บนโต๊ะอาหารมื้อเที่ยง หนุ่มสาวที่อยู่ในอาการเมาค้างก็ลงมาร่วมโต๊ะกันครบทุกคน แต่ละคนอยู่ในอาการมึนๆและก้มหน้าก้มตาทานอาหารไม่มีการพูดคุยสนุกสนานกันเหมือนก่อนจนพิมพ์มาดารู้สึกผิดปกติ
“เด็กๆ เมาค้างหรอลูก ทำไมดูซึมๆ กัน”
“เอ่อ ค่ะป้าพิมพ์”
เป็นพาขวัญที่เอ่ยตอบป้าของตัวเองแทนเพื่อนทั้งสอง ที่วันนี้ก็ดูเงียบๆ ไปผิดปกติเช่นกัน ส่วนเธอนั้นแทบไม่กล้ามองหน้าเขาเลย
“ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวทานข้าวเสร็จก็กลับขึ้นไปนอนกันต่อเถอะ เย็นๆ ค่อยกลับบ้าน ขับรถกันตอนนี้มันอันตราย วีต้องไปส่งจุ๋มด้วยนี่”
“ไม่เป็นไรครับคุณป้า ผมไหว พอดีมีธุระที่บ้านช่วงบ่ายด้วยครับ ส่วนจุ๋มก็เห็นว่าต้องกลับไปเฝ้าบ้านเพราะพ่อแม่บินไปเยี่ยมญาติที่ต่างประเทศ”
“ถ้าวีมีธุระ ให้คนของป้าไปส่งจุ๋มให้ก็ได้นะจ๊ะ จะได้ไม่ต้องวกไปวกมา”
“ไม่เป็นไรครับ พอดีต้องไปเอาของที่ลืมไว้ที่บ้านจุ๋มด้วย ของสำคัญเสียด้วยสิครับ”
“จ้ะ งั้นก็ขับรถกันดีๆ นะ
