“รถเฉี่ยว! แล้วบาดเจ็บกันบ้างหรือเปล่า แล้วเพื่อนของหญิงนิ่มที่ว่าคือใครกัน”
คนถูกถามนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนสีหน้าจะอ่อนโยนลง “เพื่อนที่ว่าคือเด็กที่หม่อมแม่ห้ามหญิงนิ่มไม่ให้คบหา หลังจากที่ตกน้ำวันนั้นไงครับท่านพ่อ”
“ณุหมายถึงเด็กที่ชื่อพัดชาใช่ไหม แสดงว่ากลับมาจากปีนังแล้วสิ”
“ครับ ท่านพ่อทรงจำพัดชาได้ด้วยหรือครับ” หม่อมราชวงศ์พิษณุวัชร์เอ่ยถามอย่างแปลกใจไม่น้อย
ท่านชายทรงสรวลเล็กน้อย “จำได้แต่ชื่อเท่านั้นแหละ เพราะหญิงนิ่มชอบพูดให้พ่อฟังอยู่บ่อยๆ ว่าเรียนอยู่ปีนัง ทั้งยังขอร้องไม่ให้แม่เรื่องนี้ด้วยว่ายังติดต่อกันอยู่ วันที่เกิดเรื่องพ่อก็ไม่เห็นด้วยกับแม่เลยนะที่สั่งห้าม”
“หม่อมแม่คงลืมไปมั้งครับ ว่ายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ แล้วหญิงนิ่มน่ะเหมือนหัวอ่อนเชื่อฟังแต่โดยดี แต่จริงๆ แล้วดื้อเงียบ”
“นั่นสิ พ่อเพิ่งรู้ว่าหญิงนิ่มดื้อเงียบก็ครั้งนี้แหละ” ท่านชายพยักพักตร์พลางทรงสรวล “ณุยังไม่ได
