แม้ด้านในที่เขาเข้ามานั่ง นอน เป็นประจำจะอบอุ่นอยู่สบาย ด้วยมาบ่อยจนคุ้นเคยเหมือนบ้านตัวเอง แต่เพราะการตกแต่งคุมโทนด้วยสีเทาขาว จึงให้ความรู้สึกไปในทางอึมครึม อึนๆ เย็นยะเยือกแบบแปลกๆ อยู่บ้าง ส่วนด้านนอกยิ่งไม่ต้องพูดถึง ทั้งป่าทั้งเขา แอ่งน้ำตกเล็กๆ ทางด้านหลังลึกเข้าไปนั่นอีก ไต่ขึ้นไปสักพักยังเจอหน้าผาสูงชันน่ากลัว สวนดอกไม้ป่าที่ถูกดูแลอย่างดี ก็กว้างใหญ่ไพศาล อยู่ทุกทิศทุกทาง โอบล้อมปราสาทแห่งนี้เอาไว้ ม่านเมฆจึงไม่ต่างจากเขาวงกตดีๆ นี่เอง บริเวณที่มีสิ่งปลูกสร้างถูกล้อมรอบ ปกคลุมด้วยม่านต้นไม้ และด้วยความลดหลั่นของพื้นดินที่นี่ บางส่วนของบ้านก็เลยเหมือนลอยฟ้าได้ บางส่วนจมลงไปใต้พื้นดิน และบางส่วนก็ราวกับว่าอันตรธานหายไปอย่างลี้ลับ ไม่เคยมีอยู่จริง
“พี่ณัย พี่พัน ช่วยผมด้วย !”
เสียงร้องโอยๆ สลับกับคำขอให้เบามือหน่อยของหนุ่มน้อยรูปร่างสูงโปร่ง ที่เข้ามาพร้อมชายชุดดำสี่คน เรียกความสน
