“นั่นคุณจะกลับแล้วหรือ ไม่อยู่ต่ออีกสักวันล่ะ ผมยังไม่หายเปรี้ยวปากเลย...”
จิณส่งเสียงถามอย่างไม่จริงจังเท่าไรนัก ในมือคลึงมวนบุหรี่เล่น ก่อนคาบมันไว้ตรงริมฝีปาก สูดเอากลิ่นหอมของมวนยาอัดเข้าสู่ปอด แล้วจึงค่อยๆพ่นควันสีขาวขุ่นให้อวลอยู่ในอากาศ ในเวลานั้นสายตาคมกริบเหลือบมองแผ่นหลังขาวเนียนตาไว้อย่างมีความหมาย...
ธิดารัตน์เองไม่ได้ตอบคำถามนั้นเธอเพียงถอนหายใจออกยืดยาว...
“ว่าไงล่ะ...อยู่ต่ออีกสักวันสองวันสิ...ผมอาจใจดี ขับรถพาคุณกลับกรุงเทพฯเองก็ได้นะ...และระหว่างทาง ผมอาจหากิจกรรมเด็ดให้คุณได้ลองทำแก้เบื่อ...”
จิณเสนอเมื่อเขายังไม่รู้สึกหายกระสันกับเนื้อหนังมังสาของอีผู้หญิงชาวกรุงตรงหน้า ในมือหยาบขยี้ปลายบุหรี่ลงกับพื้นไม้ นัยน์ตาดำคมกริบหรี่มองร่างขาวโพลน ตอนนี้เจ้าหล่อนกำลังนั่งหันหลัง พร้อมกำลังสวมชุดชั้นในลายลูกไม้สีหวาน นัยน์ตาแห้งผาดเริ่มลุกโชนด้วยไฟแห่งตัณหา มันพร้อมลุกกระพื
