เพื่อนสนิท

บอกแล้วนะว่าอย่า...

9. บอกแล้วนะว่าอย่า...

หลังจากที่ฉันเพิ่งจะหลับตาลงพักได้ไม่นาน เสียงเรียกของไอ้เป้ก็ดังขึ้นซ้ำๆที่ข้างใบหูของฉันจนฉันรู้สึกรำคาญ

"มึง ตื่นได้แล้ว เช้าแล้ว"

"หือออ มึงจะตื่นก็เรื่องของมึงสิ อย่ามายุ่งกับกู"ฉันบอกด้วยความหงุดหงิดใจพลางถีบขาเปลือยเปล่าของมันที่เกี่ยวอยู่กับขาของฉันให้ขยับออกไปด้วย

นี่ฉันเพิ่งจะได้นอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้เอง มันน่าโมโหนักที่ต้องมาโดนกวนให้ตื่นทั้งๆที่เพิ่งจะหลับแบบนี้

"ถ้าง่วงนักก็กลับไปนอนห้องตัวเองไป"มันไม่พูดเปล่าแต่กลับลุกขึ้นนั่งแล้วดึงฉันที่นอนตัวอ่อนปวกเปียกอยู่บนเตียงให้ลุกขึ้นตาม

"ไอ้เป้!!"ฉันพยายามลืมตาขึ้นมาจดจ้องใบหน้าพร้อมตะคอกใส่มัน

"เปิดซิงกูก็เปิดให้แล้ว จะเอาอะไรอีก แทนที่จะทำหน้าเหมือนยักษ์ใส่กูแบบนี้มึงควรจะพูดจาหวานๆขอบคุณกูสิ"

ทวงบุญคุณว่างั้น!!

"เมื่อคืนมึงเป็นฝ่ายตักตวงเอาจากกูมากกว่ากูได้จากมึงซะอีก"ฉันบ่นพึมพำในระหว่างที่ไอ้เป้ก็มองฉันอย่างไม่ค่อยชอบใจ

"กูได้อะไร กูไม่ได้อะไรจากมึงแถมยังต้องเสียน้ำให้มึงฟรีๆอีก น่าหงุดหงิดชิบที่ต้องมาเอาผู้หญิงอย่างมึงเนี่ย"

"เออ ขอบคุณละกันที่มึงอุตส่าห์สละกายชายมาเปิดซิงให้กู ต้องให้กูไหว้ไหม"ฉันพูดพร้อมยกมือขึ้นมาทำท่าจะก้มลงกราบงามๆที่หว่างขาซึ่งยังคงเปลือยเปล่าแต่มีเสื้อที่ยาวลงมาปรกไว้ของมันแต่มันก็เอามือขึ้นมาดันหัวฉันไว้ก่อน

"ไม่ต้องเลย กลับห้องไปได้ละไป"คราวนี้ไอ้เป้มันสั่งฉันและก็ลุกจากเตียงไปหยิบเอากางเกงที่มันถอดทิ้งไว้มาใส่ พร้อมกับโยนเสื้อคลุมขึ้นมาให้ฉัน

"ป่านนี้พี่ปิงจะตื่นยังนะ..."

พอฉันพูดเปรยถึงพี่ปิงดังขึ้นมาเท่านั้นแหล่ะ ไอ้เป้ที่กำลังจะเอื้อมมือขึ้นไปปลดกลอนประตูเป็นต้องหยุดชะงักแล้วเดินกลับมานั่งลงที่เตียงข้างๆฉัน

"อะไรอีก"ฉันเงยหน้าถามมันซึ่งสูงกว่าพร้อมทั้งขยับถอยหลังหนีจากสายตาขุ่นๆของมันที่กำลังมองมา

"อย่าได้คิดจะอ่อยพี่กูอีก"

"แล้วถ้าพี่ปิงอยากได้กูล่ะ มึงก็รู้ว่ากูชอบพี่ปิงอยู่แล้ว แล้วถ้าพี่ปิงขอคบแล้วขอมีอะไรด้วยมึงจะให้กูปฏิเสธได้ยังไง"ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดยั่วให้มันโกรธนะ แต่ฉันหมายความแบบนั้นจริงๆ

"กูบอกแล้วนะว่าอย่า..."สายตาตอนที่มันบอกคือแบบจริงจังมาก มันจะหวงพี่ชายอะไรนักหนาวะ ปกติพี่ปิงก็เล่นชอบฟันไม่เลือกอยู่แล้ว มันจำเป็นต้องมาหวงอะไรอีก หรือหวงแค่กับฉันนี่นะ? กลัวได้ฉันเป็นพี่สะใภ้?

"ถ้ากูกับพี่ปิงเกิดชอบกันขึ้นมาจริงๆล่ะ"

"อย่าเพ้อ พี่กูไม่เคยชอบใครจริง ลุกขึ้นมาและรีบไปอาบน้ำได้และไป ถ้าวันนี้ช้าอีกกูไม่รอมึงนะ"มันยืนขึ้นแล้วก็คว้ามือฉันให้ลุก แต่ฉันก็พยายามถ่วงน้ำหนักเอาไว้เต็มที่

"วันนี้มึงไปเหอะ"

"ทำไม เห็นพี่กูอยู่เลยไม่อยากไปหรือไง"

"เปล่า...กูก็แค่อยากนอนพัก"ฉันเอ่ยเสียงแผ่วพลางก้มมองสภาพผ้าปูที่นอนสีขาวที่มีรอยเลือดสีแดงสดติดอยู่และก็ก้มลงมองตรงหว่างขาเปลือยเปล่าที่ฉันได้เอาหมอนใบใหญ่สีขาวมาช่วยปิดบังจากอะไรต่างๆนานารวมทั้งปิดบังจากสายตาของไอ้เป้ด้วย

"เจ็บเหรอ ไหนให้กูดูหน่อย"ว่าแล้วไอ้เป้มันก็นั่งลงแล้วจับหมอนที่ฉันใช้บดบังมุมซ่อนเร้นที่ฉันเพิ่งได้เสียให้มันในเมื่อคืนที่ผ่านมาสดๆใหม่ๆโยนหมอนใบนั้นทิ้งไปแล้วก็จับขาฉันอ้าออกจากกันทันที

เข้าใจนะว่ามันเป็นเกย์ เข้าใจแหล่ะว่ามันไม่มีความรู้สึกกับผู้หญิง แต่มึงจะทำอะไรมึงก็น่าจะเห็นใจกูบ้างค่ะเป้ ในจิตสำนึกของกูถึงจะหน้าด้านขอให้มึงเปิดซิงให้แต่ยังไงกูก็ยังเอียงอายอยู่ดีนะเว้ย!!

"นี่ อย่าหุบขา อ้าออกกว่านี้"ยิ่งมันบอกฉันยิ่งพยายามหุบขาเข้าแล้วก็เอามือลงมาปิดตรงนั้นให้หลุดพ้นจากสายตามัน แต่แล้วไอ้เป้มันกลับใช้ฝ่ามือใหญ่ๆของมันฟาดเพี้ยะ! เข้าที่ฝ่ามือฉันแล้วก็จับขาฉันอ้าออกอย่างแรง

"เดี๋ยวก็หาย มึงไม่ต้องสนใจหรอก มึงรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเหอะ เดี๋ยวไปทำงานสาย"ฉันบอกกับไอ้เป้ด้วยน้ำเสียงสั่นๆพลางปัดมือของมันที่กำลังไล่แตะตรงจุดอ่อนไหวของฉันออกไป

"ยังไงวันนี้มึงก็ต้องไปกับกู กูขี้เกียจวนรถกลับมาอีก"ไอ้เป้ละมือออกแล้วยืนขึ้นเต็มความสูงอีกครั้งก่อนที่จะหันกลับมาบอกกับฉันด้วยสีหน้าเรียบตึง

"ทำไมต้องกลับมาด้วย"ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ

"เมื่อคืน...กูแตกในไปสามครั้ง"

"ว่าไงนะ"ฉันตะคอกถามไอ้เป้เสียงดังมาก คือแบบตกใจสุดๆ ฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย เมื่อคืนฉันไม่ได้รู้สึกเรื่องแตกนอกแตกในอะไรและก็ไม่ได้สงสัยที่จะถามจนกระทั่งมันสารภาพออกมาเอง

ให้ตายสิ นี่ถ้าไอ้เป้มันไม่พูดแล้วฉันปล่อยเรื่องนี้ไปเลย ฉันคงจะได้มีลูกกับไอ้เป้แหงๆ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆมันจะพินาศขนาดไหน...

"เชี้ยเป้ มึงทำแบบนั้นได้ไงวะ"ฉันบ่นใส่มันแล้วก็รีบเอาเสื้อคลุมมาสวมใส่ก่อนที่จะพยายามยันกายให้ลุกขึ้น

แต่แม่ง!!!

พอเท้าสัมผัสกับพื้นห้องอันเย็นเฉียบเท่านั้นแหล่ะ ฉันนี่แทบจะล้มพับลงกับที่เลย

ยังดีที่ไอ้เป้มันช่วยมาประคองไว้ได้ทัน

"เจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ"มันหันมาถามฉันเสียงอ่อนลง ในขณะที่ลมหายใจของมันก็เป่ารดใบหน้าฉัน และจู่ๆเรื่องของเมื่อคืนมันก็ค่อยๆฉายในห้วงความคิดของฉันอย่างยากที่จะหยุดได้

"ไอ้นิน กูถามว่าเจ็บมากไหม ได้ยินไหมเนี่ย"ไอ้เป้ตะคอกใส่ฉันอีกครั้ง คราวนี้สติฉันจึงได้หวนกลับมา

"มะ ไม่เป็นไรมึง เมื่อกี้กูแค่เสียหลัก"ฉันบอกทั้งยังแกะมือที่ไอ้เป้จับประคองฉันออกไป ก่อนที่มันจะเดินนำไปเปิดประตูและฉันก็เดินกะเผลกๆตามหลังมันออกจากห้องเพื่อที่จะได้เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำชำระร่างกาย

แต่ก่อนที่ฉันจะได้ชำระคราบคาวในร่างกาย ตอนเปิดประตูห้องออกไปมันยังมีเรื่องให้ฉันต้องตกใจขึ้นมาอีกครั้ง

"มีอะไร"ไอ้เป้ถามพี่ปิงซึ่งยืนดักรออยู่ที่หน้าห้องด้วยน้ำเสียงติดห้วน

ส่วนฉัน ทันทีที่ได้เห็นหน้าพี่ปิงยืนอยู่ ฉันนี่แทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ใจฉันนี่เต้นระส่ำกลัวเขาจะถามเรื่องเมื่อคืน

"เปล๊า กูก็แค่จะมาปลุก กลัวว่ามึงจะไปทำงานสาย"พี่ปิงยักไหล่ตอบเหมือนไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น

หรือว่าจริงๆแล้วพี่ปิงอาจจะไม่ได้ยิน

ขอให้เป็นแบบนั้นทีเถอะ สาาาาาาธุ...

"นิน...เป็นไงบ้าง เมื่อคืน...หลับสบายไหม"พี่ปิงเอียงใบหน้ามาถามฉันที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังไอ้เป้

"ค่ะ ค่ะ หลับสบายดี พี่ปิงล่ะคะ"ฉันยิ้มตอบแล้วถามคืน ในใจนี่เต้นตุบตับๆอย่างกับว่ามันจะระเบิดออกมาให้ได้

"ก็ดีนะ มีเสียงอะไรก็ไม่รู้กล่อมพี่ให้นอนหลับสบายเลย"ตอบพลางเหล่สายตาไปมองหน้าไอ้เป้แล้วเหยียดยิ้มให้ไอ้เป้แปลกๆ

นั่นไง!

"เฮอะ! งั้นเหรอ ไหนๆมึงก็มารบกวนคอนโดกูแล้ว ไปทำอาหารให้พวกกูทานหน่อยละกัน"ไอ้เป้ออกคำสั่งกับพี่ปิงพร้อมพยักหน้าไปทางห้องครัว และพี่ปิงก็เหมือนจะยอมเดินไปที่ครัวแต่โดยดี แต่สีหน้า สายตา ไหนจะรอยยิ้มและคำพูดของพี่ปิงก่อนหน้านี้อีก ตกลงเขาได้ยินเสียงเมื่อคืนหรือว่าไม่ได้ยินกันแน่ ตอนนี้ฉันชักจะทำตัวไม่ถูกต่อหน้าพี่แกซะแล้วสิ

เฮ้อ!!!

"ถอนหายใจอะไรของมึง รีบไปอาบน้ำแต่งตัวสิไป เสียเวลามามากแล้วเนี่ย"ไอ้เป้หันกลับมาบ่นใส่ฉันแล้วก็จูงแขนฉันเข้าไปส่งในห้องน้ำ

"เร็วๆด้วย"มันสั่งแล้วก็ปิดประตูดังปั้ง!ใส่หน้าฉัน