ถ้าผิดคำพูดไปจะว่าอะไรพี่หรือเปล่าเอ่ย” โรเบอร์โตจุมพิตหน้าผากภรรยาเบาๆ ไอร้อนจากริมฝีปากทำให้หญิงสาวสะท้านหวาม ความเจ็บปวดดูเหมือนจะหายไปเป็นปลิดทิ้งเลยก็ว่าได้
“ไม่หรอกค่ะ ก็พี่ร็อบดูแลดีขนาดนี้”
“งั้นถ้าพี่รังแกคนที่หายป่วยแล้ว คงไม่มีใครว่าอะไรใช่ไหมครับ”
“หือ... ไหนบอกว่าคืนนี้ จะไม่รังแกน้ำยังไงล่ะคะ”
หญิงสาวท้วงติงด้วยความเขินอาย ก้มหน้าหลบสายตาร้อนแรงคู่นั้น น่าแปลกที่สายตาอบอุ่นกลับกลายเป็นความคุกรุ่นที่เหมือนดวงไฟลามเลียไปทั่วผิวเธอเสียอย่างนั้น
“พี่บอกว่าจะไม่รังแกคนป่วย แต่ตอนนี้น้ำไม่ได้ป่วยแล้วนี่ครับ ไหนบอกพี่ว่าหายแล้ว”
“อื้อ...” น้ำเหนือสั่นสะท้านเมื่อมือแกร่งสะกิดยอดบัวสีสวยภายใต้เสื้อนอนเนื้อบางเบา
ริมฝีปากหนาประทับจุมพิตบนกลีบปากสาวหนักหน่วง ขบเม้มจนปากสวยแปรเปลี่ยนเป็นแดงเข้มบวมเจ่อมากกว่าเก่า เขาคลึงนิ้วไล้บนเรียวปากภรรยา มองสบตาอย่างลึกซึ้ง
“ต้องให้พี่สอนอ
