยใจก่อนจะหันมองไปยังลูกสาวของท่านอีกคนที่ไม่เคยได้รับสิทธิ์อะไรเหนือไปกว่าเธอด้วยความโกรธแค้น

'นังปลายฟ้า นังลูกเมียน้อยฉันเกลียดแก'

"ว่าไง ถ้าลูกไม่ยอมให้พี่ปลายฟ้าไปด้วยลูกก็ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น"ประมุขของบ้านพูดออกมาด้วยน้ำเสียงฟังดูเข้มก่อนจะเหลือบหันไปมองร่างเล็กของลูกสาวอีกคน

"นับดาวลูก"ผู้เป็นแม่เรียกลูกสาวด้วยเสียงหวานก่อนท่านจะยื่นมือมากุมมือของเธอ

แม้นับดาวจะรู้สึกไม่พึงพอใจกับคำสั่งของบิดามากสักเท่าไหร่แต่สุดท้ายเธอก็ไม่อาจที่จะขัดคำสั่งของท่านได้

"ก็ได้ค่ะ หนูจะให้มัน"

"พี่ พูดจากับพี่เขาดี ๆ หน่อยนับดาว"

"ค่ะ หนูจะให้พี่ปลายฟ้าไปเที่ยวกับหนูก็ได้ค่ะ"ลูกคุณหนูเอาแต่ใจพยายามนับหนึ่งถึงสิบ ความโกรธตีขึ้นแสกหน้าจนแก้มขาวเริ่มเปลี่ยนสี

"ดี ทีหลังอย่าให้พ่อได้ยินว่าลูกเรียกจิกหัวพี่เขาแบบนั้นอีกนะ"

"..."

"เป็นพี่น้องก็ต้องรักปรองดองกันเอาไว้นะนับดาว ลูกอย่าลืมสิว่าพี่ปลายฟ้าก็เป็นลูกสาวของพ่อคนหนึ่งเหมือนกัน"

"กรี๊ด ลูกสาวอีกคนอย่างนั้นเหรอ มันก็แค่นังลูกเมียน้อย กรี๊ด"เสียงกรีดร้องด้วยความไม่พึงพอใจระเบิดดังขึ้นภายในห้องนอนสุดหรูของลูกสาวเจ้าของโรงแรม โดยที่ผู้เป็นแม่เองก็คับแค้นใจไม่น้อยไปกว่าบุตรสาวสักเท่าไหร่

"เมื่อไหร่คุณพ่อจะเลิกให้หนูเรียกมันว่าพี่สักที หนูเกลียดมันได้ยินไหมคะคุณแม่ หนูเกลียดนังนับดาว"

"แม่เองก็เกลียดมันเหมือนกัน เกลียดทั้งมันและแม่ของมัน"คุณหญิงวิมาลาเอ่ยออกมา ความคับแค้นมันจุกอยู่ในอกของเธอตั้งแต่สมัยยังสาว

เมื่อสามีของเธอนั้นไม่รักดีทั้งที่มีเธออยู่แล้วก็ยังไปคว้าคนใช้มาทำเมียเพราะตอนนั้นเขาอยากมีลูกมาก แต่เธอดันมีลูกยากพยายามมาหลายปีก็ไม่เป็นผล

จนในที่สุดสามีของเธอก็ได้มีลูกกับคนใช้อย่างสมใจตั้งชื่อไว้ว่า'ปลายฟ้า'ของขวัญที่ฟ้าส่งมาแต่ทว่าเวรกรรมดันไม่เป็นใจถีบแม่ของลูกน้อยตายตกนรกไปหลังจากคลอดลูกได้เพียงแค่วันเดียว และเพียงไม่นานฟ้าก็ประทานลูกสาวอย่างนับดาวมาให้เธอจนได้หลังจากเธอใช้ความพยายามในการทำลูกมานานหลายปี

เธอจำได้ว่าตอนนั้นเธอเสียใจและแค้นใจเป็นอย่างมากจนอยากจะฆ่าเด็กผู้หญิงตาดำ ๆ ที่พึ่งลืมตาได้ไม่กี่วันให้ตายไปทั้งที่ยังอุ้มท้องลูกของผู้ชายที่รักอย่างนับดาวอยู่ในท้อง แต่สามีของเธอดันสั่งให้พี่เลี้ยงเฝ้าดูแลเป็นอย่างดีจนทำให้ปลายฟ้าเติบโตมาจนใหญ่เป็นหนามทิ่มแทงใจของเธออยู่ในตอนนี้

"เราจะหาวิธีจัดการมันยังไงดีคะคุณแม่ หนูเกลียดมันไม่อยากเห็นหน้ามันเลยสักนิด"

"ขอแม่คิดแป๊บ"ความเกลียดชังต่ออีกฝ่ายของสองแม่ลูกมันอัดแน่นอยู่ในใจรอให้มันระเบิดออกมาภายในไม่ช้านี้

"เอาวิธีนี้ดีไหม"

"วิธีไหนคะ"วิมาลามองหน้าลูกสาวด้วยแววตาแพรวพราวเมื่อเธอคิดหาวิธีกำจัดเสี้ยนหนามอย่างปลายฟ้าได้ ซึ่งตอนนี้อีกฝ่ายยังคงไม่รู้ตัวเองว่ากำลังจะได้รับอันตรายภายในไม่ช้านี้