โสคนธิการู้สึกหงุดหงิดจนถึงขั้นอยากจะร้องกรี๊ดออกมา กลายเป็นว่าเด็กที่เธอนึกดูถูกตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้ากลายเป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนเซนต์ฟรังซีสซาเวียร์คอนแวนต์ ที่เธอยังไม่สามารถสอบเข้าไปเรียนได้ เรื่องเรียนนั้นถือเป็นจุดด่างพร้อยของเธอเลยก็ว่าได้ เธอจึงมุ่งมาทางด้านดนตรีที่ถนัดแทน
ครั้นได้ยินคนนั้นคนนี้พูดถึงเด็กนั่น โดยเฉพาะพี่ชายณุของเธอ ก็ทำให้หญิงสาวอยากเห็นหน้าตาเด็กพัดชานั่นนักว่าจะเป็นอย่างไร ถึงจะเรียนโรงเรียนฝรั่ง แต่ก็เป็นแค่เด็กชาวบ้านธรรมดา ไม่ได้เป็นลูกข้าราชการชั้นสูงหรือมีสายเลือดผู้ดีเหมือนเธอ ไม่รู้จะไปพูดชื่นชมกันทำไมนักหนา
แล้วดูสิ! งานเลี้ยงน้ำชาอันแสนจะหรูหรา มีของว่างฝีมือชาววังทั้งสิ้น มิหนำซ้ำเธออุตส่าห์แสดงฝีมือเดี่ยวเปียโน แต่คนรอบตัวเธอตอนนี้ยกเว้นนพรุจพากันกินข้าวต้มผัดอะไรก็ไม่รู้ เท่านั้นไม่พอ ยังพากันพูดชื่นชมเสียงเพลงจากเครื่องดนตรีไทยกันไม่ขาดปาก ตอนเธอเด
