บทที่ 6
1494 คำ
คนที่กำลังถูกทำความสะอาดกัดฟันเสียงดังกรอด อยากจะหันไปตะคอกแม่ตัวดีเหลือเกินว่าเขาไปทำอะไรมาถึงได้สกปรกนักหนากัน !
ถูไถฟองน้ำประจำตัวกับแผ่นหลังกว้างสีน้ำผึ้งไหม้จากการออกกำลังกายกลางแจ้งเป็นครั้งคราวไปได้สักพัก สองมือเล็กก็โอบเอื้อมเลื่อนวกไปด้านหน้าในท่ากอดเจ้าของร่างแกร่งไว้ และไม่ลืมที่จะหยอกล้อ ลูบโลมเจ้าตุ่มไตสองเม็ดนั่นเล่นไปด้วย
“ช่อ... ผมไม่ไหวแล้ว”
เสียงเขาเว้าวอนกระเส่าอย่างยอมจำนน ก่อนจะตัดสินใจหันหลังขวับไปเผชิญหน้ากับคนช่างยั่ว จับตรึงต้นแขนเล็กไว้และเตรียมจะก้มลงไปจูบเจ้าหล่อนให้ดูดดื่มสมกับความกำหนัดที่เกิดขึ้น
“เดี๋ยวก่อนค่ะ” แต่ช่ออัญชันกลับเบี่ยงหน้าหลบ เพราะถ้าเกิดยอมให้เขารุกเพียงเสี้ยววินาทีคนที่คุมเกมจะไม่ใช่เธออีกต่อไป และจุดมุ่งหมายของเธอก็จะไม่มีวันสำเร็จ
“อย่าเล่นตัวกับผม”
“ปากไม่ดีอีกแล้วนะคะอาจารย์ เดี๋ยวช่อก็โกรธ ไม่ยอมซะหรอก”
“ถ้าไม่ยอม ผมจะไปหาคนอื่น” ก็ไม่รู้ว่าปากจะพาจนหรือเปล่า แต่ตอนนี้เขาอยาก และต้องได้ช่ออัญชันเดี๋ยวนี้เลยด้วย !
“ไปสิ แต่อาจารย์รู้ใช่มั้ยคะ ว่าถ้าใครผิดสัญญาก่อน ถือว่าข้อตกลงระหว่างเราเป็นโมฆะ หากอาจารย์มีคนอื่นก่อน ช่อก็ไปหาผู้ชายอื่นได้เหมือนกัน” เธอไม่ทำหรอก ก็แค่ขู่เขาเท่านั้นแหละ
นับพัน สิงหโชติเดชาฟึดฟัดขัดใจ ก็ทั้งที่เขาเป็นคนบอกเองว่าจะห่างจากเจ้าหล่อน ข่มใจไม่ให้ไปหา ไม่ให้คิดถึง พยายามทำงานให้ยุ่งเข้าไว้ และเขาก็ทำมันได้ดีมาตลอดจนคิดว่าการเลิกรากับนักศึกษาสาวจะไม่ใช่เรื่องยากหรือทรมานใจอย่างที่คิด แต่พอได้ยินหญิงสาวบอกทำนองว่า...
‘ช่อจะไปหาผู้ชายคนอื่น’
ในหัวเขาก็ได้ยินเสียงอื้ออึงคัดค้านออกมาว่า ไม่มีทาง !
“ก็ไปสิ จำได้ว่าไม่เคยห้ามสักที” แต่ปากเขากลับพ่นออกไปอีกอย่างสวนทางกับสิ่งที่คิดและติดอยู่ในใจ
เธอควรน้อยใจ รู้สึกไม่ดี หรืออะไรก็ตาม แต่ก็ไม่ อาจเป็นเพราะชินกับมันมานานแล้ว แม้จะพูดน้อย สีหน้านิ่งขรึม แผ่ออกมาแค่ความเย็นเยียบหนาวเหน็บ การแสดงอารมณ์ยิ่งเท่ากับศูนย์ คงมีเพียงแววตาคมกริบเท่านั้นที่จะหรี่ลง จ้องกลับมาเขม็งหรือเป็นประกายราวกับยิ้มได้เท่านั้นที่จะสื่อความรู้สึกได้ ซึ่งบางทีเธอก็คิดว่าเข้าใจเขาดีกว่าใคร ประมาณมองตาแล้วรู้ใจ คำพูดคนเราอาจโกหกได้ แต่ภาษากายมันโกหกกันยาก... ซึ่งก็ไม่รู้ว่าที่เธอตีความคนอย่างนับพันไป จะเข้าใจถูกหรือแค่หลอกตัวเองกันแน่
“ถ้าไม่ให้แล้วจะมายั่วผมทำไม” ผู้หญิงนี่ช่างเข้าใจยาก
“ไม่ได้บอกว่าจะไม่ยอมนี่คะ แต่ไม่อยากให้รีบร้อนเท่านั้นเอง”
“อื้ม...”
ร่างแกร่งครางกระเส่าใบหน้าบิดเบี้ยวแดงก่ำ เมื่อคนที่รู้ใจเขาเป็นอย่างดีเริ่มทำหน้าที่ปรนเปรอไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย เริ่มจากซุกไซ้ซอกคอด้วยปาก ลูบไล้เนื้อตัวด้านบนด้วยมือ จุมพิตอ่อนหวานเลาะเล็มไต่ขึ้นมาบนใบหน้าของเขา ทั้งแก้มสาก ริมฝีปาก จมูก คางคิ้ว นับพันยอมรับว่ามันเพลิดเพลินและให้ความรู้สึกที่ดีมาก แต่ในทางกลับกัน เขาก็ยิ่งทรมานหนักหน่วงมากกว่าเดิมเข้าไปอีกไม่รู้กี่เท่า
“เอาได้หรือยัง”
ไม่ว่าช่ออัญชันมีแผนจะทำอะไร แต่อย่างน้อยเจ้าหล่อนควรรู้ว่าครั้งแรกของความสุขสม เขาต้องได้มันก่อนอย่างเร็วและไว ดุเดือดเลือดพล่านที่สุด เพื่อให้ไฟในกายได้ปะทุขึ้นและลดทอนความร้อนแรงลงไปได้บ้าง ไม่อย่างนั้นคนที่จะต้องรับศึกหนักก็คือตัวเจ้าหล่อนเอง
“ยังค่ะ”
เขาอยากจับหญิงสาวมาฟาดก้นให้แดงช้ำขึ้นรอยนิ้วมือได้ยิ่งดี เธอตอบออกมาหน้าตาเฉยโดยไม่นึกถึงหัวจิตหัวใจคนถูกทรมานอย่างเขาเลยสักนิด แต่ยังไม่ทันที่อาจารย์หนุ่มจะได้ฟาดงวงฟาดงา (กลางร่าง) ออกมาด้วยความขัดใจ มือเล็กที่ทำหน้าที่อยู่บนเนื้อตัวส่วนบนก็ลูบลามลงไปต่ำจนถึงก้นอ่าง และกอบกุมสัมผัสความแข็งขืนที่ผงาดง้ำอยู่ใต้น้ำอย่างรู้งาน
“อือ” ยอมรับอย่างหน้าไม่อายได้เลยว่าเขาพ่ายแพ้ต่อความนุ่มนิ่มที่โอบรอบส่วนสร้างความกระสันของเขาอยู่ในขณะนี้แบบราบคาบ
เจ้าของใบหน้าคมสันแดงซ่านและหลับตาพริ้มอยู่ในขณะนี้ เส้นเลือดข้างขมับ รอบลำคอเกร็งจนเห็นเป็นริ้วๆ ริมฝีปากขบเม้มกันแน่นอย่างต้องการจะระงับอารมณ์กระสันที่ได้รับ ทำให้หญิงสาวที่กำลังปรนเปรอเขาอยู่ยิ่งฮึกเหิมลำพองใจ เธอรู้ใจนับพันเป็นอย่างดีว่าจุดไหนที่เขาชอบหรือไม่ชอบ และช่ออัญชันกำลังงัดทุกกลเม็ดเด็ดพรายออกมาใช้ในคราวนี้
“ไม่รอแล้ว”
“อุ๊ย !”
สะเอวเล็กกิ่วถูกยึดจับมั่นอย่างกะทันหันจนน้ำในอ่างกระเพื่อมไหวจนกระฉอกออก แต่นั่นยังไม่เท่ากับความตกใจของเจ้าของเสียงร้อง แทนที่นับพันจะหยุดหรือตระหนกกับอาการนั้นและหยุด เขากลับทำทุกอย่างตรงกันข้าม
“อาจารย์ขาอย่าเพิ่ง...”
พอเริ่มปรับอารมณ์และตั้งสติได้ ช่ออัญชันก็ร้องขอเสียงอ่อนเสียงหวาน ในขณะที่ถูกยกตัวขึ้นเล็กน้อยแล้วหมุนกลับในท่าหันหลังให้ราวตัวเธอไร้ซึ่งน้ำหนัก มือหนาไม่รีรอที่จะเลื่อนลงมาบีบขยำสะโพกของเธอ ก่อนจะแหวกแพนตี้ลายลูกไม้เข้าชุดกับชั้นในตัวบนไปอีกด้าน และเธอรู้ดีโดยไม่ต้องหันกลับไปมองว่าสิ่งที่กำลังจดจ่อทาบทับอยู่ที่สะโพกของตัวเองนั้นคืออะไร
“ผมทรมานนะช่อ”
“แต่ช่อยัง...” เธอยังร่ายมนตร์ใส่เขาไม่ถึงไหนเลย
“ถ้าอยากเห็นผมตายไปต่อหน้าก็ลองห้ามดู” ว่าแล้วเจ้าของคำท้าก็ยันตัวลุกขึ้นพร้อมโอบอุ้มแม่สาวช่างยั่วสภาพเกือบเปลือยออกจากอ่างพร้อมกัน ตรงไปในส่วนล้างตัว เปิดน้ำสาดเป็นสายล้างทั้งตัวเขาและเธอ ก่อนจะเดินโทงๆ ออกจากห้องน้ำในท่าที่อุ้มนักศึกษาสาวพราวสวาทขึ้นพาดบ่า
“อาจารย์คะ เดี๋ยวช่อตก”
เขาหยุดเดินก่อนที่จะถึงเตียงเพียงสามก้าวเท่านั้น
“ผมเคยทำช่อตกหรือไง”
ตำตอบคือไม่เคย... แต่ถึงยังไงการถูกจับพาดบนคนตัวสูงลิบมันก็น่าหวาดเสียวมากๆ อยู่ดี
น้ำเสียงที่ทั้งขุ่นทั้งเข้มทำให้ช่ออัญชันไม่กล้าเอ่ยปากให้หลุดประโยคใดออกไป กระทั่งเขาโยนเธอจนลอยหวือลงมาที่เตียงกระเด้งกระดอนดึ๋งๆ จนมึน ทั้งที่เมื่อครู่เราทั้งสองยังอยู่ห่างจากเตียงพอสมควร เธอเลยร่ายยาวด้วยความยั้วสุดขีด
... ถึงเตียงนี่จะแสนนุ่มจนไม่เกิดความเจ็บปวดหรือจุกเสียดใดๆ แต่ควรหรือที่เขาจะทำเรื่องเสี่ยงๆ ห่ามๆ เป็นเด็กหนุ่มวัยคะนองและควบคุมอารมณ์ไม่เป็น ไม่ใช่อาจารย์นับพันสุดหล่อผู้ทรงคุณวุฒิคนเดิม คนเก่า !
“เล่นอะไรคะ ช่อตกใจหมดเลยรู้มั้ย ถ้าเกิดอาจารย์กะพลาด โยนช่อมาไม่ถึงเตียงหัวฟาดพื้น หรือโยนแรงเกินไปจนส่วนไหนบนตัวช่อไปกระแทกหัวเตียง หรือที่อื่น ช่อก็เจ็บตัวฟรีน่ะสิ อื้อ...”
เธอต่อว่าเขายังไม่ถึงครึ่งที่สมองประมวลผลไว้ก็มีอันให้ต้องหยุด เมื่อถูกร่างใหญ่โตโถมทับเข้ามาปล้นจูบอย่างอุกอาจ
“ขี้บ่นชะมัด”
“อื้ม...” นับพันเว้นจังหวะสักสองวินาทีเห็นจะได้เพื่อต่อว่าเธอ แล้วหลังจากนั้นเขาก็ตะโบมจูบเธอราวจะให้สิ้นใจเสียตรงนี้ต่อทันที
หน้าอกหน้าใจถูกฟอนเฟ้นด้วยน้ำหนักมือที่ไม่ออมแรงเอาเสียเลย บราเซียร์ลายลูกไม้แสนน่าสงสารก็ถูกปลดออกแล้วกระชากดึงครูดไปตามแขนของเธอ ช่ออัญชันรับรู้ได้ว่าหลังจากนั้นเจ้าของร่างบึกบึนแข็งแรงก็ออกแรงเหวี่ยงมันไปไหนสักที่ในห้องเอ็กเซ็กคิวทีฟสวีตแห่งนี้ และมันคงไกลพอที่เธอจะหามันไม่เจออีกนานเป็นแน่
“ร้ายขนาดนี้ที่จริงผมไม่ควรเล้าโลมก่อนด้วยซ้ำ มันน่าถูกลงโทษให้หนักจนสลบคาเตียงไปเลยมากกว่า”
- ผู้เขียน
