ดูเหมือนร่างกายที่พยายามเดินออกมาจากห้องประธานใหญ่ ด้วยการบังคับให้เดินด้วยความมั่นคงอยู่นั้น มันชักจะเริ่มเป๋จนถึงขั้นอ่อนยวบยาบลงพื้นได้ทุกขณะจิตเลยทีเดียว รุ้งแก้วยังคงรู้สึกมึนงงกับเหตุการณ์ที่มันกำลังเกิดขึ้นกับเธออยู่ในตอนนี้ อยากจะร้องไห้ระบายความคับแค้นในใจ แต่น้ำตาเจ้ากรรมมันกลับไม่ยอมไหลออกมาให้เห็นสักหยด ภายในสมองของเธอยังคงงุนงงจนไม่อาจจับต้นชนปลายได้ถูก ยิ่งยามเมื่อสายตากลมโตที่มักซ้อนแววหวานเหลือบชำเลืองขึ้นมองดูรอบตัว ตอนเธอรู้สึกเหมือนกำลังมีคนจับจ้องมา...
ทันทีที่ปะทะเข้ากับสายตาหลายคู่เหล่านั้น อาการมือเท้าเย็นมันก็เข้าจู่โจมเธอทันที...
หัวคิ้วที่วาดไว้สวยงามขมวดเข้าหากันมุ่น...
อย่าบอกนะว่า พนักงานพวกนี้ก็เห็นคลิปบ้าๆนั่นเข้าให้แล้วเหมือนกัน...
รุ้งแก้วใจหายวาบ กำมือเข้าหากันจนแน่น ภายในโพรงอกมันรู้สึกอึดอัดจนไม่สามารถหายใจออกมาได้สะดวกเหมือนเก่า เหงื่อบริเวณหน้าผา
