เจ้าของหมาต้นเหตุของความฟุ้งซ่านเวลานี้ยังอยู่ในชุดนิสิต กำลังถูกมารดาซักไซ้ไล่เลียงอยู่ด้วยสีหน้าสงบเสงี่ยมเรียบร้อย ทว่ามีเพียงแววตาเท่านั้นที่เผยความไม่ยินยอม แต่คนบ่นคงจะอารมณ์ขุ่นมัวจึงไม่ได้สังเกต
“หญิงนิ่ม ไม่เชื่อคำพูดของแม่เลยหรือไง ทำไมห้ามแล้วไม่ฟัง ตั้งแต่เด็กจนโตหญิงไม่เคยดื้อกับแม่เลยนี่ลูก”
คนถูกบ่นยิ้มบางๆ ดวงหน้าจิ้มลิ้มเผยรอยยิ้มอ่อนโยนทั้งยังพูดอย่างนุ่มนวล “เรื่องอะไรหรือคะ ตั้งแต่เด็กหม่อมแม่ห้ามอะไรหญิงตั้งหลายสิ่งหลายอย่างนี่คะ หญิงจดจำได้ไม่หมดหรอกค่ะ”
คำพูดประหนึ่งย้อนทำให้คุณหญิงดาวจ้องหน้าบุตรสาวเขม็ง แต่เห็นเพียงดวงหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ปราศจากแววต่อต้านอย่างที่คาด
“ก็เรื่องเด็กพัดชาอะไรนั่นที่แม่เคยสั่งห้ามไม่ให้หญิงไปคบหาด้วยไงล่ะ”
“แล้วหม่อมแม่รู้ได้ยังไงคะว่าหญิงยังคบกับพัดชา” บุตรสาวถามน้ำเสียงปกติ ไร้ซึ่งพิรุธใดๆ
“อ้าว หนูเอื้อยบอกว่าถูกเพื่อนของหญ
