ส่วนพัชระนั้นทรุดกายลงบนพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำเพราะความเป็นห่วงน้องสาว
หม่อมราชวงศ์หนุ่มที่ช่ำชองเรื่องนี้เพราะเคยช่วยเหลือเพื่อนนักเรียนนายเรือด้วยกันตอนฝึกภาคสนามมาแล้ว หลังทำได้สักครู่ ร่างไร้สติของเด็กหญิงก็ค่อยๆ รู้สึกตัว จึงหันไปบอกคนที่นั่งคอตกซึ่งน่าจะเป็นพี่ชายของพัดชา
“ผมของผ้าหนาๆ สักสองผืน”
“ครับ”
พัดชาที่ค่อยๆ ฟื้นและลืมตาขึ้นในเวลาต่อมา คำพูดแรกที่เอ่ยออกมาคือ “หญิงนิ่ม”
คุณหญิงนิ่มที่นั่งสวดภาวนาให้อีกฝ่ายถึงกับร้องไห้โฮด้วยความดีใจ พร่ำพูดขึ้นมาว่า “พัดชา พัดชา ฉันไม่เป็นอะไร”
คุณชายณุได้ยินดังนั้นก็พูดเสียงเข้มกับน้องสาว
“พี่เตือนหญิงแล้วใช่ไหมว่าอย่าได้เที่ยวเล่นซน ต่อไปนี้พี่จะไม่พาออกมาข้างนอกอีกแล้ว” พูดจบก็ปรายตามองพัดชา ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงดุๆ “เป็นไงล่ะพัดชา พากันเล่นซนจนเกิดเรื่องร้ายแรง เคราะห์ดีนะที่ไม่เป็นอะไรกันมาก ถ้าไม่มีคนอยู่แถ
