แดนดินได้รับสายเรียกเข้าเอาตอนตีหนึ่งกว่า ชายหนุ่มงัวเงียตื่น พยายามควานมือหาโทรศัพท์มือถือ จำได้ก่อนนอนเขาวางมันไว้ข้างกาย แต่ตอนนี้ไม่รู้มันหายหัวซุกอยู่ตรงไหนบนเตียงนอน หงุดหงิดตรงที่ต้องเสียเวลาหานี่แหละ ด้วยเขาไม่อยากให้ปลายสายนั้นรอนาน หนึ่งกลัวเจ้าหล่อนจะโมโห และสองนั้นกลัวรุ้งแก้วจะกดวางสายเขาเสียฉิบ...
“โธ่โว้ย! อยู่ไหนของมันวะ...”
จนเมื่อปลายนิ้วเรียวยาวสัมผัสเข้ากับความเย็นของเครื่องมือสื่อสาร แดนดินถึงกับพรูลมหายใจ ...
“หาเจอสักที...”
ตาที่หนักอึ้งค่อยๆปรับแสงให้มองหน้าจอขนาดจิ๋ว รู้สึกหนังตามันจะหนักเหลือเกินตอนนี้ อาจด้วยเขาพึ่งข่มตาหลับได้ไม่ถึงชั่วโมง จะให้เขาข่มตาหลับลงได้ยังไงไหว ในเมื่ออารมณ์เขาตลอดทั้งช่วงเย็นจนกระทั่งถึงตอนนี้ มันกำลังคุกรุ่น นั่นเพราะสาเหตุมาจากความหึงหวงเจ้าของเบอร์ที่โทรเข้ามาหาเข้าอยู่ในเวลานี้นั่นเอง...
และเขาทำอะไรไม่ได้สักอย่างเลย ได้แต
