หอบลูกหนีสามียากูซ่า

บทนำ

บทนำ

บ่ายของวันปกติ ในบ้านหลังใหญ่ของครอบครัวคู่แต่งงานทั่วไป เสียงในห้องน้ำดังมาให้พอได้ยินว่ามีคนกำลังอาเจียนอยู่ได้สักพัก เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอัลมอนด์ เกาะอ่างล้างหน้ายืนโค้งตัวงอเป็นกุ้งกำลังอาเจียนของที่เพิ่งทานไปได้ไม่กี่คำออกมาด้วยใบหน้าซีดเซียว

หากแต่ใบหน้าซีดเซียวของเขาที่สะท้อนในกระจกเงาด้านหน้า กลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างน่าประหลาด ทั้งยามที่เจ้าตัววางมือสัมผัสไปกับท้องราบเรียบของตัวเอง รอยยิ้มก็เหมือนจะกว้างขึ้นเป็นเท่าตัว

นาทีนั้นหูได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านเข้ามาก็ขับให้หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นตึกตัก คนที่เหมือนอ่อนระโหยโรยแรงกว่าปกติประคองตัวเองออกไปข้างนอก เพื่อหวังจะแจ้งข่าวดีแก่สามีให้ได้ทราบ

"ขวัญ ขวัญเมือง ขวัญเมือง นี่อยู่ไหนน่ะ"

น้ำเสียงดุดันจากคนที่เพิ่งก้าวเท้าเข้าบ้านมายังไม่พ้นประตูตะโกนเรียกผู้เป็นภรรยา แม้จะแปลกใจอยู่บ้างที่เขากลับบ้านก่อนเวลาปกติแต่ขวัญเมืองก็วิ่งออกมารับไม่เพียงเพราะหน้าที่ แต่เพราะความรักที่มีให้กับเขาอย่างล้นอก

"วันนี้ที่รักกลับไวจังนะครับ ดีเลยขวัญมีเรื่องจะบอก..."

เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อ เอ่ยพร้อมรอยยิ้มทันทีที่เห็นสามีเดินเข้ามาในบ้านพลางพาตัวเองเดินเข้าไปหาเขาเพื่อถอดเสื้อโคตตัวยาวให้เฉกเช่นปฏิบัติในทุกวัน

"ช่างเรื่องอื่น ตอนนี้รีบไปเก็บของ คุณต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นสักพัก"

ชายหนุ่มตัวใหญ่เจ้าของอิเรซูมิมังกรแดงดำที่หน้าอกข้างซ้าย พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนัก ก่อนจะจ้องมายังดวงหน้าของผู้เป็นภรรยาด้วยแววตาหลากหลายอารมณ์ ท่าทีร้อนรนของสามีสร้างความแปลกใจให้ขวัญเมืองมากขึ้นไปอีกระดับ แต่มือน้อยๆ ก็ยังทำหน้าที่นำเสื้อโคตของเขาไปแขวนไว้อยู่ดี

"ที่รักมีงานด่วนหรือครับ ให้ขวัญไปด้วยใช่มั้ย"

"ไม่ใช่ผม แต่เป็นคุณคนเดียวต่างหาก รีบหน่อยก็ดีนะเวลามีไม่มาก" คำสั่งจากน้ำเสียงดุดัน ขับให้ริมฝีปากที่กำลังจะเอ่ยบอกบางอย่างชะงักลง แล้วอดไม่ได้จะเปล่งคำถามออกไปแทน

"หมายความว่ายังไงครับให้ขวัญไปคนเดียว"

"หมายความว่าให้คุณไปอยู่ที่อื่นไง อย่าเพิ่งถามเยอะตอนนี้ได้ไหม มันไม่ใช่เวลาทำตามที่บอกก็พอ"

คิ้วบางขมวดเข้าหากันทันทีกับคำนั้น นัยน์ตาและท่าทางของอีกฝ่ายทำให้ขวัญเมืองเริ่มรู้สึกได้ถึงความไม่ปกติครั้งใหญ่นี้ ริมฝีปากระเรื่อขบเม้มจนเป็นเส้นตรงแล้วก้มหน้าส่งสายตาไปกับพื้นแทน ก่อนจะเอ่ยถามคำถามออกไป

"หมายถึงคุณจะไล่ขวัญไปอยู่ที่อื่นงั้นหรือครับ" แม้จะพอรู้คำตอบดีแต่เขาก็อยากได้ยินจากปากผู้เป็นสามีให้ชัดๆ

"ใช่ เตรียมตัวเก็บของให้เร็วที่สุด ผมจะให้คุณย้ายไปอยู่ที่ชายแดน"

"ทำไมครับ ทำไมต้องเป็นชายแดน ทำไมขวัญต้องไป" เขาถอนหายใจอยู่หน่อยเหมือนระอาอะไรสักอย่าง แล้วใช้อุ้งมือแกร่งบีบปลายคางของอีกฝ่าย บังคับให้มองหน้าตน พลางเอ่ยถ้อยคำเสียดแทงหัวใจคนฟังออกมา

"อย่ามาสงสัยอะไรมากมายนักได้ไหม อย่าลืมสิว่าฉันเป็นเจ้าชีวิตของนาย เรียกให้มาก็ต้องมา ไล่ให้ไปก็ต้องไป ไม่ว่าจะสั่งให้พลิกคว่ำพลิกหงายแบบไหนก็ต้องทำ"

ขวัญเมืองที่ได้ยินแบบนั้นเม้มปากขบเข้าหากันแน่นทันที ดวงตาเริ่มสั่นระริกด้วยความน้อยใจที่มันไหลวนอยู่ในอก ปากน้อยๆ อดไม่ได้จะตัดพ้อออกไปอีกครั้ง

"ถ้าแบบนั้นมันก็แค่โสเภณีในสังกัดคุณไม่ใช่รึไงครับ แล้วจะมาทำเหมือนผมพิเศษกว่าคนอื่นทำไม!"

"ที่โวยวายอยู่เนี่ย เพราะคิดว่าตัวเองสำคัญจริงๆ เหรอขวัญเมือง นายมันก็แค่ไม้กันหมา ทะเบียนสมรสมันมีค่ากว่านายซะอีก ไม่จำเป็นต้องอินกับสถานะเมียขนาดนั้น"

ขวัญเมืองได้แต่เม้มปากแน่นกว่าเก่ากับคำนั้น ความรู้สึกดีในใจพังทลายลงอย่างยากจะยื้อเอาไว้กับความจริงที่คนตรงหน้าตอกย้ำให้ได้รู้ว่าเขาก็แค่ของชิ้นหนึ่ง ที่ฮิโรชิเอาไว้ใกล้ตัวเพราะหวังประโยชน์เท่านั้น

ไม่มีอะไรมากมายไปกว่านั้นเลยสักนิด

"ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะ รีบมาเก็บของสิ บอกแล้วไงว่าไม่มีเวลาแล้ว" เสียงดุค่อนไปทางร้อนรนเล็กน้อยอย่างที่ขวัญเมืองไม่ได้สังเกตเห็นดังขึ้นอีกครั้ง เพราะตอนนี้ที่เจ้าตัวสังเกตได้คืออุ้งมือแกร่งที่เข้าบีบรัดต้นแขนของเขา แล้วลากมายังหน้าตู้เสื้อผ้านั่นต่างหาก

"รีบขนาดนี้คงไม่ใช่ว่าเตรียมใบหย่ามาแล้วใช่ไหม"

คนถูกถามนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น ทั้งยังลงมือเก็บเสื้อผ้าบางส่วนของขวัญเมืองยัดใส่กระเป๋าเดินทางใบย่อมอย่างเร่งรีบ ปากก็พ่นน้ำเสียงเย็นชาออกมา

"เดี๋ยวตามไปหย่าให้ รีบๆ เถอะอย่าลีลามาก"

คำพูดนั้นทำเอาสายน้ำตาของขวัญเมืองไหลทะลักลงมาอีกครั้งอย่างสุดกลั้น เรื่องสำคัญที่คิดจะบอกถูกกลืนลงคอทันที ในความคิดของเด็กหนุ่มคือเขาไม่สมควรจะรับรู้เรื่องนี้ คนเห็นแก่ตัวแบบเขาไม่ควรจะรู้อะไรเลยดีที่สุดแล้ว ขวัญเมืองจึงทำเพียงลอบปาดหยดน้ำตาออกช้าๆ ตอบรับคำสั่งของเจ้าชีวิตเหมือนที่เขาต้องการ มือน้อยคว้าแย่งกระเป๋าเดินทางออกมาจากมือคู่ใหญ่ แล้วเริ่มเก็บของใช้ส่วนตัวอย่างเร่งรีบ ไม่แม้แต่จะมองหน้าคนใจร้ายสักนิด ในตอนนี้สิ่งที่ขวัญเมืองร้องสั่งตัวเองก็คือ เดินออกไปจากตรงนี้

...ตามคำสั่งของคนที่ได้ชื่อว่าสามีตามกฎหมายของตัวเอง

***