“กับสิ่งที่คุณทำกับปลาย ปลายร้องไห้มามากพอแล้วค่ะ ปลายแค่รอวันที่จะได้เป็นอิสระ ปลายก็จะได้กลับไปใช้ชีวิตใหม่ แต่กระต่ายตัวนั้น มัน...ฮึก ๆ มันไม่มีโอกาสอีกแล้ว ฮือ...”
อัสนีถอนหายใจแรงอีกครั้ง หมดอารมณ์จะจับกดจริง ๆ เอาแต่ร้องไห้แบบนี้ก็นอนกันเถอะ
ไฟตะเกียงดับลงแล้ว คนที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นตั้งแต่หัวค่ำก็เงียบเสียงไปแล้ว เธอนอนนิ่งอยู่กับอ้อมอกอบอุ่น ตกดึก อากาศกลางป่ากลางเขาหนาวเหน็บลงเรื่อย ๆ ปลายฟ้าจึงเบียดตัวเข้าความอบอุ่นจากกายกำยำ แถมยังป่ายขาพาดหน้าท้องแกร่ง และพาดแขนบนแผ่นอกกว้าง นอนหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ
ส่วนคนที่ความต้องการกลางกายผงกหัวหงึก ๆ ตั้งลำแข็งโด่กลับต้องนอนลืมตาโพลง อยากเอาแต่ใจ อยากจับกด แต่ก็กลัวเธอตื่นมาร้องไห้หากระต่ายอีก อัสนีจึงจำต้องใช้มือช่วยตัวเอง โดยอีกมือลูบไล้เนื้อตัวสาวอย่างเบามือ
อุ้งมือที่คุ้นเคยชักเร็วขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งสายน้ำพ่นออกมาจากรูตรงหัวถอก
