“นี่!นายคิดจะทำบ้าอะไร...”
ร่างเล็กซึ่งถูกช้อนอุ้มมาวางไว้ในห้องน้ำแหวขึ้นเสียงสูง...ดวงตากลมโตวาววับ ขุ่นใจตอนถูกเขาบังคับให้ทำนั่นทำนี่ตลอด...
ตอนนี้เธอไม่คิดอยากทำอะไรทั้งนั้น เธออยากอยู่เงียบๆคนเดียวอย่างสงบ แล้วปล่อยให้เวลามันทำหน้าที่ของมันต่อไปเรื่อยๆ...หญิงสาวไม่ต้องการคิด ไม่ต้องการรับรู้ถึงสิ่งใดทั้งนั้น อารมณ์เธอหดหู่ สิ้นหวัง จนอยากทำเพียงแค่นั่งถอนหายใจนิ่งๆเพียงอย่างเดียว...
ดังนั้นรุ้งแก้วจึงไม่อาจแลเห็นถึงความปรารถนาดีของแดนดินที่มีต่อตนเอง นอกจากรู้สึกว่าเขาชั่งน่ารำคาญซะเหลือเกินเท่านั้น...
แดนดินถอยหลังออกมายืนห่างคนแสนดื้อสองสามก้าว เขายกมือขึ้นเท้าสะเอว...นัยน์ตาคมกล้าหรี่มองคนหัวดื้อ ชอบเอาแต่ใจตัวเองราวกับเด็กตัวน้อย...และเหนือสิ่งอื่นใด การได้ใกล้ชิดเจ้าหล่อน เนื้อแนบเนื้อ มันทำให้อารมณ์เขาชักจะไม่อยู่ในร่องในรอยเสียแล้วสิ...
แดนดินสบถคำหยาบในใจ ให้ตาย! เพีย
