กิตติศัพท์ที่เคยได้ยินมาตลอดหลายปี ว่านับพัน สิงหโชติเดชา แซ่บซ่าน ชนิดที่ผู้หญิงคนไหนเคยได้ใกล้ชิด และลิ้มลองรสชาติความเผ็ดแซ่บนั้น มิอาจลืมได้ลงและพร้อมตะเกียกตะกายขึ้นมาอยู่ในจุดที่เขาจะชายตามองและเรียกหาอีก อาจเป็นแค่คำร่ำลือเกินจริง
“สรุปกลับที่เดียวกันหมด แต่เอายังไงดี พี่อยากกลับเลย ไอ้อ้วนรออยู่ในรถกับไอ้ยุ่งไอ้เติ้ล กลัวเอามาด้วยแล้วจะเหยียบพวกตะปู เศษไม้อุปกรณ์ที่ทำบูธ จะปล่อยให้ช่อกลับคนเดียวก็ไม่ดี” ทีแรกเขาคิดว่าจะให้จีรดาแวะไปส่งช่ออัญชันที่ไร่ เพราะหญิงสาวขับรถส่วนตัวมา
“ช่อกลับเองได้ค่ะ”
“ช่อเอากุญแจรถจีไปเลย เดี๋ยวเจอกันที่ไร่”
“แต่ช่อขับรถไม่เป็นนะจี”
“เอ้า จริงด้วย โทษทีๆ จีลืมไป” ตอนแรกจีรดาก็ตั้งใจว่าจะทิ้งรถไว้ที่จัดงาน เพราะยังไงพรุ่งนี้เช้าก็ต้องมาที่นี่อยู่แล้ว จะได้อ้อนให้นับพันมาส่งด้วย
“หรือน้องช่อจะกลับไปนอนบ้านคืนนี้ดีคะ ระยะทางจากบ้านน้องช่อมาในเมือง ใก
