เสียงม้าร้องอยู่ไม่ไกลทำให้พัดชาซึ่งยืนกวาดใบไม้อยู่หน้าบ้านถึงกับหูผึ่ง เพราะนั่นต้องเป็นเสียงเจ้าซาตาน ม้าแสนรักและแสนรู้ของคุณน้าเจมส์ เพราะแถบนี้ไม่มีใครเลี้ยงม้าเลย เด็กหญิงจึงหันขวับไปมองทางรั้วกำแพงสูงทันที แล้วดวงหน้าคล้ำแดดก็บังเกิดรอยยิ้ม เมื่อเห็นคุณหญิงนิ่มกับฉัตรพงษ์เดินตรงมาหา
‘แล้วเสียงเจ้าซาตานที่ได้ยินล่ะ!’
เพราะตั้งแต่เจ้าของบ้านคนเก่าที่เธอสนิทสนมด้วยย้ายไป ก็ไม่เคยเห็นใครพาม้าทั้งคู่ออกมาเล็มหญ้าอีกเลย เด็กหญิงได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ ก่อนจะวางไม้กวาดลงแล้วยกมือไหว้ฉัตรพงษ์
“สวัสดีค่ะพี่ฉัตร” แล้วหันไปทางเพื่อนใหม่ จับแขนอีกฝ่ายเขย่า “ดีใจจังเลยที่เธอออกมาหญิงนิ่ม ฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟังหลายอย่างเชียว”
คุณหญิงนิ่มก็เต็มไปด้วยความดีใจไม่ต่างกัน
“ฉันก็มีเรื่องตื่นเต้นจะเล่าให้เธอฟังด้วยเหมือนกันพัดชา แล้วแม่เธอไปไหนหรือจ๊ะ”
“แม่ทำขนมอยู่ในครัวกับป้านุชจ้ะ รู้ไหมหญ
