พิรัชย์รู้สึกตัวตื่นตอนที่รถเลี้ยวเข้ามาในเขตรั้วบ้าน จึงปลุกสาวน้อยที่นั่งกอดเขาแล้วหลับเอาแรงมาตลอดทางให้ตื่นขึ้น
“พั้นช์ ถึงบ้านเราแล้ว”
สาวน้อยลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย ขยับตัวลงไปยืนเซๆ ข้างรถ เขาจึงรีบลงมาประคองพาเธอไปส่งที่ประตูห้อง โดยที่เธอพยายามจะดันประตูปิด แต่เขากลับพยายามจะดันตัวเข้ามาในห้องเธอให้ได้ สุดท้าย คนเมาที่ตัวเล็กกว่า จะสู้แรงคนเมาแต่ตัวโตได้อย่างไร
เขาปิดประตูล็อกกลอนแล้วลากคนตัวเล็กไปที่ข้างเตียง แล้วจับเธอถอดเสื้อผ้าจนหมดทุกชิ้น และเขาเองก็เช่นกัน สองกายเปลือยเปล่าทิ้งตัวลงนอนกอดกันภายใต้ผ้าห่มผืนหนา โดยที่หญิงสาวดิ้นรนขัดขืนเขา เพราะกลัวว่าเขาจะทำแบบนั้นกับเธออีก
“อยู่นิ่งๆ พี่นอนกอดเฉยๆ วันนี้ไม่ทำอะไรหรอกครับ”
“แล้วพี่จะแก้ผ้าพั้นช์ทำไมคะ”
“แล้วพั้นช์จะนอนทั้งชุดนั้นหรอครับ หื้ม”
“แล้วทำไมพี่ไม่กลับไปนอนห้องตัวเองคะ”
“พี่คิดถึงเมียพี่นี่นา ไม่ได้นอนกอดกัน
