คนกำลังนั่งหั่นแตงกวาอยู่บนพื้นเงยหน้ามองคนถามแวบหนึ่ง ก่อนก้มทำงานตรงหน้าต่ออย่างเก้กัง
“ตาบอดหรือไง”
คนที่ถามดี ๆ เผลอมองค้อนคนปากไม่ดีเหมือนนิสัย
“ให้ปลายช่วยไหมคะ”
“ใส่บาตรเขาไม่ถามพระกันหรอก จะช่วยก็นั่งลงทำสิ”
ปลายฟ้าทำปากยื่นใส่คนปากดี ที่ต้องถามก็เพราะเขาไม่ใช่พระไง เขาเป็นมาร
“จะทำผัดแตงกวาใส่ไข่หรือคะ” ปลายฟ้าเดาเอาจากข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่รอบตัวเขา
“อือ...”
“ต้องหั่นแตงกวาชิ้นเล็กกว่านั้นนะคะ”
อัสนีชะงักมือที่กำลังหั่นแตงกวา เขาปักปลายมีดบางเล่มใหญ่ลงกลางเขียงเสียงดังปั้ก !
“พูดมาก ! หายแล้วใช่มั้ยถึงได้พูดมากขนาดนี้ หายแล้วก็มาทำกับข้าว ฉันจะไปนอนรอกิน”
พ่อครัวขี้หงุดหงิดลุกพรวดพราด แถมตอนเดินออกจากครัว เขาเดินชนคนตัวเล็กจนเซ และทั้งที่ตัวเองเดินชนอื่นก่อน แต่เขาไม่คิดจะขอโทษ แต่กลับโยนความผิดให้ปลายฟ้าซะอย่างนั้น
“ยืนไม่ระวัง ! เกะกะ !”
คนตัวสูงกำยำกระทืบฝ่าเ
