ตอนมายาวีรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนเช้า หญิงสาวรีบสะบัดกายออกห่างจากเบาะนอนเนื้อหนั่นแน่นอย่างนึกรังเกียจ พร้อมกวาดสายตาขุ่นข้นมองรอบห้องอย่างระแวงภัย
แล้วยังเผื่อแผ่มายังเบาะรองนอนด้านข้าง
“คนเลว...ฉันอยากจะฆ่าแกนัก”
เข่นเคี้ยวพอให้เบาเทาอารมณ์เคียดแค้น ปะทุเดือดขึ้นภายในใจ หากพอหญิงสาวขยับตัวแรง ทำให้รู้สึกเจ็บเสียวตรงส่วนกลางลำตัว ใบหน้าเรียวรูปไข่เหยเก ต้องรีบกัดปากระงับไม่ให้หลุดเสียงร้อง ความเจ็บครั้งนี้ มันประจานถึงการกระทำป่าเถื่อน
ไอ้สารเลวทำไว้กับเธอเมื่อคืน
ความเจ็บที่เกิดขึ้นทำให้มายาวีต้องนิ่วหน้าตอนหย่อนเรียวขาลงแตะพื้นอันเย็นเฉียบ เธอเหลียวกายมองหานาฬิกา อยากรู้ตอนนี้มันกี่โมง หากยังไม่ทันรู้ เสียงสัญญาณโทรศัพท์มือถือกลับแผดเสียงปลุกคนกำลังนอนหลับสบายในรอบหลายปีให้ขยับเปลือกตาตื่น
มายาวีรีบพยุงร่างอ่อนแรงหลบไปยืนชิดริมผนัง เป้าหมายของเธอคือประตูทางออก
“เมียจ๋า...”
