วันรุ่งขึ้น
“สวยจังเลยค่ะลุง”
“ตรงนั้นเป็นโรงอาหารของคนงานครับ มีให้กินฟรีทั้ง 3 มื้อเลย คนงานเหนือฟ้าอยู่ดีกินดี คุณภาพชีวิตก็ดีที่สุดเลยครับ วัตถุดิบเกือบทุกอย่างก็เป็นของตามฤดูกาล ใครมีกำลังปลูกผัก เลี้ยงสัตว์อะไร นายแสนก็รับซื้อหมด หรือใครเก่งพวกลงข่ายหาปลา จับกบจับเขียด ตีหนูเป็น ก็เอามาขายให้สหกรณ์อาหารได้ เป็นการเพิ่มรายได้ให้คนงานอีกทาง”
ช่ออัญชันใช้หูฟังสิ่งที่ลุงชมเล่าตลอดการพาเธอขับรถวนรอบเหนือฟ้าแบบกว้างๆ เป็นรอบที่ 3 มือก็จดทุกอย่างที่คิดว่าเป็นประโยชน์ลงสมุดเอาไว้เกือบจะเต็มเล่มแล้ว ส่วนสายตาก็คอยมองไปไกลๆ เก็บภาพที่เห็นแบบพาโนรามาไว้ ปากก็เอาแต่ชื่นชมว่าสวยมาก สดชื่นมาก กว้างใหญ่ไพศาลมากไม่หยุด ถ้าไม่เกรงใจกลัวคนอื่นจะมองไม่ดี คิดว่าเธอเอาแต่เที่ยวถ่ายภาพไร้สาระ ช่ออัญชันคงคล้องกล้องโปรตัวโปรดไว้ที่คอให้มันช่วยเก็บภาพไปด้วยแล้ว
“ไม่ต้องจดทุกอย่างที่ลุงพูดก็ได้ครับหนูช่อ”
