1. ครั้งแรกของเรา (1)
1555 คำ
เวลา 23.30 น. @โรงแรมหรูจังหวัดภูเก็ต (โรงแรมของครอบครัวอคิน)
“ต้องเล่นยาเลยเหรอวะ” หนึ่งในกลุ่มเพื่อนเอ่ยถามไปที่อคินที่รับยาจากลูกน้องที่เขาสั่งให้หามา
“แค่ยากระตุ้นอารมณ์นิดๆ หน่อยๆ ไม่เป็นอันตรายหรอกหน่าพวกมึง อีกอย่างยานี้จะได้ช่วยให้ไอ้ควินน์สนุกมากขึ้นด้วย พวกมึงอย่าลืมสิว่าวันนี้เป็นวันเปิดซิงครั้งแรกของเพื่อนเรานะโว้ย ต้องจัดหนักจัดเต็มให้เพื่อนรักซะหน่อย” อคินบอกกับเพื่อนพร้อมกับชูยาขึ้นมาให้ดูอย่างนึกสนุกเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปอีกไม่ช้า
“แล้วจะมั่นใจได้มากแค่ไหนวะว่าที่มึงเอามาให้เพื่อน...ไม่เคยผ่านมือใครมาเลยจริงๆ” เพื่อนอีกคนเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจในสิ่งที่อคินกำลังจะทำลงไปกับกวินทร์ซึ่งเป็นเจ้าของวันเกิด
“กูเอาไปตรวจโรคและให้หมอดูให้แล้วว่าของใหม่แกะกล่องเลยล่ะ ของขวัญให้เพื่อนกูก็ต้องเลือกอย่างพิถีพิถันเป็นอย่างดีให้เพื่อนสิวะ”
“แล้วแบบนี้จะไม่นั่งมองหน้ากันเฉยๆเหรอวะ แม่งไม่เคยกันทั้งคู่อย่างนี้” เพื่อนอีกคนเอ่ยออกมาอย่างสงสัย
“กูถึงบอกไงว่าต้องมีตัวช่วย” อคินชูขวดยาในมือให้เพื่อนๆดูอีกครั้งด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
“แสดงว่ามึงไม่ได้ให้ไอ้ควินน์กินยาแค่คนเดียว ทางนั้นมึงก็ให้กินยาไปด้วยเหรอ” เพื่อนในกลุ่มเอ่ยถามอีกครั้งอย่างสงสัย
“ถูกต้องแล้วคร้าบ พวกมึงนี่ดูหน้าตาไม่ค่อยฉลาดแต่ก็รู้ดีเหมือนกันนะ” อคินบอกออกไปพร้อมกับมองไปที่ขวดยาที่เขาถือไว้
เวลา 00.00. น. @โรงแรมหรูจังหวัดภูเก็ต (โรงแรมของครอบครัวอคิน)
“Happy birthday to you, Happy birthday to you
Happy birthday Happy birthday
Happy birthday to you.
Happy birthday to you, Happy birthday to you
Happy birthday Happy birthday
Happy birthday to you.”
“สุขสันต์วันเกิดนะโว้ยไอ้ควินน์ ตกลงปีนี้มึงอายุเท่าไหร่วะ” หนึ่งในกลุ่มเพื่อนอวยพรขึ้นมา
หลังจากที่เพื่อนๆ นับสิบร่วมกันร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดให้เจ้าของวันเกิดจบ พร้อมกับที่เจ้าของวันเกิดได้เป่าเทียนดับลงไปทุกเล่มตามเสียงร้องเชียร์ของกลุ่มเพื่อนนับสิบที่ให้เขาพยายามเป่าเทียนบนเค้กให้ดับลงให้หมดอย่างสนุกสนานกันใหญ่ งานวันนี้เกิดวันนี้ของกวินทร์ถูกจัดขึ้นได้จากความคิดของอคินที่อยากรวมตัวเพื่อนกันอีกครั้ง หลังจากที่แยกย้ายกันไปเรียนคนละมหาวิทยาลัย
“20 ปีนี้กูอายุ 20” กวินทร์ตอบกลับเพื่อนไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและประโยคสั้นๆตามสไตล์ของเขา
“อ้อ เพื่อนเราอายุ 20 แล้วโว้ย ฉะนั้นวันนี้กูมีของขวัญวันเกิดจะมอบให้มึงด้วยนะ” อคินเอ่ยออกมาอย่างนึกสนุกเมื่อนึกขึ้นได้กับของขวัญที่เขาได้เตรียมไว้รอให้เจ้าของวันเกิดไปเปิดดู
“ของขวัญอะไรวะ” กวินทร์หันมาเอ่ยถามเพื่อนตรงหน้าอย่างสงสัย
“อยากเห็นของขวัญจากกูหรือยังล่ะ กูจะได้พาไปดู”
“มึงไม่ได้เล่นอะไรพิเรนทร์ใช่ไหมไอ้คิน” กวินทร์เอ่ยถามเพื่อนอย่างระแวงเล็กน้อย เพราะทุกคนในกลุ่มเพื่อนต่างรู้ดีว่าอคินเป็นคนที่เอาแต่ใจและชอบทำอะไรขวางโลกอยู่เสมอ
“โห พูดกับเพื่อนแบบนี้ กูก็น้อยใจเป็นนะโว้ย” อคินพูดออกมาแกมหยอกล้อใส่กวินทร์
ขณะที่เพื่อนคนอื่นๆเริ่มพากันเริ่มไม่ได้สติ เพราะเริ่มมีอาการ
เมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์หลายขนานที่พากันเริ่มดื่มกันตั้งแต่หนึ่งทุ่ม จนตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว บางคนก็ล้มฟุบหลับไป บางคนก็ยังโหวกเหวกโวยวาย บางคนก็จับกลุ่มคุยกันเล่าเรื่องเก่าบ้าง ใหม่บ้าง
“ไอ้ตุลย์ไปไหนแล้ว” กวินทร์ที่เริ่มมีอาการมึนเมาขึ้นมา
หลังจากที่เขาถูกเหล่าเพื่อนๆคะยั้นคะยอให้ดื่มไปหลายแก้ว หลังเป่าเค้กไปแล้ว เมื่อเห็นว่าตัวเองเริ่มไม่ไหวแล้ว เขาก็ร้องเรียกหาเพื่อนรักที่ตัวแทบจะติดกัน ไปไหนไปด้วยกันตลอดเวลา เรียนก็ยังเรียนที่เดียวกันอีก จนเพื่อนบางคนสงสัยว่าคนทั้งสองแอบกินกันเองหรือเปล่า เพราะอีกคนก็ดูไม่สนใจผู้หญิงเลย ส่วนอีกคนก็ดูจะเสือผู้หญิงเกินชนิดใช้ผู้หญิงเปลือง ชนิดว่าเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยกว่าเสื้อผ้าเสียอีก
“ไอ้ตุลย์เหรอ น่าจะลากสาวสักคนที่ไอ้คินจัดมาให้บริการพวกเราไปกินตับแล้วมั้ง” เพื่อนที่อยู่ในวงชะเง้อมองหาคนที่ถูกถามถึง แต่มองหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอคนดังกล่าวจึงตอบกลับไปอย่างติดตลกสร้างเสียงหัวเราะให้คนทั้งวง ยกเว้น กวินทร์ที่รู้สึกแปลกๆกับร่างกายของตัวเอง
“ไอ้ควินน์ มึงเป็นอะไรหรือเปล่า” เพื่อนในกลุ่มเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเมื่อรู้ว่าเพื่อนได้กินยาที่อคินจัดให้ไปเรียบร้อยแล้ว
“รู้สึกมึนๆหัวว่ะ” กวินทร์ตอบกลับเพื่อนไปก่อนจะสะบัดใบหน้าไปมาเบาๆเพื่อให้ตัวหายอาการที่เป็นอยู่
“ไปพักไหมมึง” อคินเอ่ยออกมาอย่างทันทีเมื่อเห็นอาการของเพื่อนก็รู้ว่ายาออกฤทธิ์แล้ว
“ก็ดีหวะ ขอตัวก่อนนะทุกคน”
“เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่ห้องเอง” อคินเอ่ยอาสาที่จะพากวินทร์กลับห้องเอง โดยมีเพื่อนอีกห้าคนที่รู้เรื่องในสิ่งที่เขากำลังจะทำ ต่างพากันมองไปที่อคินเป็นจุดเดียวกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“เฮ้ย เดี๋ยวกูไปด้วย” หนึ่งในกลุ่มเพื่อนรีบลุกขึ้นตามอคินและกวินทร์ที่กำลังเดินไป เขาเดินประคองกวินทร์ให้เดินออกไปจากจุดจัดงานพร้อมกับอคินที่หิ้วปีกอีกข้างของกวินทร์
เวลาต่อมา @ห้องพัก 1401 โรงแรมหรูจังหวัดภูเก็ต
“ถึงห้องแล้วเพื่อน” อคินบอกกับกวินทร์ที่เริ่มไม่เป็นตัวเองก่อนจะพาหิ้วปีกเข้าไปในห้อง
“มึงแน่ใจนะว่าสภาพไอ้ควินน์เป็นแบบนี้ มันจะเผด็จศึกได้” เพื่อนที่มาด้วยกันหันไปถามอคินอย่างสงสัย เมื่อเห็นสภาพของกวินทร์ที่นอนหมดสภาพอยู่บนเตียง
“เดี๋ยวสักพักยาก็ออกฤทธิ์” อคินมองสภาพเพื่อนที่หลับอยู่บนเตียงก่อนจะตอบออกไปอย่างมั่นใจ
“แล้วผู้หญิงล่ะวะ” เพื่อนที่มาด้วยกันสอดส่องสายตามองหาผู้หญิงที่อคินจ้างมาอย่างอยากเห็นหน้าตาว่าจะสวยแค่ไหน
“อยู่ห้องข้างๆที่อยู่ติดกันนี่แหละ เดี๋ยวพวกเราออกไป ผู้หญิงก็จะเข้ามาดูแลไอ้ควินน์ต่อเอง”
“ว้า อดได้เห็นหน้าเลย”
“ออกไปได้แล้วพวกเรา เดี๋ยวยาออกฤทธิ์เมื่อไหร่ มันต้องขอบใจกูที่มอบของขวัญชิ้นนี้ให้มัน” อคินเอ่ยออกมาแล้วหันมามองหน้ากวินทร์ที่ยังหลับเป็นตายบนเตียงก่อนที่เขาจะลากเพื่อนและตัวเองออกไปจากห้องพักโรงแรมที่เขาเตรียมไว้พิเศษเพื่อกวินทร์
“เข้ามาได้ พวกฉันออกมาจากห้องแล้ว” อคินโทรหาปลายสายทันทีหลังจากที่เดินออกมาจากห้องพัก
ฉันเปิดประตูเข้ามาในห้องที่เชื่อมติดกันกับห้องที่ฉันพักอยู่ทันที หลังจากที่นายจ้างที่จ้างวานฉันให้ทำเรื่องอย่างว่า ได้โทรเข้ามาบอกให้ฉันทำหน้าที่ที่ควรทำได้แล้ว
“อื้อ...” ฉันเดินเข้ามาพร้อมกับกะละมังเล็กๆที่มีผ้าขนหนูมาด้วย แล้วทำการค่อยๆบรรจงเช็ดตามใบหน้าของคนที่นอนอยู่บนเตียง จนเขาเริ่มรู้สึกตัวแล้วเอื้อมมือมาจับของฉันไว้ก่อนจะลืมตาขึ้นมา
“คุณเป็นใคร” เขาตื่นมาแล้ว ฉันควรทำยังไงต่อดี
“แน่ใจนะว่าเป็นสาวบริสุทธิ์” ผู้ชายคนนั้นหันไปคุยกับพี่วาวที่เป็นคนติดต่องานให้ฉันก่อนที่เขาจะหันมามองฉันอีกครั้งด้วยสีหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่พี่วาวบอกเขาไป
“นี่ค่ะใบตรวจโรค” ฉันยื่นใบตรวจโรคจากแพทย์ ที่บอกถึงการตรวจโรคติดต่อต่างๆที่ไม่มีเลยในตัวฉันรวมถึงการบอกลักษณะของอวัยวะเพศของที่ไม่ได้ผ่านการใช้งานเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“อืมม แบบนี้ค่อยมั่นใจขึ้นมาหน่อย อีกสองวันฉันจะให้คนส่งตั๋วเครื่องบินมาให้เธอ งานของเธอที่ต้องทำอยู่ที่ภูเก็ต”
“แล้ว...เอ่อ” ฉันตะกุกตะกักเพราะอายที่จะถามถึงสิ่งที่ฉันตกลงไปว่าจะได้เมื่อไหร่กับคนตรงหน้า จนเขามองสีหน้าของฉันก็ทำเป็นนึกออกขึ้นมาทันที
“อ้อ เกือบลืม นี่มัดจำครึ่งนึงเอาไปก่อน ส่วนที่เหลือจะจ่ายหลังจบงาน”
“ขอบคุณค่ะ” ฉันรับเช็คเงินสดจากผู้ชายคนนั้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ความรู้สึกสับสนปนเปไปหมด
- ผู้เขียน
