เวลาต่อมา @ร้านคาเฟ่
ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อฉันได้ถามคำถามที่คาใจมาตลอดหนึ่งปีกับคนตรงหน้าออกไป ทำให้เราสองคนสบตากันอย่างไม่มีใครหลบสายตาใครเลย จนสุดท้ายเป็นฉันที่เบือนหน้าหนีไปมองทางอื่นแทน เมื่อเห็นว่าเครื่องดื่มที่เราได้สั่งกันไว้มาวางตรงหน้าเราทั้งสองคนพอดี
"ไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบก็ได้นะ" เป็นฉันที่พูดขึ้นมาก่อนจนฉันเห็นเขาแอบถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเอ่ยบอกกับฉันออกไป
"ไม่ใช่ไม่อยากตอบ แต่เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าเลิกกันเพราะอะไร อันที่จริงเค้าไม่ได้บอกเลิกด้วยซ้ำ เขียนมาในไดอารี่อย่างที่เห็นนั่นล่ะ กว่าจะมาเห็นประโยคบอกเลิกนั้นก็ผ่านไปสามสี่วันแล้ว พอโทรไปหาเพื่อถามจะว่าทำไมถึงเขียนมาแบบนั้น แต่ก็ดันติดต่อไม่ได้ ไปหาที่บ้านก็ไม่อยู่แล้วด้วย มันเลยเป็นการเลิกแบบงงๆ" นี่คงเป็นครั้งแรกเลยมั้งที่ฉันได้ยินคนตรงหน้าพูดอธิบายแบบยาวๆแบบนี้ให้ฉันฟังตั้งแต่ที่เราสองคนรู้จักกันมา
ในขณะที
