คุณต้องไปอยู่กับผม
1255 คำ
ตอนที่ 5
หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนหลับ ตาลงพักสายตาสักครู่ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าบัดนี้เธอไม่ได้อยู่ตามลำพังในห้องอีกต่อไปแล้ว
เมื่อได้พักสายตาชั่วครู่ หญิงสาวก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัว ก่อนออกมาอีกครั้งโดยมีผ้าขนหนูผืนใหญ่พันร่างอรชรไว้หมิ่นเหม่ มันเป็นเรื่องปกติในยามที่เธออาบน้ำเสร็จ เธอมักจะทาโลชั่นบำรุงผิวในขณะที่เนื้อตัวยังคงเปียกชื้น เพราะจะทำให้โลชั่นซึมเข้าสู่ผิวกาย ได้ดีกว่าตอนที่เนื้อกายแห้งผากและครั้งนี้ก็เช่นกัน
อัญญารินทร์ไปยืนหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง เธอปลดผ้าขนหนูออกจากร่าง และเริ่มต้นทาโลชั่นตั้งแต่น่องขึ้นมาจนถึงต้นขาขาวเนียนขึ้นมา แต่แล้ว...
“ว้าว!!...ไม่ยักรู้ว่าจะได้เห็นนางฟ้าเปลือยกายแบบนี้”
“กรี๊ด! นี่คุณ...เข้ามาได้ยังไง” หญิงสาวตวัดผ้าขนหนูพันร่างอย่างรวดเร็ว เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจ ตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความกลัวระคนความโกรธ
“ออกไปนะ”
“ผมมีเรื่องจะมาบอกคุณ และต้องบอกวันนี้ ตอนนี้ด้วย”
“อะ...อะไร แล้วคุณเข้ามาได้ยังไง” ไบรอัลหรี่ตาลงกวาดไล้สายตาไปทั่วร่างอรชรขาวผ่องที่มีหยดน้ำเกาะพราวไปทั้งร่าง อดเสียดายที่ความงามพิศุทธิ์ถูกปกปิดด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่ แต่ร่างอรชรอิ่มเอิบไปทั้งเนื้อทั้งตัวยังคงน่าปรารถนาไม่เสื่อมคลาย
“นี่ไง เอกสารที่พ่อของเธอเซ็นยินยอมรับสภาพหนี้ให้กับผม” เขายื่นให้อัญญารินทร์ดู
“คุณคงจำลายมือพ่อได้นะ”
“ไม่..เป็นไปไม่ได้” อัญญารินทร์พึมพำเหมือนคนเสียสติ
“...จริง ๆ ในเอกสารเลยเป็นชื่อของผมและคุณพ่อของคุณผมชำระหนี้สินทั้งหมดแทนพ่อของคุณ และให้พ่อคุณมาเป็นลูกหนี้ของผมแทน... ผมรู้เรื่องของพ่อคุณหมดแล้ว และรู้ด้วยว่าพ่อของคุณคิดจะเอาคุณไปขัดดอกให้เจ้าของเบลลาจิโอ แถมตอนนี้หนี้สิน ระหว่างนายอดัม กับเบลลาจิโอ ไม่ได้มีแค่ 5 ล้านเท่านั้นนะ”
“คุณหมายความว่ายังไง”
“ก็หมายความว่า...นายอดัม จะนำคุณไปขัดดอกให้เบลลาจิโอ ด้วยหนี้สินทั้งหมดตอนนี้ 20 ล้านยูโร”
“อะ...อะไรนะ ไม่...ไม่จริง พ่อไม่มีทางทำอย่างนั้น” อัญญารินทร์ส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ยอมเชื่อ พลางก้าวถอยหลังหนีเมื่อไบรอัลก้าวเข้ามาหา
“และเอกสารอีกฉบับเป็นสัญญาเงินกู้ระหว่างพ่อคุณกับเบลลาจิโอ” ไบรอัลยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้อัญญารินทร์ หญิงสาวคว้ามันมาเปิดดูด้วยมือไม้สั่นๆ
เสียงร้องไห้ดังขึ้นทันทีที่อัญญารินทร์อ่านตัวหนังสือในสัญญาฉบับนั้นทุกตัว เธอทิ้งสัญญาลงพื้นและร่ำไห้เสียใจ คาดไม่ถึงว่าพ่อที่รักเธอมากจะทำแบบนี้กับเธอ นั่นเป็นสัญญาฉบับแรก ส่วนนี่...เป็นสัญญาใช้หนี้ให้เบลลาจิโอ” ไบรอัลส่งสัญญาอีกฉบับหนึ่งให้หญิงสาว
“นี่มัน...หมายความว่าไง” สาวน้อยหน้าหวานถามเมื่ออ่านสัญญาฉบับที่สองจบ ไบรอัลก้าวยาวๆ ก้าวเดียว ดึงสัญญาออกจากมือน้อย และตวัดร่างอิ่มหอมกลิ่นครีมอาบน้ำอ่อนๆ เรียกเลือดในกายหนุ่มในเดือดพล่าน
“หมายความว่า ต่อไปนี้ผม...เป็นเจ้าหนี้ของคุณและพ่อเธอแทนไงล่ะ ส่วนบ้านของคุณผมจะยึดตอนไหนก็ได้”
“ทำไม...คุณทำแบบนี้ทำไม คุณไม่ให้ฉันกู้นี่นา”
“ตอนนั้นน่ะใช่ แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”
“ละ...แล้วคุณ...ตะ...ต้องการอะไร”
“ตอนแรกผมจะจ้างคุณมาเป็นภรรยาหลอก ๆ เพื่อเอาไปหลอกปู่ผม แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว หนี้สินมันมากเกินไปคุณต้องมาเป็นเมียผมจริง ๆ ถึงจะคุ้ม”
“คุณมันก็ไม่ต่างอะไรจากไอ้เฒ่าตัณหาคนเมื่อวานเลยสักนิด”
“หยุด!!.. ผมช่วยคุณ แต่ไม่ได้ให้คุณมาเถียงผมแบบนี้”
“ฉันจะหาทางเอาเงินมาใช้หนี้คุณเอง ไม่ต้องห่วงหรอก”
“ผมไม่มีเวลาคอยหรอกครับ 20 ล้านยูโร เงินต้นนะคุณ แล้วดอกเบี้ยอีกละ คุณลองคำนวณดูสิครับ”
“หน้าเลือดที่สุด ฉันคิดผิดที่หลงคิดว่าคุณเป็นคนดี”
“หยุดพูดได้แล้ว ถ้าผมไม่ต้องการตัวคุณตั้งแต่แรก ผมคงไม่ยอมเสียเงิน 20 ล้าน หรอกนะ”
“แล้วที่จะจ้างให้ฉันเป็นภรรยาหลอก ๆ ละ โกหกทั้งเพใช่มั้ย”
“มันก็ส่วนหนึ่ง ปู่ผมต้องการให้ผมแต่งงานกับลูกสาวของหุ้นส่วน แต่ผมไม่ได้รักเธอ และผมจะให้คุณแกล้งเป็นภรรยาไปหลอกปู่ของผม แต่ตอนนี้ผมอยากให้คุณเป็นภรรยาของผมจริง ๆ แล้วอัญญารินทร์..”
เอวบางถูกท่อนแขนกำยำรัดเข้าหาลำตัวหนาแกร่ง อัญญารินทร์ยกมือน้อยดันอกกว้างของไบรอัลเอาไว้ ความกลัวปะทุขึ้นในหัวใจดวงน้อย คำตอบของเขาชัดเจนจนไม่ต้องแปลให้เธอเข้าใจ
“อย่านะ...ฉันจะหาเงินมาใช้คืนให้คุณจนครบทุกบาททุกสตางค์ แต่...อย่าทำอะไรฉันเลย...นะคะ” อัญญารินทร์อ้อนวอนเสียงสั่น
ไอร้อนจากร่างสูงส่งผ่านถึงร่างบาง เธอดิ้นรนอึกอักให้เขาปล่อย แต่ไบรอัลไม่ยอม ปล่อยให้โอกาสแบบนี้หลุดลอยไปง่ายๆ แน่
“หึ...แล้วเมื่อไหร่ล่ะ เมื่อไหร่คุณจะมีเงินมาคืนผม 20 ล้านยูโรนะ ไม่ใช่ 20 ยูโร ผมไม่ต้องรอเงินจากคุณไปตลอดชาติเลยรึไง”
“แล้วคุณใช้หนี้ให้ทำไม ฉันไม่ได้ขอร้องสักหน่อย คุณไปเอาเงินจาก เบลลาจิโอมาเถอะนะ แล้วฉันจะหาเงินใช้หนี้ให้เบลลาจิโอเอง”
“เงินพ่อก็เหมือนเงินลูกนั่นแหละ หรือเธอจะไปขัดดอกให้พ่อฉันละ”
เจมส์ โอคอนเนอร์ คือบิดาของไบรอัล โอคอนเนอร์ เจ้าของเบลลาจิโอ กาสิโนใหญ่สุดในลาสเวกัส
อัญญารินทร์พยายามหาทางออกให้ตัวเอง แม้จะคิดว่าคงไม่มีประโยชน์ แต่ในเวลาคับขันเช่นนี้เธอ ต้องหาทางเอาตัวรอดให้ได้ก่อน
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เสียใจคนสวย ถ้าคุณไม่ยอมเป็นภรรยาผม คุณก็ต้องไปนอนกับมาเฟียแทน แต่...ผมเองก็คงไม่ยอมให้คุณไปนอนกับพ่อผมหรอกนะ เพราะคุณเป็นเมียผมตั้งแต่คืนนั้นแล้ว”
ไบรอัลฉวยโอกาสตอนที่หญิงสาวเผลอ บดขยี้จุมพิตดูดดื่มไปบนเรียวปากนุ่ม อัญญารินทร์ขัดขืนเต็มกำลังและประทุษร้ายร่างหนาสุดแรงเกิด เรียวปากนุ่มถูกกลีบปากหนาแยกแย้มให้เปิดออกก่อนส่งเรียวลิ้นร้อนสากเข้าไปกระหวัดเกี่ยวพันเรียวลิ้นนุ่ม ดูดดื่มความหวานของน้ำค้างบนยอดหญ้าอย่างเพลิดเพลิน
เขาไล้จูบมาเรื่อย ๆ ตามต้นคอระหง และเนินอกอวบอิ่มที่โผล่พ้นคอเสื้อออกมาอย่างอดใจไม่ไหว และก้มลงหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่ และจุมพิตเนินอกขาวผ่องทั้งสองข้าง โดยที่เจ้าของยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง
“คุณจะอะไรฉันก็ทำเถอะค่ะ”
“อะไรกันที่รัก..เมื่อกี้คุณยังขัดขืนอยู่เลย”
“ฉันหมดสิ้นหนทางแล้ว”
“งั้นผมยืนยันข้อเสนอเดิม คุณต้องไปอยู่กับผม”
- ผู้เขียน
