“อย่ามาทำเก่งกับฉัน ถ้ายังไม่อยากถูกจับปล้ำทั้งที่ยังมีสายน้ำเกลือติดแขน” คนที่ชักเริ่มหงุดหงิดเปล่งเสียงกร้าวกระด้าง ยอมอ่อนข้อให้ก็แล้วยังไม่สำนึก “ไอ้คนใจร้าย นี่นายคิดจะรังแกแม้กระทั่งคนป่วยงั้นรึ...” มายาวีถอยร่างเล็กชิดหัวเตียง ตวัดสายตาระวังภัยมองคนตัวโตกว่าหลายเท่า “ก็ถ้าคนป่วยปากจัด แถมยังปากดี มันก็ไม่มีความจำเป็นต้องใจดีด้วยให้เสียอารมณ์” เดวิสเขยิบตามติด ยึดไหล่มนดันให้ติดพื้นพนักหัวเตียง พร้อมออกแรงบีบ ส่งเสียงขู่เพื่อต้องการปราบพยศเมียจ๋ามากกว่าคิดทำจริง เมื่อไหร่หนอ เมียจ๋าของเขาถึงจะยอมเชื่องเหมือนลูกแมวน้อยให้เขารู้สึกชื่นใจสักที... ทว่าประโยคต่อมา ทำเอามาเฟียร้ายหน้าตึง อารมณ์พุ่งสูงปรี๊ด “ฉันเกลียดนาย... เกลียดมาก” “ก็ดี...อย่ามาตกหลุมรักฉันภายหลังก็แล้วกัน...” “ฝันไปเถอะย่ะ...” สองดวงตาต่างตวัดมองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร “คิดว่าฉันนึกพิศวาสเธอนักหรือไง.