“เป็นยังไง ดีขึ้นหรือยัง” เขาเห็นหน้าเธอก็เอ่ยถามขึ้นมา เพราะเธอแยกตัวออกมาด้วยท่าทางไม่ค่อยสบายนัก ชีควาดิมจึงอยู่ที่นั่นไม่นานมากแล้วตามมาดูอาการเธอ
“ก็ยังเหมือนเดิมค่ะ” เธอพูดกับเขาดีๆ มือหนายื่นมากุมหน้าผากสำรวจอุณหภูมิเธอ ทำให้กวินตราชะงักเล็กน้อย หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ หน้าร้อนผ่าวทั้งจากพิษไข้และจากความรู้สึกแปลกๆ ในใจ เกลียดเขาเล็กน้อยที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายกับเธอจนเธอสับสนไปหมด
“ไปหาหมอไหม”
“ไม่เอาดีกว่าค่ะ ทานยาแล้วก็นอนสักพักก็คงดีขึ้น”
“อาหารยังไม่มาหรือ”
“ยังค่ะ”
“อ้อ นั่นไง มาพอดี ไปนั่งก่อนเถอะ ผมจะไปรับให้เอง” เขาพูดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกดกริ่งที่ห้อง หลังจากส่องดูเพื่อความมั่นใจว่าเป็นเจ้าหน้าที่จากทางโรงแรม ก็เปิดประตูให้อีกฝ่ายเข็นรถเข็นอาหารเข้ามาวางให้บนโต๊ะทานอาหารที่กวินตรานั่งหน้าซีดรออยู่ อาหารไม่ได้มีเฉพาะของเธอคนเดียว เพราะตอนที่ให้ คามินสั่งอาหารเขาก็ให้
