พ่อจ๋า...ช่วยหนูด้วย
1445 คำ
ตอนที่ 3
“อื้ม!!...หวานเหมือนเดิมที่รัก” คำชมที่หลุดปากออกมานั้นทำให้อัญญารินทร์ได้สติ เธอผลักร่างหนาออกเต็มแรง ไบรอัลเซเล็กน้อยเพราะไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวตวัดตามองฉาย ชัดถึงความเกลียดชัง มือบางยกขึ้นถูริมฝีปากแรงๆ เหมือนจะทำให้รสจูบนั้นเลือนหาย จนคนที่มองอยู่เกรงว่าริมฝีปากอิ่มคู่นั้นจะถลอกปอกเปิก
“คนชั่ว คนเลว อย่าคิดว่าฉันจะยอมให้คุณรังแกอีก”
“คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า คืนนั้นคุณเองก็ต้องการเหมือนกัน นี่ผมแค่ยื่นข้อเสนอให้คุณ เพราะรู้ว่าไม่มีใครให้คุณกู้เงิน 5 ล้านยูโร ง่ายๆ คุณไม่กลัวตาย แต่พ่อคุณล่ะ คุณจะยอมให้พ่อคุณตายเหรอ”
“ไม่มีทาง พ่อฉันต้องไม่เป็นอะไร กฎหมายต้องคุ้มครองพ่อได้”
“บ่อนกาสิโนถูกกฎหมายในอเมริกามีเยอะแยะ กฎหมายทำอะไรกับมาเฟียเจ้าของบ่อนไม่ได้ เอกสารการกู้ยืมเงินจากบ่อนก็ทำขึ้นอย่างชัดเจน เมื่อเป็นหนี้ก็ต้องใช้ เมื่อไม่ใช้ก็ต้องถูกตามทวงหนี้เป็นธรรมดา คุณเก็บเอาไปคิดดูแล้วกัน เพราะผมคงไม่เป็นคนเดียวที่ยื่นข้อเสนอนี้กับคุณ” อัญญารินทร์ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อเถียงไม่ออก หญิงสาวมองไบรอัลอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนสะบัดหน้าพรืดเดินจากไป เธอต้องไม่หมดหนทาง ต้องมีธนาคารสักแห่งที่ให้เธอกู้เงินสิน่ะ เธอจะไม่ยอมแพ้แก่โชคชะตาที่กำลังเผชิญอยู่นี้แน่นอน
ไบรอัลเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน กดโทรศัพท์ติดต่อไปหาลูกน้องคนสนิทของบิดาทันที เขารอสายไม่นานก็ได้ยินเสียงตอบรับ
“สวัสดีครับคุณไบรอัล มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” ลีโอลูกน้องขอบบิดากรอกสายตอบกลับมา
“พอดีฉันมีเรื่องจะถาม”
“ถามมาได้เลยครับคุณไบรอัล”
“ฉันอยากถามเรื่องลูกหนี้แบล็คลิสของเบลลาจิโอ ว่ามีลูกหนี้ที่ชื่อนาย อดัม แบลคเชอร์ รึเปล่า”
“รอแปบนะครับ เดี๋ยวผมให้ลูกน้องเชคก่อน”
เสียงของลีโอเงียบไปชั่วครู่ และหันไปสั่งลูกน้องทันที
“นายอดัม เบลคเชอร์ เป็นหนี้เบลลาจิโออยู่ 5ล้านยูโร ครับ อ๊ะ...แต่เมื่อวานผมยังเห็นนายอดัม มาในเบลลาจิโออยู่นะครับ” ลีโอลูกน้องคนสนิทของบิดารีบบอก
“เรื่องหนี้สินของนายอดัม อย่าเพิ่งบอกพ่อฉันเด็ดขาด ฉันจะจ่ายหนี้สินทั้งหมดให้เอง”
“นายครับ..เพื่ออะไรครับ”
“แกไม่ต้องรู้ และที่สำคัญเรื่องนี้ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดแม้กระทั่งพ่อของฉัน แกพอจะมีที่อยู่ของนายอดัมหรือเปล่า”
“นายจะไปทวงเงินเองเลยหรือครับ”
“ไม่เสือกสักเรื่องได้ไหม” ไบรอัลดุลูกน้องของบิดาที่เซ้าซี้ถามไม่เข้าเรื่อง
“ครับ”
เมื่อได้ที่อยู่ของอดัม ไบรอัลก็รีบกดวางสายจากลีโอ ก่อนจะรีบออกไปอย่างรวดเร็ว จุดมุ่งหมายคือบ้านหลังใหญ่ตามที่อยู่เมื่อสักครู่นี้ที่ลีโอบอกมา
อัญญารินทร์กลับมาถึงบ้าน เธอทรุดนั่งบนเก้าอี้หน้าบ้านมองสภาพบ้านที่เมื่อก่อนเคยมีทั้งพ่อและแม่อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข มารดาเธอป่วยเป็นโรคมะเร็งและเสียชีวิตเมื่อสองปีที่แล้ว อัญญารินทร์ตามคุณแม่ที่ย้ายตัวเองมาอยู่กับสามีชาวต่างชาติที่นี่เมื่อสิบปีก่อน
หลังจากที่อัญญารัตน์ แม่ของอัญญารินทร์เสียชีวิตลง พ่อเลี้ยงของเธอก็กินเหล้าหนักเพราะเสียใจเรื่องแม่ของเธอ บ่อยครั้งที่พ่อเลี้ยงมักจะเมากลับบ้าน
และวันนี้พ่อเลี้ยงของเธอก็ยังพาเพื่อนฝูงมานั่งดื่มต่อที่บ้านอีก สาวน้อยไม่ชอบสายตาที่เพื่อนพ่อมักจะมองมาที่เธอ สายตาของชายแก่ที่หิวกระหายโลมเลียเธอด้วยสายตา เธอจึงรีบเดินหนีเข้าห้องนอน เพราะพ่อของเธอเมาแอ๋จนไม่ได้สติ
ด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการวิ่งไปหาสถาบันการเงินเพื่อกู้เงินมาใช้หนี้แทนพ่อ แต่ว่าไม่มีที่ไหนตอบรับเธอเลย ระหว่างที่หญิงสาวกำลังจะเอนกายลงบนเตียงเพื่อพักสายตาและความเครียด
ปัง...ปัง...ปัง...
เสียงเคาะประตูดังจนน่ารำคาญบ่งบอกถึงมารยาทของคนที่มาเคาะ เพื่อนของพ่อเธอยืนอยู่ที่หน้าห้องนอนของอัญญารินทร์
“หนู ๆ หนูอัญญา ๆ พ่อหนูไม่สบาย ไม่รู้เป็นอะไร” เพื่อนพ่อคนนั้นเคาะประตูห้องเรียกเธอ ทีแรกเธอไม่ยอมเปิดเพราะไม่ไว้ใจเขา แต่อัญญารินทร์ก็ต้องจำใจเปิดประตูด้วยความเป็นห่วงพ่อ
“กรี๊ด! ปล่อยนะ คุณลุงจะทำอะไรน่ะ พ่อคะ พ่อ...”
“ช่วยด้วย!!.. พ่อ ช่วยหนูด้วย พ่อจ๋า”
เพื่อนของพ่อคนนั้นรีบผลักประตูห้องทันทีที่เธอเปิด เขาดันประตูพร้อมตัวเธอเข้ามา ดวงตาหื่นกระหาย ใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์เหล้าผมเผ้ารุงรังยุ่งเหยิงไปหมด ผู้ชายคนนั้นพุ่งเข้ามาหาเธอแต่หญิงสาวก็หลบหนีไปอีกทางของห้อง
“พ่อ...พ่อขา...ช่วยอัญญาด้วยค่ะ” เธอตะโกนร้องเรียกพ่อเสียงดัง แต่พ่อของเธอกำลังอยู่ในอาการเมามายไม่ได้สติ และไม่รับรู้ว่าลูกสาวกำลังตกอยู่ในอันตราย
“ออกไปนะ ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้” เมื่อเรียกให้พ่อช่วยไม่ได้ เธอก็ไล่ผู้ชายคนนั้น แต่มีหรือเขาจะยอมออกไปง่ายๆ ซาตานในคราบมนุษย์ตนนั้นพุ่งร่างเข้าหาอัญญารินทร์อย่างบ้าคลั่ง ตัวเธอเล็กกว่าเขามากทำให้เธอเสียท่าล้มลงไปกับพื้นห้อง
ผู้ชายคนนั้นรีบขึ้นมาทาบทับตัวเธอ
สาวน้อยตื่นตระหนกตกใจ เธอถึงกับทำอะไรไม่ถูกไปชั่ว ขณะ แต่แล้วก็รวบรวมสติและกำลังที่มีอยู่ ผลักร่างหนาของชายบ้ากามออกแต่ก็สู้แรงแห่งไฟตัณหานั้นไม่ได้
เพี้ยะ… “ฤทธิ์มากนักนะนังนี่ ต้องเจ็บตัวก่อนถึงจะยอมหรือไง” เสียงตบหน้าอย่างรุนแรงจนหญิงสาวหน้าชาและไม่กล้าตอบโต้ใด ๆ อีก
เคว้ก…เสื้อชุดทำงานของเธอถูกกระชากขาด กระดุมหลุดไปคนละทิศละทาง
“กรี๊ด!!!...ปล่อย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย” อัญญารินทร์ กรีดร้องเมื่อเสื้อผ้าของเธอถูกดึงจนขาด
“บ๊ะ...นังหนูนี่มันสวยจริง ๆ ซ่อนรูปซะด้วย เดี๋ยวฉันจะทำให้เธอมีความสุขเอง
“อื้อ!..อย่านะ” เฒ่าหื่นกามไม่ฟังเสียงรีบซุกไซ้ซอกคอขาวทันที มันซอกไซ้ไปเรื่อย ๆ ลามลงมาที่เนินอกอันเต่งตึงของเธอที่ถูกปิดไว้ด้วยบราสีม่วงลายลูกไม้
“ขาว ๆ อวบ ๆ อย่างนี้ มาเป็นเมียฉันดี ๆ เถอะนังหนู” ระหว่างที่พูดชื่นชมเธออยู่นั้นหญิงสาวกำลังคิดหาแผนการจะทำอย่างไรจะหนีไปจากเหตุการณ์นี้ได้ มือของเฒ่าตัณหาพยายามลูบต้นขาและล้วงเข้ามาจับของสงวนของเธออย่างรวดเร็ว แต่ชุดของเธอจะมีถุงน่องขายาวที่ใส่ขึ้นมาปิดอีกชั้น มันรีบดึงออกจนขาดวิ่น
ตามด้วยแพนตี้สีม่วงลายลูกไม้ที่ถูกดึงลงมาถึงหน้าขา เฒ่าหื่นกามรีบจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง มันรีบปลดเข็มขัดหนังเก่า ๆ ออกอย่างเร่งรีบ สายตาก็ไม่ละจากอกอวบของหญิงสาวตรงหน้าเลย ต้นขาอวบขาวเนียนถูกทิ้มแทงไปด้วยหนวดที่อยู่บริเวณใบหน้าของเฒ่าหื่นกามมันซอกไซ้ไปทั่วหน้าขา เพราะอัญญารินทร์หนีบต้นขาแน่น แพนตี้ตัวน้อยที่ค้างอยู่ตรงหน้าขามันดึงออกจนขาดและเอาสูดดมความหอม และเฒ่าตัณหาก็พยายามจับขาหญิงสาวแยกออกจากกัน เมื่อไม่ได้ดั่งใจเพราะสาวน้อยพยายามดิ้น มันจึงชกเข้าที่บริเวณท้องน้อย อัญญารินทร์จุกจนพูดไม่ออก
“อย่าดื้อสินังหนู”
“พ่อช่วยหนู...ด้วยพ่อ ฮื้อ ๆ ๆ” เสียงขอร้องเบา ๆ เล็ดลอดของมาจากลำคอ เพราะไม่มีแรงขัดขืนใด ๆ น้ำตาสองข้างไหลออกทางหางตา
“อวบจังเลย ขาว ๆ อย่างนี้ฉันชอบ” เฒ่าตัณหาดันขาสองขาที่ไร้เรี่ยวแรงของอัญญารินทร์ชันขึ้นพร้อมกับแยกออกเพื่อเตรียมความพร้อม
“ถ้าหนูไม่ดิ้นไม่ดื้อกับฉัน ฉันจะไม่รุนแรงกับหนูนะ”
- ผู้เขียน
