เช้าที่สดชื่น หนุ่มสาวตื่นลืมตาขึ้นมาพร้อมกัน โดยที่คนตัวเล็กขยับตัวลงจากอ้อมกอดเขาอย่างเหนียมอาย แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างนั้นเมื่อเขาขยับตัวนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาเธอ แล้วกอดกระชับเธอเอาไว้แน่นขึ้นไปอีก
“ขอกอดอีกนิดเดียว ไม่ทำอะไรหรอกน่า”
เธอไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่ เพราะร่างกายที่แนบชิดกันไปทุกส่วนมันทำให้เธอสัมผัสได้ถึงสิ่งใหญ่โตร้อนรุ่มที่มันบดเบียดอยู่ที่หน้าท้องของเธอ แถมลมหายใจฟืดฟาดนั่นอีก ทำอย่างกับไปวิ่งรอบสนามมาอย่างนั้นแหละ
“พั้นช์ต้องลงไปข้างล่างแล้วค่ะ เดี๋ยวพี่ส้มจะผิดสังเกต นี่ก็สายกว่าเดิมมากแล้ว ต้องขึ้นมาตามแน่ๆค่ะ”
เพราะเธอไม่เคยตื่นสาย จะต้องตื่นแต่เช้าทุกวันแม้วันหยุด เพื่อลงไปทำกับข้าวบ้าง รดน้ำต้นไม้บ้าง เข้าสวนดอกไม้หน้าบ้าน หรือแม้แต่หมกตัวอยู่ในแปลงผักสวนครัว ซึ่งวันนี้เธอก็ตั้งใจจะทำแบบนั้น
“พั้นช์เพิ่งสอบเสร็จเมื่อวาน กลับดึกอีกต่างหาก ยัยส้มมันไม่กล้าขึ้นม
