เดวิสเผลอกลืนน้ำลาย เมื่อนึกถึงตอนมันเข้าไปอยู่ในโพรงปากของตัวเอง
รสชาติทั้งนุ่มลิ้นและหวานหอมยังตราตรึงใจ
อา...ใบหน้าหล่อขมวดเบี้ยว
“เม...คุณจะร่ายมนตร์เสน่ห์ใส่ผมแบบนี้ไม่ได้นะ”
สองขาขยับเข้าประชิดติดขอบเตียงคนป่วย รู้สึกถึงความคับตึงตรงบริเวณกึ่งกลางลำตัว อะไรก็ไม่ร้ายแรงเท่าเจ้าฝ่ามือบ้า อยู่ดีๆมันดันยื่นออกมาข้างหน้า ดึงผ้าห่มที่คราวแรกเขาใจดีดึงห่มขึ้นให้ ลากลงมากองไว้ถึงโคนขา เดวิสรู้สึกตกใจในการกระทำของตนเอง เขาฝืนดึงมือเตรียมคว้าเอาสิ่งยั่วน้ำลายให้หยุดนิ่ง หากทำได้ลำบากเหลือเกิน
ให้ตาย! มายาวีไมได้สวมชุดชั้นใน สายตาราวพญาเหยี่ยวทว่าจิตใจเป็นเสือร้ายจ้องจะตะครุบเหยื่อหรี่แคบ น้ำลายเหนียวหนืดถูกกลืนลงคอครั้งแล้วครั้งเล่า จิตใต้สำนึกทั้งส่วนดีที่ยังพอหลงเหลือติดตัวอยู่กับเขาบ้างกำลังตีกับสำนึกส่วนที่แย่ ซึ่งตอนนี้ไอ้สำนึกส่วนนี้เขามีมากกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย
ไม่นะไอ้เดวิส มึ
