18 กิ่งทองใบหยก
1014 คำ
ทว่าเมื่อคุณหญิงสร้อยแจ้งข่าวจะมาสู่ขอ คุณพ่อก็ยังไม่ยอมให้บอกเรื่องอิเหนารูปงามกับบุษบา เพราะอยากให้บุษบาตัดสินใจแต่งงานด้วยตัวเอง แต่งด้วยหน้าที่ที่พึงทำไม่ใช่แต่งเพราะพึงใจบุรุษ เรื่องราวที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ หากไม่เรียกว่า ‘เนื้อคู่’ แล้วควรเรียกเยี่ยงไร
พิกุลกระชับฝ่ามือของประยงค์พลางยิ้มให้กันอย่างยินดีกับภาพที่เห็นตรงหน้า
ข้างฝ่ายเจ้าบ่าวเมื่อได้เห็นหน้าเจ้าสาวครั้งแรกก็ถึงกับเผลอมองอย่างลืมตัว ด้วยศรไม่คาดคิดว่านางบุษบาที่แม่บอกว่าเหมาะสมกับอิเหนาที่สุดจะงดงามได้ถึงเพียงนี้ งามจนเขาไม่อาจละสายตาไปได้
ใบหน้ารูปไข่งามเด่น ผิวพรรณผุดผาดนวลละออ จนเขาพานคิดไปว่านี่คือนางบุษบาจริงๆ หรือไร เหตุใดนางจึงมีตัวตนอยู่ตรงหน้า ทั้งงามและหอมกรุ่นไปทั้งกาย จนเขาอยากจะเข้าไปดอมดมแก้มนวลนั้นใกล้ๆ
ทว่าเสียงกะแอมไอจากผู้ใหญ่ฝ่ายเขาก็ทำให้ศรตื่นจากภวังค์ แต่หูนั้นยังแว่วได้ยินเสียงแม่และคุณยายสายที่พากันหัวเราะคิกคักพร้อมพูดว่า ‘ช่างสมกันราวกิ่งทองใบหยก’ นั่นทำให้เขาต้องถามตัวเองว่า ‘จริงหรือไม่’ เขาอยากให้เป็นเช่นนั้นจริงหรือเปล่า
เถ้าแก่ฝ่ายเจ้าบ่าวจัดแจงนำเอาสินสอดทองหมั้นออกมาเรียงบนผ้าทองที่จัดเตรียมไว้ สินสอดประกอบไปด้วยเงินสด ทองคำก้อน และทองรูปพรรณ ซึ่งประกอบไปด้วย สร้อยคอ กำไลข้อมือ ต่างหู เข็มกลัดติดเสื้อ และเข็มขัดซึ่งทำจากทองคำ ล้วนแต่เป็นของเก่าแก่ของตระกูลพระวิจิตรฯ ทั้งสิ้น
บุษบามองเครื่องประดับต่างๆ ด้วยความตื้นตันใจ แม้หล่อนจะไม่นิยมแต่งกายด้วยเครื่องประดับทองเหล่านี้ ทว่าคุณหญิงสร้อยที่นำเครื่องประดับเก่าแก่ของตระกูลมาเป็นสินสอดมอบให้แก่หล่อนนั้น ย่อมแปลว่าท่านให้เกียรติหล่อนในฐานะที่เป็นสะใภ้เป็น ‘เมียกลางเมือง’ ที่ท่านสู่ขอให้แก่ลูกชาย
เมื่อเถ้าแก่จัดเรียงสินสอดเรียบร้อยแล้วก็เชื้อเชิญผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายให้ช่วยกันโปรยถั่ว งา ข้าวเปลือก ข้าวตอก ดอกไม้ ใบเงิน ใบทอง บนสินสอดที่เรียงไว้ เพื่อเป็นเคล็ดสำหรับการงอกเงย การเจริญรุ่งเรือง ชื่อเสียงลือไกลและมั่งมีศรีสุขไปด้วยทรัพย์สิน
จากนั้นคุณย่าน้อยที่รับหน้าที่เป็นแม่เจ้าสาวในวันนี้ก็หอบห่อเอาผ้าทองนั้นแล้วแบกขึ้นบ่า นำเข้าไปเก็บในห้องหอที่จัดเตรียมไว้ พร้อมกับพูดไปด้วยว่า
“บ้านนี้เรือนนี้ คู่บ่าวสาวนี้ มีเงินมีทองมากมาย จนต้องแบกเก็บ ช่างมั่งมีศรีสุข มีทรัพย์ศฤงคารมากมายเหลือเกิน”
เมื่อคุณย่าน้อยออกมาจากห้องก็เข้าสู่ขั้นตอนการสวมแหวน พานแหวนที่ตกแต่งด้วยใบตองจับจีบพร้อมประดับด้วยตุ้มอุบะเรียงร้อยจากดอกรักและดอกกุหลาบสีชมพูถูกนำมาวางตรงหน้าเจ้าบ่าว
“พ่อศร สวมแหวนให้น้องสิลูก” เสียงคุณหญิงสร้อยบอกกับลูกชาย
บุษบาช้อนสายตาขึ้นมองฝ่ามือที่ขาวยิ่งกว่าหล่อน คงไม่แปลกที่เขาจะมีผิวขาวเยี่ยงนี้ เพราะคุณหญิงสร้อยนั้นมีเชื้อสายมอญกับจีน ฝ่ามือนั้นเอื้อมหยิบกล่องแหวน นิ้วเรียว เล็บมือสะอาด ทว่าปลายนิ้วกลับดูด้าน คล้ายคนที่ใช้ปลายนิ้วเสียดสีกับบางสิ่งอยู่ตลอด
บุษบามองเพลินจนเจ้าของฝ่ามือนั้นเปิดฝากล่องแหวนออก ด้านในนั้นเป็นแหวนหัว ตัวแหวนทำจากทอง ส่วนหัวแหวนนั้นประดับด้วยเพชรเม็ดเท่าถั่วเขียว
“แม่บุษบายื่นมือให้คุณพี่ศรสิลูก” เสียงคุณพ่อกำชับ
บุษบาค่อยๆ ยื่นมือซ้ายออกไปตรงหน้า และเจ้าของฝ่ามือขาวนั้นก็ช้อนกระชับด้านล่างฝ่ามือของหล่อน ฉับพลันบุษบาก็รู้สึกคล้ายมีกลุ่มความร้อนแผ่วาบตั้งแต่ใต้ฝ่ามือก่อนจะกระจายไปทั่วทั้งร่าง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ถูกแตะต้องโดยผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่บิดา และหล่อนก็ประหม่าเสียจนแทบจะชักมือออกเสียเร็ว ทว่าเจ้าของฝ่ามือขาวนั้นกลับกระชับไว้แน่น
หัวใจหล่อนสั่นไหวเต้นระรัว สะบัดร้อนสะบัดหนาวไปทั้งร่าง เมื่อเขายื้อฝ่ามือหล่อนไม่ปล่อย และเมื่อเขาหยิบแหวนหัวออกจากกล่อง ก่อนจะค่อยๆ สวมใส่ที่นิ้วนางข้างซ้าย บุษบาก็ตื่นเต้นเสียจนต้องกลั้นหายใจ ยามเมื่อแหวนหัววงนั้นเคลื่อนผ่านเข้ามาจนสุดโคนนิ้ว เพราะนั่นคือการประกาศให้ผู้คนรับรู้ว่าหล่อนมีผู้ครอบครองแล้ว นับแต่นี้ไปชายผู้นี้คือ ‘สามี’
“แม่บุษบากราบพี่เขาสิลูก” คุณย่าเตือน
บุษบาตื่นจากภวังค์ หล่อนต้องก้มกราบที่ตักของเขาเพื่อฝากตัวเป็นภรรยาอย่างที่เคยเห็นญาติผู้พี่ที่ตบแต่งไปก่อนหน้าทำ ฝ่ามือที่พนมขึ้นสั่นจนเห็นได้ชัด ทว่าบุษบาก็ต้องทำทุกอย่างให้เสร็จสิ้นไป
ฝ่ามือน้อยพนมแนบระดับอกก่อนจะโน้มกายก้มกราบแทบตักผู้ที่บัดนี้ได้ชื่อว่าเป็นสามีโดยถูกครรลองคลองธรรม
อาการคล้ายมีลูกไฟมากมายอัดอั้นอยู่ในอกก่อนจะกระจายวาบไปทั่วทั้งร่างไม่ได้เกิดกับบุษบาเพียงคนเดียวดอก ศรเองก็แทบจะระงับความตื่นเต้นนี้ไว้ไม่ไหว เพราะไม่ใช่เพียงรูปกายที่งดงาม ทว่าในระยะที่ห่างกันเพียงนี้ กลิ่นหอมรวยระรินจากเรือนกายยังกำจายไม่หยุด จนเขาอยากจะเข้าไปหอมใกล้ๆ อยู่ห่างยังหอมเยี่ยงนี้ แล้วหากอยู่ใกล้เล่าจะหอมสักเพียงไหน และเมื่อร่างงามระหงก้มกราบแทบตัก ศรก็ได้กลิ่นหอมตรึงใจ
ศรเคลื่อนฝ่ามือวางทาบบนเรือนผมสวยที่มวยและกรองมาลัยคล้องไว้พลางลูบลงอย่างเอ็นดู ดั่งจะยอมรับการฝากตัวในครั้งนี้
- ผู้เขียน
